Genezing hypochondrie ~ De allerlaatste stap

Het is nu bijna twee jaar geleden dat ik met een grote glimlach mijn laatste therapiesessie in de strijd tegen hypochondrie verliet. Ik was ervan bevrijd! Van die therapie, maar meer nog: van de hypochondrie. Ik noem mezelf sinds die dag genezen. Er was echter nog één laatste stap die gezet moest worden. Nog één allerlaatste stap voor ik mezelf echt als genezen zou zien.

Er staat nog steeds hypochondrie

In de eindbrief van de psycholoog die mijn hypochondrie behandelde staat zoiets als dat de doelen behaald zijn en dat de hypochondrie onder controle is. Die eindbrief ging naar mij, naar mijn huisarts (want die was de verwijzer) en op mijn verzoek ook naar mijn vaste psycholoog.

Iedereen (ja, zelfs ik!) kon zich vinden in de eindconclusies en iedereen was blij.
Ik was geen hypochonder meer, maar noemde mezelf vanaf die dag ex-hypochonder.
Dat was een mooie benaming vond ik, omdat hypochondrie nog wel een kwetsbare kant is en op de loer kan liggen, maar in tegenstelling tot toen is het er nu heel af en toe heel even en voor die genezing was de angst er altijd, overal en heel heftig.

Maar één ding zat me nog niet helemaal lekker.
In mijn dossier bij de huisarts zijn diverse categorieën.
Als je een keer voor oorpijn komt, wordt daar een nieuwe categorie voor aangemaakt, enz.
Eén categorie bij mij is een soort samenvatting van mijn mentale problemen. Daarin staat autisme. Maar er stond, behalve nog wat andere dingen, ook nog steeds hypochondrie.

Ik wil van mijn sticker af

Die sticker hypochondrie in het systeem zat me vanaf de dag van mijn laatste therapiesessie niet meer helemaal lekker. Ik was nu toch genezen? Waarom stond het er dan nog? Ik zei er een paar keer iets over, maar nooit héél serieus.

Ik begreep namelijk ook wel dat die sticker nog in het systeem stond. Hypochondrie zit immers een klein beetje in de aard van dit beestje. Tja, dat dat ergens moet staan, snap ik wel. En toch…ik wilde van die sticker af. Kon het niet anders?

Tijdens het laatste consult bij de huisarts zag ik het weer staan: hypochondrie.
En ik besloot: dat klopt niet.

De allerlaatste stap: ex-hypochondrie

Over het algemeen maak ik bij de huisarts van mijn hart geen moordkuil, dus ik benoemde wat ik zag. “Daar staat nog steeds hypochondrie en ik ben het daar niet mee eens.”
Mijn huisarts was met me eens dat dat wel een stuk beter ging dan het geweest was. En toen deed hij wat voor mij voelde als de aller- allerlaatste stap in mijn genezing.
Hij veranderde hypochondrie in ex-hypochondrie.

De sticker is niet weg, maar misschien vind ik dit nog wel mooier dan wanneer de sticker weg was gehaald. Nu staat het er nog. Maar eigenlijk staat hier nu gewoon mijn genezing. Ik wás een hypochonder. Het staat er nog en dat snap ik wel. Maar er staat ex voor. Ja, ik vind het mooi.

Ik liep lichtelijk trots naar huis. Nu stond het er. Het voelde als de aller- allerlaatste stap. Het voelde als erkenning. Als zwart op wit zetten wat ik altijd zeg: ik ben een ex-hypochonder.

Hoera!