De juffennachtmerrie

Vrijwel iedere juf (en meester?) zal hem kennen: de juffennachtmerrie. Die ene nachtmerrie waar je schooljaar na de zomer altijd mee begint. Voor iedereen misschien anders, maar die nachtmerrie is er. Mijn nachtmerrie is er nog steeds en veel vaker dan toen ik nog werkte. Het is geen leuke nachtmerrie, maar ik snap hem wel.

De nachtmerrie hoort erbij

Ik vergeet nooit dat ik op de pabo tijdens mijn laatste, lange stage een dag terug moest naar de pabo en daar een workshop kon volgen. Iemand uit het werkveld kwam daar vertellen over zijn ervaringen. Hij begon goudeerlijk en benoemde de nachtmerrie. Ik was nog een jonkie en had alleen stages gehad en nog nooit een eigen klas, maar ik kan inmiddels beamen: ook mijn schooljaar startte met een nachtmerrie.

De nachtmerrie was niet altijd hetzelfde, maar kwam altijd op hetzelfde neer: ik stond voor de klas, de kinderen bouwden een feestje en ik stond daar machteloos toe te kijken.
Ik leerde op de pabo dat eigenlijk elke leerkracht zo’n soort nachtmerrie heeft. Niks geks dus.

Mijn juffennachtmerrie

Inmiddels komt de juffennachtmerrie bij mij nog steeds voor, ondanks dat ik niet meer voor de klas sta. Hij is er nu ook niet maar één keer per jaar, maar soms één keer per week en soms één keer per nacht en soms ineens een paar maanden niet. Opnieuw is de trend altijd hetzelfde: ik moet voor de klas, maar ik bak er niks van. Terwijl de kinderen over de tafels springen en geen tel stil zijn, sta ik te schreeuwen dat ze stil moeten zijn. En o ja, als het dan ein-de-lijk stil is, gaat de deur van het lokaal open en komt er iemand storen. Dan moeten ze naar een luizencontrole of weet ik veel wat en begint de herrie weer opnieuw.

In de afgelopen jaren ging die nachtmerrie vaak nog een beetje verder. Dan kwamen er ouders klagen dat ik een slechte juf was en dat hun kind niks leerde bij mij. En ik was ziek, maar durfde me niet ziek te melden, dus ik ging door. Gelukkig is dat laatste stukje inmiddels verdwenen en blijft het bij het stukje onhandelbare klassen.

Wat als mijn nachtmerrie werkelijkheid was

Ik snap heel goed waarom mijn nachtmerrie er nog steeds is. Dat komt omdat ik nog altijd een juffenhart heb én omdat ik niet bewust afscheid heb kunnen nemen van het onderwijs. Ergens zit dat dus nog steeds in me. Maar er is meer. Ik ben soms bang dat die nachtmerrie de werkelijkheid in mijn klaslokaal was. Dan zie ik mezelf in die nachtmerries machteloos staan en denk ik: misschien ging het wel echt zo.

Zo ging het niet echt.
Maar op sommige dagen voelde het wel zo. Natuurlijk was het bij mij ook weleens een dagje onrustig, maar erger nog: ik hoorde en zag alles. Vanwege mijn autisme staan mijn zintuigen nogal scherp afgesteld. Een laatje dat dicht ging of een kind dat iets fluisterde: ik hoorde het allemaal. Dat gaf me dan soms het gevoel dat alles me door de vingers glipte, maar dat was niet zo. Sterker nog: menig collega zou die dingen niet eens opgemerkt hebben.

Geen onderwijs meer voor mij

Deze nachtmerrie laat wel precies zien waarom ik niet meer in het onderwijs kan werken. Het zijn echt veel te veel prikkels en op een goede dag gaat dat, maar na een poosje raak ik hoe dan ook overprikkeld door al die geluidjes en andere zaken. En ja, dat doet altijd nog een beetje pijn en zal denk ik ook altijd een beetje pijn blijven doen, maar mijn nachtmerrie is gelukkig maar een nachtmerrie en ik koester de mooie herinneringen. Want het wás een mooie tijd en die pakt niemand me meer af. Zelfs een juffennachtmerrie niet.