Hypochondrie ~ Ik kan het me niet meer voorstellen

Het is nog maar tweeënhalf jaar geleden dat ik genas van mijn hypochondrie. Toch kan ik me gelukkig al een heleboel dingen uit al die jaren dat ziekteangst mijn leven beheerste nu niet meer voorstellen. Tijd om al die dingen eens op een rijtje te zetten.

Hypochondrie ~ Ik kan me niet meer voorstellen…

Jarenlang beheerste angst mijn leven. Inmiddels kan ik me niet meer voorstellen…
…dat ik me elke ochtend tot tien uur afvroeg of ik toch de dokter zou bellen voor een afspraak. Afspraken moeten gemaakt worden voor tien uur, dus als ik het eenmaal tot tien uur gered had, maakte ik me daar weer even de rest van de dag niet druk om.
…dat ik de hele dag bang was voor van alles en nog wat. De angst zat diep. Eigenlijk bij alles wat ik deed was dat angstige stemmetje op de achtergrond aanwezig: wat als…
…dat ieder signaaltje van mijn lichaam leidde tot paniek. Oké, ik geef toe dat sommige signalen nog steeds leiden tot vragen, maar niet meer tot paniek. Ik signaleer iets, zet het op de lijst voor de driemaandelijkse afspraak bij de huisarts en leef weer verder.
…dat ik iedere drie weken naar de huisarts ging én dat dat ook nog voelde als een héél lange periode tussen twee afspraken in.
…dat ik na een consult bij de huisarts bij thuiskomst alweer bang was. Mijn huisarts kon me geruststellen, maar eenmaal thuis kwamen de vragen weer. Wat als hij misschien niet de juiste vragen heeft gesteld? Heb ik wel gezegd dat…? En hij heeft nu wel dit onderzocht, maar er is ook nog dat, enz.
…dat ik geen boeken kon lezen waarin mensen ziek werden. Als ik een boek las waarin iemand ziek werd, had ik die ziekte ook. Ik scande dus achterflappen daarop en nam dat soort boeken niet mee. Keek ik een tv-programma waarin iemand ziek bleek te zijn? Dan ging het programma uit. Anders was ik namelijk volgens mijn hoofd ook ziek.

Hypochondrie ~ Wat ik me nog wel kan voorstellen

Wat ik me nog wél heel goed kan voorstellen, is dat ik altijd het gevoel had dat ik nóóit de hypochondrie zou overwinnen. Het beheerste me meer dan tien jaar en elke keer werd het een beetje erger, tot ik aan niets anders kon denken dan aan enge ziektes. Ik was er dan ook voor de volle honderd procent van overtuigd dat dit niet te genezen was en dat ik levenslang een hypochonder zou blijven. Ik kan me dát gevoel nog wel heel goed voorstellen. Dat uitzichtloze gevoel van altijd moeten leven in angst.

Maar het ging anders. Hypochondrie bleek wél te genezen.
Wat daarbij hielp, was dat ik zelf erkende dat ik wel ziek was, maar dan psychisch en dat ik niet al die lichamelijke ziektes had die ik dacht te hebben. Ik ontkende jarenlang dat ik een hypochonder was. Mijn artsen zagen gewoon mijn lichamelijke ziektes niet, vond ik.
Toen ik eenmaal toegaf psychisch ziek te zijn, werd het tijd voor behandeling.
Het duurde nog jaren voor ik de juiste behandeling vond, maar uiteindelijk kwam ik in de gespecialiseerde ggz terecht en na een half jaar behandeling daar was mijn hypochondrie genezen.

Het heeft mijn leven zó anders gemaakt. Zoveel vrijer, zoveel minder dwangmatig en zoveel minder angstig. Het is nog elke dag een feest dat mijn grootste angst (levenslang leven met angst) Goddank geen waarheid werd.