Het leed dat schilders rondom huis heet

Mijn kozijnen en mijn voordeur waren blij, want er arriveerden twee schilders. Mijn hoofd was daar iets minder blij mee, want die schilders rondom huis bleken voor nogal wat gedoe te zorgen.

Ein-de-lijk een likje verf

Laat ik vooropstellen dat mijn kozijnen en mijn voordeur nogal toe waren aan een likje verf. In de tien jaar dat ik hier woon (en dat de huizen zijn opgeleverd) is één keer de voordeur geverfd en is er verder niets aan het verfwerk gedaan. Als je bedenkt dat mijn voordeur en één van mijn kozijnen heel de dag in de volle zon staan, kun je je waarschijnlijk iets voorstellen bij hoe het schilderwerk er na al die jaren aan toe was. Hier en daar kwam het hout er gewoon door tevoorschijn.

Dat vond ik heel stom en ik heb op het punt gestaan om zelf maar een kwast te pakken, maar dat mag dus niet. De buitenkant van de huizen wordt ‘onderhouden’ (niet dus) door de Vereniging van Eigenaren en daar mag je zelf niets aan doen. Ik moest dus wachten tot er actie ondernomen zou worden. Uiteraard heb ik een aantal jaar geleden al aangegeven dat mijn schilderwerk gedaan moest worden, maar ik kreeg steeds ‘volgend jaar’ te horen. Nu was het dan dus ein-de-lijk ‘volgend jaar’.

Het leed dat schilders rondom huis heet

Op een dag arriveerden twee schilders. Ik dacht in al mijn naïviteit dat die met een weekje wel weer verdwenen zouden zijn, maar nee, die bleven anderhalve maand hangen. En ik vond dat nogal ingewikkeld. Een combinatie van mijn autisme en mijn enorme behoefte aan voorspelbaarheid en privacy maakten dat ik het nogal lastig vond:

• Elk moment kon de bel gaan. “Wilt u de ramen even open doen? Heeft u een sleutel van de schuur?” Niets voor mij, dat elk moment die bel kan gaan.
• Tocht van open ramen. Het was zó koud met de ramen open. De temperatuur in huis daalde niet eens heel hard, maar er kwam een soort tocht buiten vandaan.
• Geen privacy. Dit vond ik denk ik het ergste, dat er constant mensen langs mijn huis liepen en/of voor het raam stonden.
• De bouwradio. Wat is dat met werkmensen dat ze niets zonder die radio kunnen? Ik hoorde hem binnen harder dan ik ooit mijn eigen radio aan zou zetten en raakte er totaal overprikkeld van.
• ’s Middags niet kunnen slapen. Want zie alle bovenstaande punten. Het brak me na een poosje echt op.
• De rooklucht. Ik ben nogal gevoelig voor geuren en twee rokende schilders rondom huis dreven me af en toe tot waanzin, zeker als de ramen open stonden.
• Niet uit kunnen slapen. Want ja, ’s morgens vroeg arriveerden twee mannen met (radio)herrie.
• Mijn tuin werd overgenomen door schilders. De radio, de materialen, de schilders zelf…Het verbleef allemaal in mijn heerlijke tuintje. En dat terwijl het fijn weer was en ik me had voorgenomen om in de strijd tegen de winterdip waar mogelijk buiten te lunchen. Dat kon ik helaas wel vergeten.

Mijn verfwerk glimt weer!

Ondanks al die dingen die me af en toe tot waanzin dreven, probeerde ik vooral het positieve te zien: mijn verfwerk kreeg eindelijk de laklaag waar het zo aan toe was. En dus heb ik nu een voordeur die weer rood is in plaats van roze en glimmen de kozijnen weer als snottebellen. Jazeker, alles zit weer strak in de lak. En de schilders? Die zijn verdwenen en hebben hun herrie meegenomen. Tijd om te gaan genieten van de verse laklaag.