Boekenpraat: Leesliefde als juf

Daar zat ik dan: vers afgestudeerd als juf, met dank aan twee ‘boekige’ scripties. Nu was het tijd voor het ‘echte werk’: ik ging voor de klas. Ook daar kon ik mijn liefde voor lezen gelukkig behouden en zelfs delen. Vandaag een blog over mijn leesliefde tijdens mijn periode als juf.

Lezen in de klas

Tijdens mijn jaren in het onderwijs werkte ik altijd in groep zeven en/of acht. De meeste kinderen kunnen dan al lezen, dus ging mijn aandacht vooral uit naar het ‘bijhouden’ van het lezen: zorgen dat de kinderen genoeg leeskilometers maakten. Nu zijn er in elke klas leerlingen die boeken verslinden, maar er zijn in elke klas ook leerlingen die lezen vreselijk vinden. Ik vond het belangrijk om de kinderen vooral het plezier van lezen te laten zien.
Daarnaast was er ook het verplichte element. Ik vond het belangrijk dat de kinderen elke dag lazen. Niet alleen voor hen vond ik dat overigens belangrijk, maar ook voor mezelf, want tijdens het lezen was het lekker stil en was er geen geschuifel van dingen die gepakt moesten worden, enz.;)

Lezen in de klas: het goede voorbeeld

Omdat ik zelf ook nog vrij veel las toen ik voor de klas stond, gebruikte ik mijn eigen leesliefde soms om de kinderen te laten zien dat lezen echt heel leuk kan zijn. Als zij dan zaten te lezen, verzuchtte ik bijvoorbeeld dat ik baalde dat mijn eigen boek nog thuis lag. Of ik las een stukje terug in het voorleesboek, als daar door een collega uit voor had gelezen. Ik wilde natuurlijk niets missen van het verhaal!
Het kwam ook weleens voor dat ik stond te gapen met dank aan een spannend boek. Dan deelde ik met de kinderen dat ik te laat was gaan slapen omdat ik mijn boek niet weg kon leggen. En uiteraard deelde ik dan ook iets van het verhaal. Het was grappig dat kinderen soms zelf vroegen als ik gaapte: “Had u weer een spannend boek gisteren?”
Ik hoopte door mijn leesliefde voor te leven te laten zien dat lezen echt heel leuk kan zijn.

Leeskilometers maken: het moet leuk zijn

Omdat het in de bovenbouw van de basisschool vooral gaat om het maken van leeskilometers, probeerde ik het lezen zo leuk mogelijk te maken voor de kinderen. Dat deed ik op verschillende manieren:
– Biebboeken in de klas. Er was een klassenbibliotheek, maar ik zorgde ook altijd dat er boeken waren uit de openbare bieb. Dat maakte het assortiment net wat groter en grappig genoeg pakten kinderen die boeken sneller, want ja, die moesten op een dag weer terug. (In het onderwijs mag je boeken drie maanden lenen, 30 tegelijk.)
– Eigen boeken laten meenemen. Ik vond het prima als een kind een boek van zichzelf mee naar school nam. Ik wilde het even zien om te kijken of het bij de identiteit van de school paste en dan kon het kind heerlijk op school verder lezen in een boek van thuis.
– Voorlezen. Ik las boeken voor die net uit waren gekomen. Zo zorgde ik ervoor dat hooguit één boekenwurm het boek al kende, maar dat het boek voor de rest van de kinderen onbekend was. Later in de plusgroep las ik een klassieker voor. Ook die kenden de kinderen niet. Ik probeerde ze zo nieuwsgierig te maken naar nieuwe/andere boeken.
– Leeskilometers maken. In een klas die dat nodig had, introduceerde ik de leeskilometertellers. Ieder kind had een teller en kon daarop bijhouden hoeveel het had gelezen. De leeskilometers van thuis telden ook mee. Uiteraard werd het een sport om de teller zo snel mogelijk vol te hebben.
– Boekige opdrachten. Af en toe liet ik de kinderen een ‘boekige’ opdracht maken, zoals bij tekenen een nieuwe kaft ontwerpen voor het voorleesboek van dat moment. Zo waren ze toch bezig met boeken, maar dan op een heel andere manier.
– Informatieve boeken lezen. Kinderen die niet hielden van boeken, hielden soms wel van allerlei weetjes. Ik liet hen informatieve boeken lezen. Want zo leerden ze wat én ze maakten leeskilometers.

Niet elke leerling nam mijn leesliefde over

Over het algemeen gold dat kinderen die al boekenwurmen waren, genoten van de leesopdrachten die ik gaf. Voor de anderen gold dat ik het lezen misschien wat minder erg maakte, maar helaas sprong mijn leesliefde (natuurlijk;)) niet op ieder kind over. Wat ik wél hoop, is dat ik ieder kind heb laten zien dat lezen leuk kán zijn. En ik hoop ook dat ik voor ieder kind het lezen tijdens het jaar bij mij net een beetje ‘minder vervelend’ heb gemaakt.