Maar ik ben géén hypochonder!

“Maar dan ben ík straks weer de hypochonder,” verzuchtte ik. Ik moest naar de huisarts en ik had een vraag die deed vermoeden dat ik was teruggezakt in al mijn ziekteangst. Dat was ik echter niet, want deze keer was het de schuld van de psychiater…

De waslijst met prikverzoeken

Met mijn (eerste) psychiater had ik mijn vermoeidheid besproken en zij gaf aan dat ik dat met de huisarts moest bespreken. Dat vond ik prima, maar vervolgens kwam er vanuit de psychiater een waslijst met dingen die ik moest laten onderzoeken. In eerste instantie schreef ik die dingen gewoon op en daar liet ik het bij.

Maar toen was het bijna tijd voor mijn driemaandelijkse consult* bij de huisarts en vond ik het idee van bloed laten prikken ineens minder leuk. Ik besprak mijn lijstje voor de huisarts met mijn psycholoog. “De psychiater heeft gezegd waar ik mijn bloed op moet laten controleren. Maar dat is een lijstje en ik wil dat helemaal niet aan de dokter vragen. Dat kan hij toch zelf bedenken?” Toen mijn psycholoog doorvroeg, kwam eruit waarom ik niet gewoon dat lijstje van de psychiater aan de huisarts wilde voorleggen: “Dan ben ik straks weer de hypochonder.”

Mijn psycholoog zag dat anders. De psychiater had me een lijstje gegeven en ik zou dat lijstje bespreken met de huisarts. Simpel zat toch? Dan wil de psychiater iets laten prikken en ben ik dus niet ineens een hypochonder.

Roet in het eten bloed

Mijn psycholoog had me redelijk weten te overtuigen van het feit dat ik mijn lijstje met prikverzoeken wel gewoon aan de huisarts voor kon leggen zonder gelijk een hypochonder te zijn.

Maar toen gooide de nieuwe psychiater even roet in het eten. Of in mijn bloed. Of in het prikverzoek. Hij was nogal dwingend. Ik sprak hem een dag voor ik naar de huisarts zou gaan en hij had allerlei verzoeken die ik met de huisarts moest bespreken. Mijn medicijnen moesten anders georganiseerd worden en als ik dan toch bij de huisarts was, had de psychiater ook nog wel een prikverzoek van iets vaags. Ik durfde niet tegen de psychiater in te gaan, dus ik schreef het allemaal braaf op.

Probleem was alleen: ik zou drie weken later weer terug moeten naar de psychiater en omdat ik hem nogal dwingend vond, durfde ik het niet aan om zijn verzoeknummers gewoon niet te bespreken met de huisarts. Maar dat maakte mijn bezoekje aan de huisarts ineens wel heel spannend. Ik was het namelijk niet helemaal eens met de verzoeken van deze tweede psychiater, maar ik moest ze wel over gaan brengen. En tja, ik wilde niet de hypochonder zijn.

“Ik heb het niet zelf bedacht!”

De volgende dag zat ik bij de huisarts. Ik begon maar met de verzoekjes van de psychiater waar ik het niet mee eens was. Mijn huisarts was het er ook niet mee eens. Het ging om medicatie voor lichamelijke dingen en zoals het nu is, bevalt het mij prima (en de huisarts ook). We hielden het dus gewoon zoals het was. “Maar ja, ik moet over drie weken terug en wat zeg ik dan hè? Hij zei dat hij het zelf wel anders voor zou schrijven als ik het hier niet voor elkaar kreeg. Ik zeg wel gewoon dat ik het geregeld heb en dan zeg ik niet hóe ik het geregeld heb.” Mijn huisarts adviseerde om indien nodig gewoon te zeggen dat ik tevreden ben met hoe het was en dat we dus niets veranderd hadden. Kan natuurlijk ook.

Dan waren er nog de prikverzoeken. De verzoeken van de eerste psychiater snapte ik nog wel, dus die durfde ik wel te vragen. Het verzoek van de tweede psychiater vond ik wat bijzonder. Mijn huisarts snapte die ook niet helemaal. En ik zat natuurlijk met het punt dat ik verdacht zou worden van hypochondrie, dus ik riep er gelijk bij: “Ik heb het niet zelf bedacht! De psychiater zei dat ik dit moest vragen.”

Ik kreeg een labformulier. Twee buisjes bloed later bleek dat alles in orde was. De huisarts had dat al vermoed en hij had dus gelijk. Mijn vermoeidheid is dus puur psychisch. Mijn bloeduitslagen waren zelfs zó goed dat er vijf pilletjes per week af konden. Hoera voor dat en driewerf hoera voor het feit dat ik géén hypochonder ben.

*Voor de nieuwe lezers: sinds de genezing van mijn hypochondrie heb ik elke drie maanden een vinger-aan-de-pols consult bij mijn huisarts. Ik kan dan mijn vragen op lichamelijk vlak stellen.