Wie helpt met wat? ~ Een reis door hulpverlenersland

Er zijn inmiddels behoorlijk wat hulpverleners betrokken bij mij(n behandeling) en soms vraag ik me af bij wie ik moet zijn. Wie helpt met wat? Vandaag maken we maar eens een reis door hulpverlenersland en gaan we van kastjes naar muren en weer terug.

Wie is wie en wie doet wat?

Tot een paar maanden geleden was het vrij simpel. Er waren twee hulpverleners bij mijn behandeling betrokken en ik wist eigenlijk precies wanneer ik bij wie moest zijn:
1. Psycholoog (begeleider): voor alle vragen op psychisch gebied. Gericht op begeleiding bij vragen in en over het dagelijks leven.
2. Huisarts: voor alle vragen over medicatie en op lichamelijk gebied, maar wél na overleg met mijn psycholoog. Daarnaast bij crisis tijdens de afwezigheid van mijn psycholoog.

Dat was soms al ingewikkeld, maar toch eigenlijk prima te doen. Zeker als ik het zo op een rijtje zet. Inmiddels zijn er nog drie andere hulpverleners betrokken:
3. Psycholoog (gespecialiseerd in autisme): zij geeft behandeling, gericht op verandering van gewoontes en gedachten en dus eigenlijk van mij.
4. Psychiater: voor vragen over medicatie op psychisch gebied.
5. Psychiatrisch verpleegkundige: voor vragen op het gebied van eten en (be)wegen en de verpleegkundige controleerde bijvoorbeeld ook mijn bloeddruk en deed een ‘check’ na ophoging van medicatie.

Zo in een overzichtje klinkt dat best makkelijk, maar in de praktijk blijkt het helemaal niet zo simpel als het hier lijkt.

De praktijk: vermoeidheid

Dan nu de praktijk. Ik kreeg last van intense vermoeidheid. Twee dutjes per dag was meer regel dan uitzondering geworden en ik herkende het van twee jaar geleden. Destijds bleek er qua bloedwaarden wel wat met pillen gedaan te kunnen worden om die weer op te krikken, maar nu wist ik het niet.

Zoals ik dat eigenlijk met alles doe, begon ik bij mijn begeleider, die ik wekelijks spreek. Ik weet dat die praktisch niets kan doen aan vermoeidheid, maar ik huilde daar wel mijn vermoeide tranen, gewoon omdat ik me zo rot voelde. De begeleider en ik besloten dat ik mijn vermoeidheid met de psychiater zou bespreken.

Ik had een beetje gehoopt dat de psychiater misschien bloedonderzoek zou laten doen of een oplossing wist voor de vermoeidheid, maar nee, die stuurde me naar de huisarts.

Hoe meer zielen, hoe meer gedoe

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, zeggen ze. Maar in het geval van hulpverleners vind ik toch wel een beetje gelden dat meer zielen vooral meer gedoe geven.
Oké, ik moest met mijn vermoeidheid naar de huisarts en dat vond ik prima, maar tegelijkertijd ingewikkeld. Die vermoeidheid zou heel goed psychisch kunnen zijn. Volgens mij (maar ik weet het ook niet…) hoort het dan thuis bij de psychiater en/of de psycholoog en/of de verpleegkundige en niet bij de huisarts. Maar volgens de psychiater moet de huisarts eerst uitsluiten dat de vermoeidheid lichamelijk is. Oké, doen we dat. Maar, dacht ik, dan moet ik dus eerst de huisarts er nog van zien te overtuigen dat ik bloed mag prikken. Want dáár kwam de psychiater dan weer wel mee: een heel wensenlijstje van wat geprikt moest worden. Eh, oké. Misschien kon ze dat even aan mijn huisarts vertellen in plaats van aan mij?

Al met al zat ik die vermoeidheid maar gewoon uit en was ik blij met dagen waarop het wat beter ging. En ja, ik zette het op het lijstje voor de huisarts. En dan maar hopen dat die er wél iets mee kan/doet en niet naar de psychiater (ver)wijst…