Het ‘risico’ van een nieuwe hulpverlener is dat je er ook weer een nieuwe of extra mening bij cadeau krijgt. Bij mij gebeurde dat toen ik kennismaakte met mijn nieuwe psychiater. Die had een idee over eetbuien dat me totaal niet aanstond.
Kennismaken met een nieuwe psychiater
Laat ik eerst nog maar even duidelijk vooropstellen dat ik niet zelf had gekozen voor een nieuwe psychiater. Ik was heel blij met mijn oude psychiater, maar die verliet helaas de instelling waar ze mij zag, dus moest ik noodgedwongen over naar een andere psychiater. De eerste ‘kennismaking’ was een valse start, want terwijl ik me meldde voor die kennismaking, bleek de psychiater op vakantie te zijn.
Nu was het tijd voor de echte kennismaking. Ten eerste kwam de psychiater al een kwartier te laat en hoewel ik wel wat gewend ben, kon ik het even slecht hebben. Vervolgens scoorde hij toch wat puntjes toen hij zei: “Dit is een kennismakingsgesprek, maar je hoeft niet alles te vertellen. Ik heb je dossier gelezen.”
Oef. Dat was een meevaller. Ik vroeg me al af wat ik allemaal zou moeten vertellen om uit te kunnen leggen hoe ik in elkaar zit, maar dat hoefde dus niet. De psychiater had een aantal vragen en die kon ik prima beantwoorden. Dus dat was het wel zo ongeveer. Valt mee. Totdat…
Eetbuien
De psychiater begon over mijn eetbuien. Nu had ik tien weken zonder eetbuien gehad, maar net voor ik naar de psychiater ging, was het toch een aantal keer fout gegaan. Dat kwam omdat ik nogal spanning had voor die afspraak met de nieuwe psychiater en ik had die week nog wat afspraken, waardoor ik het allemaal niet meer kon overzien. En wat doe ik dan? Juist ja, dan ga ik eten.
De psychiater vertelde me dat die eetbuien een levenslang gevecht blijven.
Pardon?!
Mijn psycholoog vertelt me juist dat het is ‘af te leren’. Zij ziet het als een manier van omgaan met emoties en wil me graag een andere manier leren. Ik hoop toch dat de psycholoog in dit geval gelijk heeft en niet de psychiater.
Dokter, ik ga eten
Er was meer. De psychiater vertelde: “Als je een eetbui krijgt, moet je contact zoeken met een hulpverlener. Niet achteraf zeggen dat het fout is gegaan, maar vooraf hulp zoeken.”
Ik moest daar intern enorm om lachen. Hoe ziet hij dat voor zich? Die eetbuien komen ’s avonds en nee, die voel ik echt niet een dag van tevoren al aankomen. Ziet hij voor zich dat ik ’s avonds een huisarts bel om te zeggen dat ik zin heb om te eten? Liefst een rol beschuit met hagelslag of een zak chips. Ik zie het al voor me. Als mijn eigen huisarts dienst zou hebben, zou hij “eet smakelijk” zeggen. En gelijk heeft hij. Ik ga heus niet voor een eetbui een spoeddienst bellen.
Misschien bedoelde de psychiater het zo niet, maar ik zag het wel zo voor me en ik vond het grappig. Ik kon er ook niets aan doen.
Hoera?
En dan was er nog iets. Ik vertelde dat ik tien weken geen eetbuien had gehad. Dat had me héél veel strijd en moeite gekost, dus ik zat daar niet juichend op mijn stoeltje, maar de psychiater viel even stil. Hij vond het wel heel erg goed. Terwijl hij hieperdepiep en hoera en hoezee over me uitstortte, vroeg ik me af of hij het wel begrepen had. Ja, oké, tien weken zonder eetbuien is goed, dat snap ik wel, maar de moeite die het me had gekost, was veel te groot. Ik ging daar echt geen hieperdepiep en hoera en hoezee voor roepen.
Na ongeveer een uur stond ik weer buiten. Inclusief de hieperdepiep en de hoera en de hoezee en inclusief een recept voor nieuwe pillen. Over dat recept meer in een andere blog. Maar ik stond vooral buiten met een baalgevoel. Ik wilde mijn oude psychiater terug. Niet wéér een nieuwe mening en zeker niet deze. Maar ja, dat gaat niet gebeuren. De nieuwe afspraak staat. Nu maar hopen dat deze psychiater en ik elkaar een beetje beter gaan snappen…
Hoofdtaal 
Veel succes! En ik denk ook dat je elke ongewenste gewoonte, in jouw geval de eetbuien, onder controle kunt krijgen. Deels door de oorzaken, de stress etc te analyseren en te “behandelen”. En deels door het te vervangen door andere minder “schadelijke” of gewenster gedrag. Maar dat lijkt me eerder iets voor een psycholoog als psychiater. Bedenk wel dat zo’n eetbui en dus ook het voorkomen, zoals jij zegt, heel veel energie kost of koste en die zou je ook voor iets anders kunnen gebruiken. Misschien is dat een positieve gedachte vooor jou. Succes!
LikeLike
Ik ben het helemaal met je eens!
LikeLike
Er zit een verschil tussen een gevecht en een valkuil. De kans bestaat dat jouw eetbuien wel levenslang jouw valkuil worden, als in ‘he, ik merk dat ik zin heb om een zak chips weg te werken, wat is er aan de hand dat ik dat wil?’. Maar dat is iets anders dan er alle dagen van je leven tegen moeten vechten. Dat is namelijk dodelijk vermoeiend. En ja, je kunt leren om op een andere manier met emoties om te gaan, en ja, het zal voorkomen dat je die manieren even kwijt bent en dus toch die zak chips opeet en niet eerst braaf je emoties gaat zitten analyseren. Maar dat overkomt iedereen wel eens. Of denk jij dat al die rokers eerst hun emoties gaan zitten analyseren voor ze een sigaret opsteken? 😉
LikeLike
Haha, dan worden die rookpauzes nóg duurder voor werkgevers. Doe mij overigens maar een paar beschuitjes in plaats van een zak chips;).
LikeGeliked door 1 persoon
Zolang het geen hele rol is… ga je gang!
LikeGeliked door 1 persoon
Vervelend dat het eerste contact met je nieuwe psychiater niet zo soepel verliep. Hopelijk gaan jullie elkaar inderdaad beter snappen de komende tijd. Zijn confetti en unicorns zijn vast goed bedoeld, maar inderdaad niet altijd passend om zo te reageren.
LikeLike
Nou, wordt vervolgd. En dat zegt denk ik genoeg;).
LikeLike
Ja, zeker. 🙈
LikeGeliked door 1 persoon
Verslavingen ( en dat zijn vreetbuien toch ook) zijn eigenlijk altijd levenslang iets om rekening mee te houden, waarschijnlijk bedoelde hij dat.
LikeLike
Zoiets vermoed ik ook, maar zijn Nederlands liet nogal wat te wensen over. Ik kon echt vaak niet begrijpen wat hij bedoelde. Was doodmoe na afloop van alleen al het proberen te verstaan…
LikeLike
Slechte zaak, als het gaat om de gevoelens van mensen te ontleden , en dat doet een psychiater natuurlijk moet hij toch de taal goed begrijpen én zijn bevindingen goed over kunnen brengen . Er zijn gewoon beroepen waar de taal te belangrijk is .
LikeLike
Helemaal mee eens!
LikeLike
Wat mij altijd zéér ergert is dat men het belangrijk vindt dat iedereen met een andere etnische achtergrond recht heeft op een tolk in de eigen taal want de eigen taal is belangrijk maar dat het voor blijkbaar voor “de Nederlander” onbelangrijk is, Die moet niet zeuren als er verpleging aan je bed komt die nauwelijks Nederlands spreekt terwijl het toch heel belangrijk is dat men begrijpt wat je klachten zijn..
LikeGeliked door 1 persoon
Ik wil nog steeds mijn oude huisarts terug!!!
En om even op Riet haar reactie in te gaan.
Tandartspraktijk, wisselende tandartsen, paar jaar geleden Poolse tandarts met een tolk ernaast.
Wist niet hoe snel ik daar weg moest.
Nu al flink aantal jaartjes weer een superfijne tandarts 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
“De psychiater vertelde me dat die eetbuien een levenslang gevecht blijven.” – goede binnenkomer…
Maar over dat hieperdepiep hoera: ik had waarschijnlijk ook staan jubelen als je me dit had verteld. Omdat het een MIJLPAAL is. En juist omdat het je superveel moeite heeft gekost om 10 weken geen eetbuien te hebben, mag je er, vind ik, extra lang bij stilstaan wat een overwinning dit is. Dat je keiharde werk tot dit resultaat heeft geleid, daar mag je écht enorm trots op zijn – met heel veel recht!
Of het een gevecht blijft of af te leren is… wat als jij daar zelf een keuze in kon maken? Soms is het niet wat anderen ons vertellen, maar waar we zelf in geloven. Ik denk dat je het kunt afleren. Je doet het al 10 weken keigoed, je bent super bezig. Alles valt te leren, dat denk ik. Veel succes met deze nieuwe… hulpverlener. En bewijs hem maar eens dat hij ongelijk heeft wb dat levenslange gevecht 😉
LikeGeliked door 1 persoon