Naar de kerk

Door mijn autisme, burn-out en nog wat andere ingewikkeldheden vind ik het lastig om naar de kerk te gaan. De laatste keer dat ik er was, was in de zomer van 2020. Toch stond en staat hoog op mijn wensenlijstje om weer één keer per zondag fysiek naar de kerk te gaan. Dat is pas gelukt. Waarom lukte dat en gaat het dan nu weer elke week lukken?

Fysiek naar de kerk is ingewikkeld

Al jaren luister ik de kerkdiensten thuis. Een kleurplaat erbij om te zorgen dat ik oplet in plaats van ondertussen allerlei andere dingen ga doen en dan gaat het prima. Toch is het anders dan echt fysiek naar de kerk gaan en ik mis dat.

Maar ja, fysiek naar de kerk gaan is ook ingewikkeld voor me. Toen ik nog werkte, was ik op zondag altijd zó uitgeput dat ik regelmatig de kerkdiensten oversloeg. Ik luisterde dan thuis. Later, toen ik niet meer werkte en dus ook niet meer voor de buitenwereld hoefde te doen alsof alles oké was, bleef ik ook regelmatig thuis.

De kerk is voor mij een plek die fijn is, omdat ik er kan zingen en luisteren, maar het is ook een plek die veel prikkels geeft. Dat geeft daarmee dus een ingewikkelde afweging tussen wel of niet gaan. Ja, ik wil er graag heen, maar tegelijkertijd kost het veel energie die ik niet heb. Bovendien heeft mijn qua tobben zeer creatieve brein in de kerk geen enkele afleiding en dus ben ik bang dat ik er dan aan het tobben sla en in paniek raak. Daarom luister(de) ik maar liever veilig thuis.

De wens is er…

En toch, ondanks dat er sinds de coronatijd tegenwoordig thuis ook beeld is, bleef het verlangen er om in ieder geval één keer per zondag naar de kerk te gaan. Toen mijn opgehoogde medicatie zijn werk begon te doen, begon ik me opeens op zondagen af te vragen of ik misschien nu naar de kerk zou kunnen. Maar ik ging niet. Ik vond het te spannend. En bovendien was het risico groot dat ik er een terugslag van zou krijgen. Dus wens of niet: ik ging niet.

Gaan of niet?

Totdat er een zondag aanbrak waarop ineens alle signalen op groen stonden. Ik had die nacht de klok rond geslapen en daarom die zondag voldoende energie. Ik voelde me die dag rustig. Mijn brein was niet aan het tobben. De week ervoor had ik vakantie gehad, waardoor mijn hoofd én mijn lichaam tot rust waren gekomen.

Ik twijfelde de hele dag. Zou ik het doen of niet?
Tegen kerktijd verruilde ik mijn ‘thuiskloffie’ voor een leuk jurkje.
Ik zag de buurman al naar de kerk lopen, maar ik twijfelde nog steeds.
Gaan of niet?

Ik liep de deur uit.
In het trappenhuis, op weg naar buiten, wilde ik terug.
Mijn hart sloeg veel te snel en ik wilde dit wel, maar ik kon het niet.

Eenmaal buiten wilde ik nóg meer terug.
Maar ik liep door.

Ik was in de kerk!

Ik liep de kerk in en zocht een plek veilig naast een vriendin.
Nu zou niemand me lastige vragen kunnen stellen en mocht ik in paniek raken, zat ik goed.

Maar ik raakte niet in paniek.
Ja, oké, mijn hartslag was torenhoog en ik hoorde vrijwel niets van de preek.
Maar het maakte niet uit.

Ik was er!

Ik vond het een enorme stap.
Eenmaal thuis bibberde ik nog een paar uur na, maar ook dat maakte niet uit.
Ik was zó blij dat de eerste stap gezet was.

Een week later wilde ik weer.
De twijfel sloeg toe, net als de week ervoor.
Maar deze keer was ik doodmoe en als ik alleen al dacht aan naar de kerk gaan, sloeg mijn hart op hol.
Bovendien had ik een volle week voor de boeg met allerlei afspraken met hulpverleners.
Ik bleef dus thuis.
Is dat erg? Nee.
Want die ene keer was ik er. Na bijna twee jaar.

Het is mijn verlangen en intentie om vaker te gaan.
Maar stap voor stap.
En deze stap, van die ene keer, was enorm en maakte me heel erg blij!