Hoofd en lijf zijn het oneens

Mijn hoofd en mijn lijf zijn het de laatste tijd met elkaar oneens. Of eigenlijk is dat al langer aan de gang, maar dan negeerde ik het en had mijn lijf gewoon niets te vertellen. Maar ja, toen begon dat lijf te schreeuwen en raakte ik burn-out en paste ik me aan. We zijn inmiddels een paar jaar verder en nu beginnen hoofd en lijf weer ruzie te maken.

Doorgaan-doorgaan-doorgaan

Toen ik nog werkte, waren zowel mijn hoofd als mijn lichaam uitgeput. Toch wilde mijn hoofd door blijven werken, want dat doet iedereen en meer van dat soort onzin. Ondertussen had mijn lichaam het al opgegeven. Ik sliep soms ’s avonds om half acht al, maar nog altijd vond ik dat ik door moest blijven gaan. Doorgaan is mijn kracht en tegelijkertijd de reden dat ik nu zo’n lange herstelperiode nodig heb.

Toen alles in zowel mijn hoofd als mijn lijf schreeuwde dat er rust moest komen, meldde ik me ziek. De rust kwam. Ik sliep en sliep en sliep. Van doorgaan was ik overgestapt op stilstaan. Dat was nodig en deed me goed. Toch zit het doorgaan nog steeds in de aard van dit beestje en nu het weer wat beter met me gaat, merk ik hoe het weer de kop opsteekt.

Mijn hoofd wil van alles

Het afgelopen jaar was tobben. Uitputting werd voor mij het woord van het 2021 en begin 2022 was het nog hetzelfde. Ik was zó uitgeput dat ik niet eens meer iets wilde. Nee, dat zeg ik verkeerd. Ik was depressief. Mijn hoofd wilde dus ook niets meer. Dat kwam overeen met wat mijn lichaam kon, maar dat gevoel was vreselijk.

Inmiddels is er met dank aan wat opgehoogde medicatie verandering gekomen in de toestand van mijn hoofd. En mijn hoofd vindt dat fijn. Net als mijn hart, denk ik.

Nu wil ik van alles, want ik weet dat het zo weer over kan zijn. Ik weet dat er dagen kunnen komen (en dat kan morgen zijn) dat ik alleen maar in bed wil liggen en helemaal niets meer wil. Maar nu wil mijn hoofd van alles. Ik wil dagjes uit, klussen in huis, op bezoek bij vriendinnen, enz.

Correctie: dat wil mijn hoofd.

Mijn lijf kan nog niet mee

In zo’n bui van van alles willen, begon ik aan het opknappen van mijn huis. Eerst een laagje verf op de muren in de wc en ik ging, terwijl de verf nog nat was, door met de gang (blog volgt). Onrust dreef me voort. Toen eenmaal de muren in de gang kaal waren, moest er ook wat nieuws op. Uiteindelijk had ik binnen twee weken zowel de wc als de gang opgeknapt.

Klinkt goed hè? Dat was het niet.
Ik was op. Helemaal kapot.

Zoals ik dat dan zo goed kan, ging ik door. Eerst moesten de klussen af en dán zou ik wel weer rusten. En precies dát is mijn grootste valkuil. Ik had beter meer tijd kunnen nemen voor die klussen. Dan had ik mezelf niet zo uitgeput ermee. Dan had ik er minder lang van hoeven herstellen. Dat zijn alleen dingen die ik nog niet kan. Eenmaal bezig met iets, moet het af. Dat het af moet, komt dan weer omdat het dan mijn hoofd uit kan. Dan heeft mijn snel overprikkelde brein weer een beetje rust.

Mijn hoofd kan wel van alles willen, maar door mijn burn-out kan mijn lichaam echt nog niet mee met dat hoofd. Rust dus. Doseren, zoals ze dat noemen. Maar zoals ik al eerder schreef, vind ik dat nogal ingewikkeld en dus zijn hoofd en lijf het met elkaar oneens. Toch maar eens kijken of ik ze nader tot elkaar kan brengen.