Juffen en hun lamineerliefde

Hoe het precies zit, weet ik niet, maar op de één of andere manier hebben vrijwel alle juffen een enorme (voor)liefde voor lamineren. Meesters heb ik er zelden tot nooit op betrapt. Zelf had ik die liefde voor lamineren overigens ook niet. Dat had niets met aantrekken of afstoten te maken hoor. Het was gewoon een kwestie van mijn gezonde juffenverstand gebruiken.
Toen ik pas weer geconfronteerd werd met lamineerliefde besloot ik er eens een blog over te schrijven.

Oorsprong van lamineerliefde

De oorsprong van lamineerliefde ligt denk ik op de pabo (dat moet met kleine letters, gek genoeg, heeft de juf even opgezocht). Daar leer je dat lamineren handig is, want dan gaan je spullen langer mee, enz. En dus schafte ik in mijn pabo-tijd een lamineerapparaatje aan en lamineerde ik me suf als ik weer eens de één of andere onzinnige opdracht moest maken met allerlei kaartjes en noem maar op. Hele kwartetten en lespakketten zijn door dat lamineerapparaat gevlogen. Ik bewaarde dat allemaal natuurlijk trouw, want op een dag zou ik het gaan gebruiken in mijn eigen klas.

Niet dus.
Twee jaar geleden vond ik spellen van elf jaar oud. Nooit gebruikt en inmiddels gebruikte ik ook mijn pabo-diploma niet meer. Al die gelamineerde troep verdween dus in de prullenbak.

Oorlog bij/om het lamineerapparaat

Ik werkte op een grote school, met veel klassen en dus ook veel collega’s. Op die school was één lamineerapparaat en met name aan het begin en het einde van een schooljaar was het daar een drukte van belang. Iedereen wilde van alles en nog wat lamineren. Van naamkaartjes tot lesmaterialen, verzin het maar. Alles ging door dat apparaat. En als je met een mannetje (pardon, onderwijs, dus maak daar maar vrouwtje van) of vijftig allemaal één lamineerapparaat moet delen, ontstaat er regelmatig oorlog om en bij dat apparaat.

Mijn gebrek aan lamineerliefde

Misschien is dat één van de oorzaken van mijn gebrek aan lamineerliefde. Ik had geen zin om in de rij te gaan staan bij dat apparaat. Maar stiekem was het meer.
Lamineren duurt lang. Het kost dus veel tijd die je ook in andere dingen kan stoppen.
Het idee is dat gelamineerde spullen hergebruikt kunnen worden. Geloof mij maar: als er dertig semi-pubers aan je gelamineerde spullen zitten, kun je gewoon een jaar later weer opnieuw beginnen. Dat blijft echt niet mooi. Datzelfde lijkt me gelden voor dertig kleuters en alles wat daar dan nog tussen zit.

Lamineren kost tijd qua traag gedoe bij dat apparaat (opwarmen – langzaam door het apparaat), maar het kost je ook dubbel tijd qua knippen. Eerst knip je je spullen uit, vervolgens leg je ze in het plastic (rotklus, want statisch!) en dan haal je het door het apparaat. En je raadt het al: dan mag je nog een keer knippen.
Uiteraard kun je ook alles ongeknipt lamineren. Dat doe je één keer en dan nooit meer, want dan plakken de randjes niet na het lamineren van losse dingen.

Dus: volg je ‘m? Uit praktische overwegingen lamineerde ik niet. En als ik het wel deed, lamineerde ik alleen hele vellen A3 of A4. Ik vond het zonde van mijn tijd, want ik wist: het is niet één keer wat meer werk, maar volgend jaar sta ik er weer. Geen zin in.

Help, lamineerliefde in huis!

Maar nu komt het. De foto bij deze blog is niet van toen ik nog werkte. Nee, die is van zeer recente datum. Tegenwoordig heb ik namelijk af en toe het gevolg van lamineerliefde in huis. Dat zit zo: ik doe af en toe een knipklusje voor een school in de buurt. Daar werkt iemand die ik ken en die bazuint daar af en toe rond dat ik gerust wat knipwerk wil doen, want dat is zo lekker hersenloos.

Het resultaat is dat ik vaak twee keer hetzelfde knip.
Kijk even naar het geld op de foto. Ja, ik snap dat dat gelamineerd moest worden, maar dan doe je dus dubbel werk. Eerst knip je al die minimuntjes uit en daarna (ja, het moet leuk blijven:)) legt iemand op die school het tussen lamineervellen en dan komt het weer terug naar mij. Ik knip het dan opnieuw uit en via-via komt het weer op school terecht.

Al knippend was de cirkel (ja, haha, muntjes, de cirkel…) rond. Daar zat ik dan. Ik met mijn gebrek aan lamineerliefde zat gelamineerde muntjes te knippen. Ik vond het nog een fijn klusje ook. Maar dat had gelukkig helemaal niets te maken met lamineerliefde.