Nieuwe psychiater ~ Valse start

Weet je wat het is met goede hulpverleners? Die heb je nooit lang. Die gaan namelijk op de één of andere manier altijd weg. Dan wens je ze liefjes veel plezier met hun nieuwe baan en ondertussen baal je als een stekker. Althans, zo gaat dat bij mij. En zo ging het ook nu. Ik kreeg een nieuwe psychiater. Hij en ik hadden nogal een valse start.

Heb ik eindelijk een psychiater…

Er zaten heel wat maanden tussen de eerste keer dat duidelijk werd dat ik een psychiater nodig had en het moment dat ik die psychiater ook echt zag. Dat waren heftige maanden en ik was dan ook ‘blij’ toen ik ein-de-lijk tegenover mijn psychiater zat. Ik was gefrustreerd, want ik wilde daar helemaal niet zijn. Ik was bang dat ik niet begrepen zou worden en wilde veel liever dat mijn huisarts al mijn medicatie kon blijven regelen. Maar goed, dat kon niet, dus toen was ik bij de psychiater.

Het wonder gebeurde: ze prikte dwars door me heen en ze snapte me. Daar was ik blij om en ik vond dan ook dat ik het nogal getroffen had met deze psychiater.

“Dit is mijn laatste werkdag.”

Mijn grootste angst is altijd dat hulpverleners die me snappen een andere baan krijgen en jawel, dat gebeurde ook bij deze fijne psychiater. Op een dag hadden we een telefonische afspraak en vertelde ze me: “Dit is mijn laatste werkdag bij deze instelling. Er is een goede vervanger en dat gaat helemaal lukken als je bij hem komt. Zal ik een nieuwe afspraak in zijn agenda zetten? Dan hebben jullie elkaar in ieder geval een keer gezien; dat is makkelijker als je daarna een telefonische afspraak hebt.”

Ik was niet heel verbaasd, want er was al langer bekend dat deze psychiater waarschijnlijk weg zou gaan, maar ik baalde wel. Ik stemde in met die afspraak voor een kennismaking met de nieuwe psychiater; de goede psychiater en ik namen telefonisch afscheid en dat was het dan.

Ik heb geen zin!

Twee weken later reed ik naar de grote stad om kennis te gaan maken met mijn nieuwe psychiater. Ik had geen zin. Of eigenlijk: ik wist niet goed wat de bedoeling was van die afspraak en ik was bang om weer eens overschat te worden, dus ik zag het niet zo zitten. In die stemming kwam ik aan in de grote stad en meldde ik me bij de administratie. Ik mocht in de wachtkamer gaan zitten, maar hoorde de secretaresse nog wel iets mompelen: “Die heb ik vandaag nog niet gezien.” In mijn hoofd gingen alarmbellen, want mijn psycholoog vond mijn afspraak met de psychiater vreemd, een week eerder: “Die heeft volgende week vakantie, dacht ik. Ik check het even. O nee, ik zie het staan. Je hebt inderdaad een afspraak. Zijn vakantie begint pas op dinsdag.” En toch… dat gemompel van de secretaresse en die uitspraak van mijn psycholoog maakten me aan het twijfelen.

Valse start

Na een kwartier wachten kwam de secretaresse naar me toe. “U bent toch mevrouw Hoofdtaal? U staat wel in de agenda, maar ik heb de psychiater nog niet gezien. Ik ga wel even bellen.” Ik hoorde het telefoongesprek aan: “O, jij hebt al vakantie? Mevrouw Hoofdtaal zit hier. Ze staat in je agenda.” Je raadt het al: die afspraak ging niet door.

De secretaresse kwam met excuses, maar zij had natuurlijk niets fout gedaan. Ik vroeg me af waar het wél fout was gegaan, maar bleef kalm. De secretaresse en ik planden een nieuwe afspraak en ik vertrok weer.

Ik was doodmoe, want ik had vanwege die afspraak mijn middagdutje gemist. Pas in de auto kwam de frustratie. Als ik niet kom opdagen op een afspraak, krijg ik een gepeperde rekening. Nu betaal ik benzine en parkeergeld en dit ‘kan gewoon’. In die frustratie reed ik naar huis. Het was niet anders. Maar één ding wist ik wel: die psychiater stond vast met 3-0 achter. Valse start…