Zomer zonder therapievakantie

Elke zomer gebeurt het weer: mijn hulpverleners nemen vakantie op. Heel logisch, maar voor mij elke zomer reden tot paniek, want wat als er iets aan de hand is als mijn hulpverleners er niet zijn en ik heb hulp nodig? Deze zomer ging het anders. Het was een zomer zonder therapievakantie. Dat heeft zowel voor- als nadelen, ontdekte ik.

Therapievakantie: voor- en nadelen

Het grote voordeel van therapievakantie vind ik dat ik dan even niet wekelijks over van alles en nog wat heel diep na hoef te denken. Dat is echter ook wel het enige voordeel, want mijn hoofd werkt over het algemeen niet mee aan dat soort dingen.

Helaas was het de afgelopen jaren altijd zo dat er in de zomer gedoe was. Eerst was het twee zomers het UWV dat om aandacht vroeg en vorig jaar was er gedoe met een ziekenhuis. Dat zorgde ervoor dat mijn tobgrage hoofd wel wat ondersteuning kon gebruiken en dus waren mijn therapievakanties behoorlijk heftig. Het feit dat mijn huisarts en psycholoog de gewoonte hebben om altijd tegelijk weg te zijn, maakte het extra zwaar. Daardoor was er voor mijn gevoel geen enkele hulpverlener beschikbaar. Alleen al dat idee zorgde bij voorbaat voor paniek. Ik kan geen paniek krijgen, want er is geen hulp, dus dan krijg ik paniek dat ik geen paniek mag krijgen. Dat idee.

De paniek kwam al…

Dit jaar dacht ik dat ik het slim aanpakte. Ik begon al een paar weken voor de zomervakantie bij mijn vaste psycholoog over de vakantie en mijn angsten daarvoor. Wat als er net in de vakantie een brief van het UWV komt? Dan heb ik wel een probleem. Wat als ik in de vakantie hulp nodig heb? Wie moet ik dan bellen?

Op een moment dat ik er heel nuchter tegenaan kon kijken, keken we samen naar de planning. Ik heb tegenwoordig twee psychologen en in geval van hoge nood is er nog de huisarts. We kwamen tot de conclusie dat er één werkweek zou zijn waarin er helemaal geen hulpverleners van mij werkten. Kijk, dat was te overzien. Weg paniek over het feit dat ik geen paniek zou mogen krijgen.

En mijn vakantie dan?

Nog weer later bleek dat ik elke week een hulpverlener zou zien, omdat mijn psychologen elkaar qua vakantie afwisselden. Elke week een gesprek met een hulpverlener dus. Dat klonk in eerste instantie best heel goed. Totdat de vakantie aanbrak.
Ik had bij de ene psycholoog het laatste gesprek gehad en reed naar huis. Deze keer niet met de gedachte dat het therapievakantie was, want mijn andere psycholoog werkte nog en dus moest ik daarbij ook aan het werk.

“En mijn puzzel dan?” had ik aan mijn psycholoog gevraagd. “Tja, die maak je dan maar op die zes dagen per week dat je géén therapie hebt.” Oké, dat was waar. En bovendien vond ik het nog steeds stiekem wel een veilig idee dat ik elke week iemand zou zien.

Vakantie zonder therapievakantie

Uiteindelijk besloot ik dat ik wel min of meer vakantie wilde, ondanks dat ik geen therapievakantie had. Hoe ik dat deed? Ik legde een legpuzzel op tafel. Dat zorgt bij mij altijd direct voor een vakantiegevoel. Elke keer dat ik langs de tafel loop, wil ik dan namelijk weer een paar stukjes op de goede plek leggen en voor ik het weet ben ik uren verder. Juist dát vind ik zo fijn aan vakantie: dat je even niet van alles hoeft.

De allereerste vakantieweek (waarin ik dus maar één afspraak had met een hulpverlener) verliep nogal rommelig, met veel te veel andere afspraken. Ik voelde me opgejaagd en verre van in vakantiestemming. Totdat ik dus mijn puzzel op tafel legde. Toen begon de stemming er direct in te komen. Lekker puzzelen, bloggen, lezen, kleuren en diamond painten. En o ja, ook nog elke week één keer (of heel soms twee keer) op en neer naar therapie. Dat was goed. Het idee dat er hulp was, was fijn. Misschien hielp dat wel júist om ook deze zomer tóch zomervakantie te hebben.