“Zou je begeleiding willen van een diëtist?” vroeg mijn nieuwste psycholoog. Over het antwoord hoefde ik niet lang na te denken. “Nee, dat wil ik niet. Ik ben ooit, jaren geleden, bij een diëtiste geweest en dat was niet voor herhaling vatbaar.” Dat antwoord moest ik uiteraard even uitleggen. Geen probleem. En als ik dan toch bezig ben over die diëtiste, verdient ze eigenlijk ook wel een blogje.
Waarom ik naar een diëtiste ging
Mijn bezoek aan de diëtiste was eenmalig. Niet omdat ze niet aardig was, maar wel omdat ze mijns inziens niet echt iets begreep van eten. We hebben het dan over 2009. Ik was in een paar maanden tijd veel afgevallen, want dat moest van een cardioloog waar ik toen was geweest. Ik hongerde mezelf dus uit en tadaaa, drie maanden later was het door de cardioloog genoemde getal op de weegschaal bereikt.
Dat ik nogal gemotiveerd was, kwam ook door een lompe opmerking van die cardioloog over mijn gewicht/uiterlijk. Zó lomp dat ik ‘m hier niet eens ga herhalen. En ja, ik was te zwaar, maar het ging om acht kilo tot een gezond BMI. De cardioloog vond dat er in totaal vijftien kilo af moest en dat was dus waar ik voor zorgde.
Maar toen…
Toen moest dat zo blijven. En ik ben goed in gejojo met gewicht, maar niet in op gewicht blijven. Dus maakte mijn toenmalige huisarts een verwijzing voor de diëtiste. In de verwijzing stond dat ze me moest helpen bij het op gewicht blijven.
Eten is gewoon lekker
Toen ik bij de diëtiste kwam, trof ik twee slanke dames. Er was namelijk een leerling. Ik was destijds nog niet zo intelligent om leerlingen buiten de deur te zetten, zoals ik dat nu wel doe. De leerling deed dus het gesprek. Ze vroeg naar mijn eetpatroon en kwam met tips. Die bestonden vooral uit ‘meer eten’.
Ik vond dat destijds heel erg stom. Ja, hallo, dan zou ik weer aankomen en ik zag die cardioloog alweer voor me. Nee, bedankt. Achteraf gezien had ze gelijk hoor. Ik at veel te weinig, maar dat ontdekte ik pas in 2020. Ach ja, het had wat tijd nodig.
Na het gesprek met de leerling stelde de afgestudeerde diëtiste me nog een vraag. “Je zegt dat je ’s avonds rond tien uur vaak nog snoep of chips wilt. Waarom eet je dat eigenlijk?” Simpele vraag met een voor mij simpel antwoord: “Ik vind het gewoon heel erg lekker.”
De blik die ik toen kreeg, was er één van totaal onbegrip. “Je vindt het lekker?” Is dat zo gek dan, dat ik eten lekker vind? Kijk, ik snap wat ze wilde horen hoor. Ze wilde natuurlijk horen dat ik me dan verveelde en dat ik uit verveling ging eten. Maar dat was niet het geval. Ik vond het gewoon lekker, maar dat leek geen optie te zijn.
Eerste en laatste keer
Vooral door het onbegrip voor het feit dat ik eten lekker vond, besloot ik dat ik het bij dat ene consult zou houden. Ik ging naar huis met tips om meer te eten. Dat deed ik een week en toen ik na die week een kilo was aangekomen, ging ik weer terug naar mijn patroon van veel te weinig eten.
Zoals ik al eerder schreef, had die diëtiste gelijk. Ik at te weinig. Maar omdat ze me dat niet goed uit kon leggen, vond ik het maar een vreemd verhaal. Het was uiteindelijk een psycholoog en geen diëtist van wie ik in 2020 leerde om gezond en genoeg te eten.
Het probleem met eten
Toch was het probleem niet opgelost. Ik heb last van eetbuiten en kwam het afgelopen jaar ruim twintig kilo aan. Niet alleen door eetbuien, maar ook (en voornamelijk) door medicatie. Als ik goed eet, blijf ik ook aankomen. Dat is frustrerend, maar als het alleen door de medicatie is, zou ik er wel mee kunnen leven.
Die eetbuien wil ik echter niet. En ja, nú hebben ze wél een andere reden dan ‘eten is gewoon lekker’. Natuurlijk vind ik eten nog steeds lekker, maar tijdens een eetbui geniet ik er niet eens van. Dan eet ik om het eten. Vaak door overprikkeling. Niet dat ik dat doorheb hoor. Dat merk ik pas achteraf en dán kan ik de eetbui plaatsen. Daarom heb ik nu alsnog hulp voor eetproblemen. Maar de diëtiste die de psycholoog aanbood, sloeg ik af. Ik weet héél goed hoe het moet. Maar nu wel echt gezond. Dat is het probleem niet. Ik heb niet iemand nodig die me vertelt wat ik moet eten. Dat heeft een psycholoog in 2020 gedaan en dat ga ik nooit meer vergeten. Ik heb wél iemand nodig die mijn hoofd kan veranderen en duidelijk kan maken dat ik die eetbuien niet nodig heb. Dus nee, ik hoef geen diëtiste. Doe mij maar gewoon een psycholoog. Heb ik meer aan.
Disclaimer: lees dit goed hè. Heb ik meer aan. Ik zeg niet dat dat voor iedereen geldt en kan me heel goed voorstellen dat voor anderen een diëtist(e) heel helpend kan zijn.
Hoofdtaal 
Ik ging ook ooit naar een diëtist en vond het ook helemaal niks.
LikeGeliked door 1 persoon
Groot gelijk heb je!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ken twee mensen die diëtist zijn. En die eten slecht! Dus ik kan de hele beroepsgroep niet meer serieus nemen 😊.
LikeGeliked door 1 persoon
Oeps;).
LikeLike
Hm, misschien moet ik dan ook maar weer naar een psycholoog ( al heb ik ook daar zéér wisselende ervaringen mee.. ). Ik heb ondertussen al vier diëtisten versleten, maar heb nog steeds geen duurzaam goed eetpatroon. De diëtisten waren van ‘wel oké’ tot ‘absolute ramp’… Ik vraag me trouwens ook altijd af, of die mensen dan zélf tussen de middag soepjes staan te koken, of ’s ochtends pancakes bakken of ranzige smoothies eten…
LikeLike
Goede vraag. Of eten diëtisten alleen zo perfect als anderen het kunnen zien en snaaien ze thuis ook de kast leeg? Ik hoop stiekem op het laatste:).
LikeGeliked door 1 persoon
Die “kopfoto” ik kies voor apekoppen, heerlijk vind ik die.
Ooit ben ik bij een diëtiste geweest, ’t was toen ik wat schildklierproblemen had.
Het advies was: geen vlees meer en ja ik viel heel veel af, maar dat kan ook aan de medicijnen gelegen hebben.
Later toen ik bij de HA was kreeg ik weer het aanbod nu omdat m’n cholesterol te hoog was, maar hij zei er bij dat meer bewegen ook goed was, dus koos ik daarvoor en warempel: dat hielp.
Overigens eet ik (al is het weinig) wel weer vlees, meest kip of vis.
LikeLike
Ja, hoera voor apekoppen! Dit zijn uilen, maar ze smaken hetzelfde, alleen zijn deze goedkoper, want AH eigen merk;).
Super dat bewegen ook heeft geholpen voor je cholesterol.
LikeLike
Dochter was veel te mager en had koemelkallergie.
Advies van diëtist in ziekenhuis: roomboter op iedere boterham, extra toetjes en regelmatig een magnum.
Maar ze heeft koemelkallergie. ‘Probeer dan de light versie.’
Toen was ik daar wel klaar…
LikeLike
Pff… dat snap ik, dat je er toen klaar mee was. Zelfs ik snap dat dat niet kan.
LikeLike
Soms denk ik dat mensen die dietist zijn zelf een halve eetstoornis hebben. Waarom zou je anders zo idioot doen over een schaaltje chips of een koekje?
LikeGeliked door 1 persoon
Eerlijk gezegd heb ik me dat ook weleens afgevraagd.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat zou het toch fijn zijn als we elkaar gewoon in ons waarde lieten waar het (di)eten betreft en zo nietwaar?
LikeGeliked door 1 persoon
Als je zelf alles al weet en het toch niet lukt lijkt de enige meerwaarde ze zitten in de controle.
LikeGeliked door 1 persoon
Klopt. Maar dat kan een psycholoog ook wel doen; daar kom ik toch al. Scheelt me dan weer een extra gezicht en afspraak.
LikeLike
Mijn man heeft ook een jaar (tevergeefs) bij een diëtiste gelopen. Het hielp helemaal niets bij hem helaas. Ik snap je reserves dus heel goed. Ook al zullen ze ook best goed kunnen zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik moest wel even lachen om ‘dat vind ik lekker’… daar sluit ik me helemaal bij aan 🙂
Zelf ben ik ook een keer bij een dietiste geweest, bij het begin van mijn glutenvrije dieet. Daar heb ik wel wat aan gehad, vooral aan het etiketten lezen en ontcijferen.
Ze had ook wel een schema opgesteld om mijn gewicht omhoog te krijgen maar de hoeveelheden die daarop stonden kreeg ik echt niet weg. En nu, tien jaar later zit ik wel op een goed gewicht. Misschien nam ik de voedingsstoffen gewoon niet op bedenk ik achteraf. Alleen moet ik nu wel opletten dat dat buikje geen te grote vormen aanneemt.
(soms bedenk ik me dat het goed is dat ik glutenvrij moet eten. Anders was ik nu vast heel dik want ik snoep veel te graag. Maar glutenvrije snoep is vaak niet zo lekker en erg duur en op dat vlak ben ik dan weer wat gierig want hoezo veel geld uitgeven aan snoeperij?)
LikeLike
Voedingsstoffen niet opnemen klinkt best aannemelijk als je niet tegen gluten kunt. En ik kan me heel goed voorstellen dat een diëtiste fijn is als ‘meekijker’ als je op zo’n manier opnieuw naar eten moet gaan kijken.
LikeLike
Helaas gaat niemand in jouw hoofd iets veranderen: er is geen straaltherapie, operatie of toverstafje die dat even oplost, Als het een medisch probleem is (bijvoorbeeld omdat je nooit voelt wanneer je ‘vol’ zit) is het wat anders: dan kan er ondersteuning zijn in de vorm van medicatie of iets anders, maar dan nóg moet het echt uit jezelf komen. En het stomme is, dat zie je niet altijd; het is makkelijk om te weten hoe een gezond eetpatroon er uit ziet. Op een of andere manier maakt men het zichzelf niet makkelijk door heel selectief te herinneren wat men gegeten heeft.
Dat neemt niet weg dat er altijd wel hulp te vinden is! 🙂 Gelukkig! Maar besef dat je zelf aan de slag moet. En ik vind in de avond snacken ook lekker (op zijn tijd) maar chips komen er bij mij echt niet meer in. Dus eet ik iets anders wat ik ook lekker vind (en eerlijk gezegd: nu lekkerder vind): druiven, komkommer met wat olijven, paprika met een mosterd-yogurt dip. Voordeel: het is echt beter – voor mij – en ik moet er ook genoeg zin in hebben dat ik in de keuken groente ga staan snijden. Soms … heb ik daar geen zin in en dan blijkt dat ik ook eigenlijk helemaal geen trek heb om te eten in de avond.
LikeLike
O, maar dat ik het zelf moet doen, is duidelijk. Alleen zou een beetje ondersteuning heel fijn zijn en die miste ik bij deze diëtiste. Ik vond vooral onbegrip. Helaas is rauwe groente of fruit voor mij geen optie, vanwege andere lichamelijke problemen.
LikeLike