Biechten bij de psychiater

Mijn psychiater had me medicijnen voorgeschreven om minder te gaan dromen, maar ik wilde die niet slikken. Ik deed dat dus ook niet, maar er was nog één ding: ik moest het nog gaan ‘opbiechten’ aan de psychiater en dat vond ik nogal eng, want ik had allerlei rampscenario’s in mijn hoofd over wat er dan zou gaan gebeuren. Kwamen die ook uit?

Pillen niet slikken en de rampscenario’s in mijn hoofd

Dat ik de medicatie die de psychiater me voor had geschreven niet wilde slikken, kwam omdat ik de dromen niet als een probleem zag. Die komen en gaan en de ene periode droom ik veel en de andere weinig en ik vind dat soms vervelend, maar er valt prima mee te leven. We hadden het hier niet over allerlei nachtmerries, maar over dromen over de meest onzinnige dingen. Hard wegrennen en dat soort zaken. Ik had dus een dag nadat de psychiater de medicatie had voorgeschreven besloten dat ik de pillen niet zou slikken.

Maar toen kwamen de rampscenario’s in mijn hoofd. Ik sprak de psychiater toen hij dit voorschreef voor de eerste keer en ik vond hem op allerlei gebieden nogal dwingend. Dat maakte me bang. Wat zou er gebeuren als ik zou zeggen dat ik de voorgeschreven medicijnen niet had geslikt? Ik zag al voor me dat hij zou zeggen dat ik me niet aan afspraken houd en dat ik daarom een gevaar voor mezelf ben en dat ik opgenomen zou moeten worden, enz. Mijn psycholoog vertelde me dat dat rampscenario’s waren die niet klopten, maar in mijn hoofd waren ze heel erg logisch.

Biechten bij de psychiater

Het moment was daar: het was tijd voor mijn vervolgafspraak bij de psychiater. We waren drie weken verder na onze eerste afspraak. Ik had inmiddels wel door dat mijn rampscenario’s wat overdreven waren en toch was ik licht gespannen.

De startvraag was: “Hoe gaat het met slapen?” Daar kon ik kort over zijn: “Ja, dat gaat goed.” Dat was niet gelogen, want ik had minder dromen dan bij het vorige consult. Maar ja, daar ging het natuurlijk niet over. De psychiater vroeg vervolgens of ik mijn medicijnen slikte. “Nee, die slik ik niet. Het ging de vorige keer zó snel en ik dacht later dat ik het helemaal niet als een probleem zie. Dromen gaat in periodes en ik ervaar het niet als probleem en wil er dan niet zulke zware medicatie voor slikken.”

De psychiater vond dat prima. Het was mijn eigen keuze en ik moest zelf weten wat ik deed. Ik wist nu dat er de mogelijkheid was om de dromen minder te maken. En dat was alles. Weg rampscenario’s: niks aan de hand.

De psychiater en ik snappen elkaar niet

Vervolgens kwamen er meer vragen: “Je bent ook niet naar de huisarts geweest.” Eh, pardon?! Ik was braaf bij de huisarts geweest én had alle vragen voorgelegd die ik van de psychiater moest stellen. Niet dat ik dat zelf wilde, maar ja, ik voelde me gedwongen. Dus zei ik: “Daar ben ik wél geweest.” Dat bedoelde hij ook. O, zeg dat dan…

De volgende vraag ging over mijn dagindeling. Pfff, ik had drie weken geleden helemaal uitgelegd hoe mijn dagindeling is. Daar was niets aan veranderd, dus ik snapte de vraag helemaal niet. Waarom nú alweer die vraag? “Dat is nog hetzelfde als de vorige keer,” antwoordde ik. Oké.

Dit alles speelde zich af in zo’n drie minuten, denk ik. Hij zei dat dit het dan was. “Moeten we nog een nieuwe afspraak maken?” vroeg ik me af. Dat hoefde niet. Hij mompelde nog iets over een stijgende lijn en goede gesprekken. (Stijgende lijn ja, maar de winter komt eraan en dan kan ik maar beter goed in de gaten worden gehouden. En welk dossier las hij? Ik vond die gesprekken helemaal niet goed en zat in een therapiepauze op weg naar een evaluatie.) Ik moest contact opnemen als er iets was. Oké prima. Eenmaal buiten besefte ik: ik ga geen contact opnemen als het niet gaat. Dan bel ik de huisarts. Deze psychiater en ik snappen elkaar geloof ik niet helemaal. En dat is prima. Op dit moment is mijn medicatie goed geregeld en stabiel. Ik heb dus even geen psychiater nodig. Gelukkig was dat allemaal met mijn eerste, fijne psychiater geregeld. En deze? Ach, die doet zijn best, maar ik hoop stiekem dat hij snel verdwijnt en dat er dan één voor terugkomt waarbij ik weer het gevoel heb dat die me snapt.