Wachten ~ Wat te doen?

Wachten is een ‘bezigheid’ waar volgens mij iedereen een hekel aan heeft. Ik heb hier al regelmatig geschreven over wachtlijsten in de ggz en wachten bij de tandarts of de huisarts vind ik ook niet leuk. Maar dit gaat over ander wachten. Wachten op een afspraak of wachten tot ik de deur uit kan of wachten tot er visite komt. Dat vind ik namelijk altijd iets geks.

Wachten duurt lang

Wachten duurt lang, zeggen ze en dat vind ik ook. Als ik zit te wachten tot het tijd is om weg te gaan, lijkt de tijd ineens drie keer trager te gaan dan anders. Nog erger heb ik het als ik zit te wachten tot ik zelf bezoek krijg. Dan lijken vijf minuten ineens vijf uur te duren.

Natuurlijk zou ik in die tussentijd iets kunnen doen, maar dat is nu precies het punt: de tijd lijkt langer te duren, maar als je iets gaat doen, gaat de tijd ineens (te) snel en is het later dan je wilde vertrekken.

Wachten is een activiteit

Wachten is bij mij echt een activiteit. Als ik om tien uur de deur uit moet voor een afspraak, doe ik van tevoren wel wat dingetjes in huis en ik maak voor die tijd ook altijd een rondje buiten. Maar nu komt het: ik schat dat graag een beetje ruim in. Als ik om tien uur de deur uit moet, ben ik dus echt wel om kwart over negen klaar met al mijn taken. Dan blijft er nog drie kwartier over. Wat te doen met die drie kwartier? Ik merk dat dat dan eigenlijk drie kwartier wordt waarin wachten zo ongeveer een activiteit is. Ik pak tegenwoordig maar een kleurplaat dan, om het wachten te verzachten.

Nóg moeilijker vind ik het als ik niet zelf weg hoef, maar bezoek verwacht. Ik merkte het pas ook weer toen ik ’s avonds met iemand had afgesproken. Hoe laat is ’s avonds eigenlijk? Ik verwacht iemand dan zo tussen acht uur en half negen, meestal. Maar ja, iets eerder kan natuurlijk ook.

Wat te doen tijdens wachten op visite?

Tijdens het wachten op visite merk ik altijd een enorme onrust in mezelf. Dat komt omdat visite bij mij altijd spanning oproept (want koffie schenken, gesprek gaande houden, prikkels, enz.) en ik een goede gast- en huisvrouw wil zijn, terwijl ik me dat meestal niet voel.

Als ik dus visite verwacht, gaat daar altijd een zenuwachtig wachten aan vooraf, soms zelfs inclusief bibberhanden en hartkloppingen. Vanwege die bibberhanden valt kleuren af als activiteit om de wachttijd te vullen. Bovendien wil ik niet dat er kleurspullen op tafel liggen als ik bezoek krijg. Een boek lezen dan? Hm, vind ik ook ingewikkeld. Ik wil niet halverwege een bladzijde stoppen als de bel gaat. Dat kan natuurlijk gewoon, maar niet in mijn hoofd.

Een tijdschrift dan? Ja, dat kan. Maar daar denk ik meestal pas aan als het al te laat is. Daarom is wachten op visite bij mij meestal een uur van zenuwachtig heen en weer lopen, nog een keer checken of alles wel netjes is en nog een keer kijken of de koffiemelk niet over de datum is, enz.

Wachten op visite – de oplossing

Uiteindelijk zit de oplossing voor mijn probleem wat ik wil doen bij wachten op visite geloof ik niet in het bedenken van een activiteit. Volgens mij zit de oplossing in relaxter omgaan met visite krijgen. Mijn huis is netjes, de koffiemelk is heus niet over de datum en een gesprek gaande houden lukt me ook wel. Dat ik misschien niet perfect ben qua koffiekopjes gevuld houden en op (de juiste) tijd iets serveren? Tja, dat valt vast ook wel mee, maar zit vooral in mijn hoofd.

Ik denk dus dat het probleem niet zozeer zit in het wachten en de ‘loze’ tijd, maar in mijn hoofd en in het krijgen van visite. Zoals ik al zei: er is een oplossing voor: daar relaxter mee omgaan. Dat er dan nog een kleurboek op tafel ligt als de bel gaat, omdat ik zat te kleuren in de wachttijd, vindt vast niemand erg. Nu ik nog…