Boekenpraat: Op de helft van ‘De Hobbit’

Een paar weken geleden begon ik aan ‘De Hobbit’ van J.R.R. Tolkien. Dat was niet omdat ik het boek zelf zo graag wil(de) lezen, maar vanwege een afspraak met ’t zusje. Inmiddels ben ik op de helft van het boek en vind ik het de hoogste tijd om weer eens iets van mijn leeservaring te delen.

Misschien vond ik het leuk

Tijdens mijn eerste kennismaking met ‘De Hobbit’ had ik me op een gegeven moment afgevraagd of ik het boek misschien leuk zou gaan vinden. Dat kwam vooral omdat ik af en toe moest gniffelen om bepaalde uitspraken en omdat ik dacht dat ik het verhaal begon te snappen.

Dat ik het misschien wat zou gaan vinden, zorgde ervoor dat ik met minder tegenzin begon te lezen, ondanks dat ik heel moeilijk door het boek kwam.

Tolkien is een woordkunstenaar

Bij het lezen van ‘De Hobbit’ valt me vooral op dat Tolkien een echte woordkunstenaar is en dat maakt dat ik af en toe moet lachen of toch iets leuks zie in het verhaal. Zo vind ik het leuk dat Tolkien niet kiest voor het schudden van hoofden, maar schrijft: “De dwergen luisterden en schudden hun baarden.” Dat past helemaal in de sfeer van het boek.

In het vijfde hoofdstuk ontmoet hobbit Bilbo ene Gollem. Vraag me niet wat het voor wezen is, want dat werd me niet heel duidelijk, maar ik genoot wel van de gesprekken die auteur Tolkien Gollem met zichzelf laat voeren. Daarbij vind ik het ‘spraakgebrek’ van Gollem heerlijk: “Ik veronderstel dat het een uitgelezen maal is; het zal in ieder geval een ssmakelijk hapsje voor ons zijn, gollem.” En verderop verduidelijkt Tolkien: “‘Wat iss hij, m’n liefje?’ fluisterde Gollem (die altijd tegen zichzelf sprak omdat hij nooit iemand anders had om mee te praten).”

Het zijn dat soort scènes die maken dat ik me door het boek heen kan worstelen, want verder…

Het verhaal in ‘De Hobbit’ ontgaat me

In het begin van ‘De Hobbit’ verbaasde ik me vooral over de enorme hoeveelheid woorden die Tolkien gebruikt om weinig te zeggen. Dat blijft ook in het vervolg van het boek zo en door die enorme hoeveelheid woorden en beschrijvingen ontgaat mij een beetje het eigenlijke verhaal. Hobbit Bilbo is met een aantal dwergen en een tovenaar op stap, maar het is mij nog steeds niet helemaal duidelijk wat het doel en de eindbestemming van de tocht is. Misschien is dat de bedoeling, maar het kan ook goed zijn dat ik dat in de woordenbrij even gemist heb.

‘De Hobbit’ blijft een worsteling

Al met al worstel ik me door het boek heen en probeer ik elke dag een hoofdstuk te lezen. Ik geef toe dat ik ook regelmatig een dag (of twee) oversla, want het boek kan me nog steeds niet echt bekoren, maar ik zet door. De woordkunsten in het boek maken dat het voor mij net vol te houden is. En daarbij: afspraak is afspraak.