Bomschade

Na mijn laatste evaluatiegesprek met de grote ggz-instelling waar ik in behandeling ben voor mijn eetproblematiek barstte er een bommetje. Zeg maar gerust een bom. Maar…de bomschade bleef beperkt.

Na het evaluatiegesprek

Na het evaluatiegesprek met mijn beide psychologen was ik verward. Ik snapte niet alles wat ze tegen elkaar hadden gezegd en kon veel dingen met mijn hoofd wel heel goed begrijpen, maar dan kon ik er met mijn gevoel niet bij. Allemaal leuk en aardig dat zij het hadden over mijn gevoel en dat soort dingen en dat snapte ik met mijn verstand, maar hoe dat op mij van toepassing ging zijn, zag ik niet voor me.

Twee dagen later zat ik tegenover mijn vaste psycholoog/begeleider en hadden we het over dat evaluatiegesprek. Ik legde uit dat ik op een gegeven moment de draad een beetje kwijt was geraakt en dat ik het niet allemaal snapte. Maar mijn grootste probleem was dat ik het niet kon overzien. Ik zou verder onder behandeling gaan bij die grote instelling, maar het hoe en wat zag ik niet voor me. Onzekerheid dus. En onzekerheid en ik zijn een slechte combinatie.

De bom barst

In dat gesprek met mijn begeleider voelde ik langzaam de paniek steeds meer toenemen, maar ik wist ook dat het al tijd was, dus ik deed net of die paniek er niet was. Zodra ik de spreekkamer verliet, sloeg de paniek echt toe en kwamen de tranen die ik in de spreekkamer dapper weg had zitten slikken.

Eenmaal thuis was het in mijn hoofd één grote, dikke error. Mijn begeleider had uitgelegd dat de dingen die heftig zijn thuishoren bij de grote instelling. Bij de begeleiding horen de wat ‘makkelijkere’ zaken. O, oké. Dat werd in mijn hoofd heel zwart-wit. Dus dan mag ik niet meer huilen bij mijn begeleider? Als ik moet huilen is het heftig, dus dan zal dat wel niet meer mogen. En wat mag ik dan nog wel zeggen? Volgens mij mag ik dan helemaal niks meer zeggen.

En toen gebeurde wat er gebeurt als er een bom barst. Ik zag nog maar één uitweg en die bestond uit twee dingen:
1. Al mijn afspraken met hulpverleners afzeggen.
2. De huisarts bellen. Die zou dan maar even uit moeten leggen dat ik niet gek was geworden en dat het wel weer goed zou komen.

Bomschade

Mijn vriendin weet dat het, als ik hulpverleners af ga zeggen, niet goed gaat. Zij legde me via de app uit dat ik het nu allemaal even niet goed kon zien, maar dat het heus niet zo zwart-wit zou zijn als ik nu dacht. Ik snap grijs niet. Dat is precies het probleem, appte ik terug.

Maar nu komt het grote verschil met eerdere bommen die barstten. Ik belde mijn hulpverleners niet af én belde niet naar de huisarts. Ik wilde het allemaal wel, maar ik deed het niet. En ik wist ook: ik kan nu wel mijn afspraken met psychologen af gaan zeggen, maar daar trappen ze niet in. Ik besloot dat ik dan op een andere manier het contact met mijn begeleider zou verbreken: ik zou geen lijstje mailen voor het volgende gesprek, zoals ik dat normaal wel altijd doe. Ik moest even ‘uit contact’ van mijn bom.

De schade beperkt

Uiteindelijk luisterde ik naar mijn verstand. Ik mailde mijn begeleider over de gebarsten bom en dat ik het allemaal niet meer snapte en dat ik af wilde zeggen, maar dat (nog) niet had gedaan.
Een dag later ging de telefoon. Het was mijn begeleider, die dit helemaal had verwacht. Hij legde uit dat er gewoon even veel onzekerheid was en dat ik daar slecht tegen kan. Maar deze paniek zou ook weer zakken, zoals het altijd is gezakt.
Hm, goed punt.

Ik liep tijdens dat telefoontje buiten in de polder en daar, in die polder, werd dankzij dit telefoontje de bomschade beperkt. Ik ruimde zelf ook nog wat rommel op met veel kleuren, puzzelen en slapen. Mijn afspraken met hulpverleners bleven staan en ik kon de paniek plaatsen en kwam er daardoor weer uit. Ja, er was een bom gebarsten en ja, ik was doodmoe en er was wat schade, maar die bleef dus beperkt tot een paar dagen (en daarna een paar dagen bijkomen) én…ik was zo stoer om hulp te zoeken. Ik leer het nog eens!