Alles tegelijk

Bij mij is het alles of niets en dan bij voorkeur alles. Het schijnt een autistending te zijn, maar het is in mijn geval ook gewoon een stukje karakter, vermoed ik. Alles gaat bij mij in extremen. Zwart of wit, alles of niets, heel blij of heel verdrietig, enz. Als het gaat om afspraken heb ik ook de neiging om te denken in alles of niets. Totdat ik dat deed in het bijzijn van twee hulpverleners…

Hulpverleners: het hele alfabet

Als het gaat om hulpverleners heb ik zo’n beetje het hele alfabet al wel afgevinkt: (huis)arts, begeleider, fysiotherapeut, psychiater, psycholoog (twee keer de p, jaja), verpleegkundige, enz. Op dit moment is er een psychiatrisch verpleegkundige betrokken bij mijn behandeling als het gaat om gedoe met eten. Die verpleegkundige is verbonden aan de instelling in de grote stad waar ik wekelijks kom. (De instelling die hier bekend staat als die van de soap.)

In eerste instantie vond ik het best lastig: wéér een nieuw gezicht en dus wéér iemand die zich met mij zou gaan bemoeien. Dat betekent ook wéér andere inzichten en meningen en soms is dat, als je een heel alfabet aan hulpverleners hebt, best een beetje ingewikkeld. Toch gaf ik dit een kans.

Afspraken combineren

De eerste keer dat ik deze verpleegkundige sprak, was dat tijdens een afspraak met z’n drieën. Bij die afspraak was mijn psycholoog er ook bij en we spraken elkaar tijdens mijn wekelijkse sessie. Dat kostte me dus geen extra tijd en (nog fijner!) geen extra ritje naar de grote stad waar ik nooit vriendjes mee zal worden.

Die gecombineerde afspraak vond ik wel prettig. Het was fijn dat mijn psycholoog erbij was én het was fijn qua verdeling van energie.

Een paar weken later had ik een afspraak met mijn psychiater. Ze vroeg wanneer ik therapie had en plande de afspraak in het half uur vóór mijn therapiesessie. Vrij ideaal, vond ik. Lekker alles in één en maar één keer heen en weer naar de grote prikkelstad. Het combineren van die afspraken geeft in zekere zin rust in mijn hoofd (en planner), omdat ik dan alles kan combineren en daarmee achteraf in één keer af kan strepen. Dan is het maar klaar en ben ik er voor de rest van de week vanaf.

Alles tegelijk of toch niet?

Na de afspraak met z’n drieën wilde de verpleegkundige nog een afspraak met mij alleen maken. Dat was dan om vooral de praktische dingen door te nemen als hoeveel eten goed is, maar bijvoorbeeld ook vragen over een extra ontbijt als ik om vijf uur opsta, enz.

Mijn psycholoog was erbij toen we de afspraak maakten. Ik dacht makkelijk te doen: “O, doe maar voor of na mijn wekelijkse sessie. Dat lijkt me het makkelijkst. Dat heb ik met de psychiater ook afgesproken.”

De verpleegkundige keek me aan: “Zeg je dit omdat je het echt het makkelijkst vindt of zeg je dit omdat je dan weer alles tegelijk doet? Dan heb je het ook maar weer gehad?” Oeps. Dat was inderdaad de reden. Geen gedoe, alles tegelijk, dan ben ik er maar vanaf.

Doseren moet je leren

In het gesprek hadden we het juist ook gehad over het alles of niets. Ik wil altijd alles tegelijk doen en het liefst nu. Dat deed ik ook met die afspraken en dat was dus niet de bedoeling. Ik snapte dat. En stiekem vond ik het ook wel grappig. Dacht ik nu echt in een ruimte met twee hulpverleners dat die in dat geintje zouden trappen? Dat deden ze niet. En dus plande ik een afspraak met de verpleegkundige op een andere dag dan mijn wekelijkse therapiesessie. Dat betekent twee keer op en neer naar de stad en dus twee keer die prikkels, maar het betekent ook twee keer een afspraak waar ik mijn aandacht ook echt op kan richten. Misschien toch wel beter dan alles tegelijk.