Beloning voor goed (therapie)gedrag

Therapie is hard werken. Lichamelijk valt het absoluut mee, want het is een kwestie van op een stoel zitten en praten, maar psychisch is het topsport. Eenmaal thuis houdt het harde werken niet op en hard werken mag af en toe best beloond worden, vind ik. Zeker als het harde werken niet beloond wordt zoals ik misschien het liefst zou willen…

De ongezonde manier van belonen

Na therapie had ik de laatste maanden de neiging om mezelf te belonen met lekker eten. Dat was dan niet eens een vooraf bedachte of bewuste actie, maar ik dook na een therapiesessie een supermarkt in en laadde mijn mandje vol met etenswaren die niet heel goed voor me waren. Vooral chocola was favoriet, maar een pizza was ik ook niet vies van. Zo’n supermarktbezoekje na therapie gebeurde niet wekelijks, maar wel veel te vaak.

Daarnaast had en heb ik de ongezonde neiging om bij overprikkeling of vermoeidheid mezelf min of meer te belonen met eten. Heerlijk een beschuitje met hagelslag. Maar dat bleef dan niet bij één beschuitje, maar werden er zes. Lange tijd kon dat ongestraft, maar inmiddels blijft de weegschaal elke keer maar hogere getallen aangeven. Dat moest klaar zijn.

Dan doe ik het zelf wel!

De eetbuien eindigden op de de dag dat ik een (voor mijn doen) enorm hoog getal op de weegschaal zag staan en mijn BMI in het rood zag schieten. Die dag had ik me gewogen omdat ik een gesprek zou hebben met een psychiatrisch verpleegkundige die zich bezig zou gaan houden met het praktische stukje van aankomen, eetbuien, gezond eten, enz.

Het gesprek was echter wat dat betreft een tegenvaller. Het was verre van concreet en er kwamen al zéker geen adviezen op het gebied van eten.

En toen was ik er klaar mee. Dan doe ik het zelf wel weer, dacht ik. Ik weet het namelijk wel zo ongeveer, maar ik vind het zo moeilijk om me aan de afspraken te houden. Toch lukte het vanaf die dag weer, uit een soort frustratie over het totaal niet concrete gesprek dat we hadden gevoerd.

Beloning voor goed gedrag

Zes dagen later wist ik dat het de volgende ochtend weer tijd zou zijn om op de weegschaal te gaan staan. Ik vond dat ik heel goed bezig was geweest door een week zonder eetbuien te leven, maar ik wist ook: de weegschaal gaat me waarschijnlijk niet belonen.

Dat klopte. De weegschaal beloonde me niet. Het aankomen stopte gelukkig, maar zelfs na een maand zonder eetbuien ‘beloonde’ de weegschaal me niet met afvallen. Ik weet dat dat komt door medicatie, maar toch frustreerde het me.

Maar wacht. Het ging mij om gezond eten. Afvallen zou een fijne bijzaak (moeten) zijn. En ondanks dat de weegschaal me niet beloonde, had ik wél mijn best gedaan en me aan de afspraken voor eten gehouden. Dat vroeg om een beloning om mezelf een beetje gemotiveerd te houden: een beloning voor goed gedrag.

De gezonde beloning: nieuwe kleurboeken

Na de eerste week zonder eetbuien kocht ik een nieuw kleurboek. Na de tweede week deed ik het nog een keer. Beide kleurboeken waren zo’n acht euro. Voor elke dag een euro, bedacht ik. En bovendien: bij een ‘vreetbuibezoekje’ aan de supermarkt betaalde ik vaak meer dan die acht euro.

Niet veel later vond ik dus nieuwe kleurboeken in mijn brievenbus. Wat bleek? Van een kleurboek heb ik langer plezier dan van een ongezonde beloning in de vorm van een eetbui. En bovendien is zo’n beloning nog goedkoper ook. Ik zeg: alleen maar winst!