De tijd van verzuipen

De laatste tijd zag ik op Twitter regelmatig de kreet voorbijkomen dat bepaalde beroepsgroepen verzuipen. Die kreet snap ik en ik snap ook dat het over die beroepsgroepen gaat. Tegelijkertijd vraag ik me af: is het niet de tijd waarin we leven? Leven we niet in de tijd van verzuipen?

De psycholoog en de huisarts verzuipen

Het begon allemaal een paar jaar geleden toen er een boek verscheen met de titel Help, de psycholoog verzuipt. Ik heb het boek niet gelezen, dus ik ken de inhoud niet, maar ik kan me er wel een voorstelling van maken. Het komt neer op regeldruk, administratie, gedoe met zorgverzekeringen, enz. Vervolgens werd het op Twitter een uitdrukking en iets waar het regelmatig over ging.

Inmiddels zie ik een andere kreet voorbijkomen op Twitter: de huisarts verzuipt.

Ik denk dat ik het snap. Ik heb respect voor beide beroepsgroepen en ik kan me voorstellen dat zowel de psycholoog als de huisarts af en toe verzuipen in werk, regelgeving, administratie, agressie en noem maar op. Maar dat gezegd hebbende, denk ik toch dat er óók iets anders -iets ‘breders’- aan de hand is.

Het perfecte leven

Je hoeft je sociale media maar te openen en je ziet hoe iedereen het perfecte leven leidt. Nee, dat moet ik anders zeggen. Je ziet niet hoe iedereen het perfecte leven leidt, maar je ziet hoe iedereen zijn leven presenteert alsof het perfect is. Het perfecte gezin, het perfecte huis, de perfecte baan, de perfecte vriendengroep, enz.

Dat zogenaamd perfecte leven zorgt er volgens mij voor dat niet alleen de psycholoog en de huisarts verzuipen, maar dat een groot deel van Nederland (vergis ik me, of zijn het vooral de twintigers en de dertigers?) het water aan de lippen staat. Alles moet maar perfect en goed en mooi. En als het dat niet is, moet het in ieder geval voor de buitenwereld zo lijken.

Maar waarom? Waarom moet alles perfect? Of waarom moet alles perfect lijken? Is dat niet uiteindelijk heel vermoeiend om altijd maar te doen alsof je leven perfect is, terwijl je er in werkelijkheid af en toe bijna in verdrinkt?

De drukke agenda

Ook zo’n ding waar ik niets van snap: hoe voller je agenda, hoe meer je mee lijkt te tellen. Volgens mij is dat bij psychologen en huisartsen nu juist onderdeel van het probleem waar ze Twitter mee halen: die agenda’s zitten te vol. Maar ik zie en hoor om me heen hoe mensen trots zijn op hun werkweken van zestig uur. Waarom zou je daar trots op moeten zijn?

Ik ken het hoor. Ik heb ook werkweken van zestig uur gehad en ik was er ook trots op. Want hé, ik deed het maar mooi wel hè.

Ja, ik deed het. Maar niet mooi. En ik verzoop. De gevolgen van mijn burn-out zijn al jarenlang dagelijks zichtbaar. Toen ik nog werkte al en nu ik niet meer werk, ben ik nog altijd -vier jaar later- aan het herstellen. Zo’n drukke agenda is namelijk niet stoer. Het is roofbouw. En jawel, er zullen vast mensen zijn die dat kunnen. Gefeliciteerd, maar laten we niet doen alsof het de norm moet zijn. Laten we het ook normaal vinden dat er mensen zijn die avonden voor zichzelf nodig hebben en die niet fulltime (kunnen/willen) werken.

Mag het een tandje minder?

Waar ik voor wil pleiten, is dat alles wel een tandje minder mag. Je hoeft niet het duurste huis, waar je net de hypotheek van op kunt hoesten. Je kunt ook voor net iets goedkoper gaan. Dan is je huis misschien niet het mooiste van de vriendengroep, maar wat maakt het uit? Je hoeft niet zestig uur te werken. Je hoeft niet drie avonden per week de deur uit als je daar geen zin in of puf voor hebt. Je hoeft niet ieder weekend met vrienden op stap als je liever een weekend thuis bent.

En volgens mij is dat waarom mensen tegenwoordig verzuipen. Dat is iets anders dan die psycholoog en die huisarts waar ik mee begon, maar de term verzuipen zette me aan het denken.
Volgens mij is een groot deel van Nederland aan het watertrappelen en spartelen en is dat vooral omdat we maar ‘stoer’ en ‘goed’ moeten zijn. Dat hoeft dus niet. Het mag allemaal best een tandje minder. En ja, dat zeg ik óók nog regelmatig tegen mezelf.