In een jaar tijd ben ik ruim twintig kilo aangekomen. Dat vind ik niet leuk, maar ontkennen heeft geen zin. Voor mezelf niet, want ik pas mijn kleding niet meer. Voor anderen ook niet, want ze zien het. En juist dat laatste, dat anderen het zien, zorgt ervoor dat ik allerlei gedachten heb over dat aankomen. In deze blog zet ik die gedachten op een rij en leg ik uit waarom ik eigenlijk zo ben aangekomen.
Aankomen door antidepressiva
Toen ik begon aan te komen, baalde ik al gelijk, maar tegelijkertijd was ik niet verrast. Vijf jaar geleden ben ik zonder enige oorzaak twintig kilo afgevallen en die kilo’s zitten er nu ook weer bij. Ik heb dat altijd geroepen: “Ik val nu af, maar ik weet niet waarom, dus het is allemaal leuk, maar op een dag komt het er weer aan.”
Achteraf gezien denk ik dat ik wel weet waarom ik ben afgevallen. Het begon namelijk nadat ik startte met mijn antidepressiva. Van die medicatie komen veel mensen aan, maar ik had blijkbaar het omgekeerde. Kan ook.
In de periode na het afvallen leerde ik gezond eten en terwijl ik meer ging eten (want ik at jaren te weinig) dan ik in jaren had gedaan, viel ik nog verder af.
En toen kwamen de kilo’s er weer bij. Ik verweet het mezelf. Ik vond mezelf een slappeling. Het kwam vast door mijn eetbuien. Maar heel nuchter bezien bestonden die eetbuien vaak uit een paar beschuiten en dat was het. Niks hele zakken chips of repen chocola. Het ging om beschuitjes. Daar kom je geen twintig kilo van aan. Maar toch….ik kon het niet zeker weten, want de eetbuien waren er.
Sinds juni zijn de eetbuien verleden tijd, maar afvallen doe ik niet. Met hetzelfde gezonde eetpatroon waar ik eerder mee afviel, blijf ik nu op gewicht of kom ik nog verder aan. Conclusie: het is niet mijn ‘schuld’. Mijn psycholoog legde de ‘schuld’ bij mijn medicatie. En dat klopt wel. Het aankomen begon namelijk nadat ik van antidepressiva wisselde. Eén en één is ruim twintig kilo, blijkbaar…
Mijn gedachten over aankomen
Het aankomen doet van alles met me. Ik zet zomaar even wat gedachten op een rij:
– Als mensen me zien, praten ze over dat ik ben aangekomen. Dat is alleen een gedachte en die maakt me onzeker. Ik weet dat er vier jaar geleden, kort na mijn ziekmelding, gepraat werd over hoe mager ik was geworden. Mensen vonden dat ze daaraan konden zien hoe slecht het met me ging. Denken ze dan nu dat het goed met me gaat omdat ik weer op mijn oude gewicht ben?
– Mijn BMI is te hoog. Ik vind dat ingewikkeld, want dat is dan weer ongezond en dat wil ik niet.
– Ik ben wel te zwaar, maar ik vind mezelf niet echt dik. Toen ik mijn BMI in het rood zag schieten (één weekje stond hij daar maar, maar toch, nu is ie ver in oranje), vond ik dat heel gek. Bij een BMI in het rood zag ik van die Amerikaanse series voor me over mensen die hun bed niet meer uit kunnen komen en door de brandweer met een lift het huis uit moeten worden gehaald. Dat soort gedoe. Daar ben ik verre van met mijn maat 44/46.
– Ik ben te dik. Ja, dat is tegenstrijdig met wat hierboven staat, maar af en toe vind ik mezelf toch te dik. Bijvoorbeeld als ik foto’s zie van vorig voorjaar en het verschil zie.
– Twintig kilo aankomen in één jaar is eigenlijk ook wel een prestatie. Ja toch?
– Toch handig dat ik mijn kleding van vijf jaar geleden bewaard heb. Ik was deze winter gratis klaar met ‘nieuwe’ kleding aanschaffen namelijk.
– Hoe stom dat ik het (weer) zó ver heb laten komen. Dit is een oude gedachte, van toen de eetbuien er nog waren.
De gedachte die op dit moment overheerst, is helpender:
– Het zijn de medicijnen; ik kan er ‘niks aan doen’. En dat lijkt dus inderdaad het geval. Daarmee vind ik het nog steeds niet leuk, maar kan ik het mezelf niet meer verwijten. Ik eet nu gezond, met af en toe een zonde, zoals de huisarts dat maanden geleden noemde. Al máánden gaat het goed met eten, maar afvallen doe ik niet. Dat wil toch iets zeggen, neem ik aan. Mijn psycholoog leert me elke keer weer: gezond eten is het belangrijkst. Die kilo’s komen later weer. En verder zette ik aankomen maar op het lijstje voor de huisarts. Ik ben namelijk wel benieuwd wat hij erover kan zeggen. Kan het inderdaad van de medicijnen komen? Hoe zorgt zo’n pilletje dan voor die extra kilo’s? En is er iets aan te doen?
Stoppen met medicatie?
Natuurlijk lijkt de oplossing simpel: stoppen met de medicijnen die me zo laten aankomen. Dan weet ik gelijk of dat echt de oorzaak is. Maar zo simpel is dat niet. Ik zou er uiteraard heel graag mee stoppen; liever gisteren dan vandaag. Maar zo werkt het niet. Ik heb ze nodig. Deze medicijnen zorgen ervoor dat ik op dit moment redelijk kan functioneren. Deze medicijnen hebben er (na een ophoging) voor gezorgd dat ik van ‘ik zie geen toekomst’ naar hoop ging. Ze zorgen ervoor dat ik zelfs na kan denken over eventueel toekomstig werk. Daar kan ik dus niet eventjes mee stoppen.
En dus accepteer ik mijn extra kilo’s. En leg ik het gewoon in deze blog één keer uit. Ja, ik ben aangekomen en ja, ik vind het vervelend, maar nee, ik kan er ‘niks aan doen’.
Hoofdtaal 
Als ik het zo lees kun je er inderdaad helemaal niets aan doen. Je eet en leeft gezond en toch blijven de kilo’s eraan zitten. Het doet me wel aan Calimero denken: ‘Het is niet eerlijk!’ Ik kan me voorstellen dat je er van baalt. 1 + 1 hoort gewoon 2 te zijn. Gezond eten en leven hoort te zijn dat je dan afvalt.
Wat is het leven soms toch ontzettend stom!
LikeLike
En als één en één geen twee is, geeft dat in mijn hoofd grote error. Misschien is dat wel het grootste probleem;).
LikeLike
Voor mij was 1 van de redenen om voor Citalopram te kiezen dat het het minst kans geeft op aankomen. Ik snap je volledig. Is ook echt niet tof.
Maar wat je zelf ook al schrijft: het is nodig. Zonder functioneer je niet.
Waardeloos!
LikeLike
Ik snap dat dat meespeelt ja. Ik had al twee ‘soorten’ gehad en was van allebei niet aangekomen, terwijl het wel als bijwerking stond genoteerd. Ik hoopte dat het bij deze derde ook mee zou vallen, maar helaas.
LikeLike
Ik vind dat er best wat opener gesproken mag worden over aankomen door medicatie. Dat is namelijk iets wat veel mensen overkomt, en waar veel andere mensen een oordeel over hebben. Dat oordeel is niet altijd eerlijk (en vaak met veel vooroordelen), dus het voelt nogal dubbel om daar tegenop te moeten boksen.
LikeLike
Dat merk ik ook. Er wordt toch vaak gezegd dat ‘dik zijn’ iets is van ‘eigen schuld’. Ehm, nee, ik kan hier echt niks aan doen. Of ja, stoppen met die medicijnen, maar ik wil niet weten wie ik dan word.
LikeLike
Dik is zelden ‘eigen schuld’. Dik is meestal een resultaat van pech: medicijnen nodig hebben, niet kunnen koken door omstandigheden of nooit geleerd hebben wat gezond eten is. En afvallen is niet zo makkelijk als mensen soms schijnen te denken, zeker als die omstandigheden niet veranderen.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat moeilijk, vooral omdat je niet meer kan doen dan je nu doet. Je eet gezond en je beweegt.
Maar het is goed dat je er een post over schrijft want je bent vast niet de enige met het probleem.
Het enige waar ik nog aan denk, maar dat is vast al lang gecontroleerd, is dat je schildklier te traag zou werken. Daar kan je ook van bijkomen, ongeacht een goed eetpatroon en beweging.
LikeLike
Mijn schildklier doet wat hij moet doen (regelmatig gecheckt), dus dat kan het probleem nu niet zijn;).
LikeLike
Je kunt er inderdaad niets aan doen, Naomi. En het is inderdaad vervelend, maar ik ben het met je psycholoog eens: die kilo’s zijn voor later, gezond eten is nu prioriteit. Als het straks steeds beter met je gaat en je mag de medicijnen gaan afbouwen, dan verdwijnen die kilo’s ook weer, let maar op.
Wat betreft je gedachten: zo herkenbaar dat soort hersenactiviteit, haha. Maar wat een ander over jou denkt is hun probleem. Jij vecht voor jezelf en werkt keihard voor jezelf. Daar kan ik alleen maar ontzag en respect voor hebben.
LikeLike
Klopt, die kilo’s zijn van later zorg, maar soms is dat gewoon even lastig inzien.
LikeGeliked door 1 persoon
Helemaal waar
LikeGeliked door 1 persoon
Dan maar wachten op het moment dat je zover bent dat de medicijnen afgebouwd kunnen worden. Bij alle vooruitgang van de laatste tijd is dat niet meer ondenkbaar, dan blijf je gewoon nog even dikker dan je fijn vindt maar dat moet dan maar.
LikeLike
Klopt. Waarschijnlijk zullen met de medicijnen de kilo’s verdwijnen. Voor nu is dat nog even niet haalbaar (hoorde ik gisteren nog even mijn huisarts tussendoor zeggen), maar wie weet over een jaar?
LikeLike
Maar aan je logjes is te merken dat het de goede kant op gaat, er komen steeds vaker gezellige logjes en ik weet dat je altijd vooruit schrijft. dus…. gaat het meestal alweer beter als we lezen over problemen.
LikeLike
Hihi, dat klopt:).
LikeLike
Dat is goed om te horen.
LikeGeliked door 1 persoon
Moeilijk en vervelend. Maar als je weer op je gewicht van 2 jaar terug bent, is het niet zo erg. En als je beter funktioneert, heeft je lichaam misschien wel die kilo’s nodig. Maar ik begrijp ook dat je het verveldend vind, maar iets waar je niets aan kunt veranderen, daar kun je beter niet te veel energie (piekeren) in stoppen, want het verandert toch niet. Zorg dat je zo gezond mogelijk eet en laat verder de rest de rest. Dat mensen een mening hebben, is helaas zo, en heeft niet met jou te maken. Jij bent niemand een verklaring schuldig. Aan iedereen is wel iets op te merken, zeker als je zoekt. Dus geniet van het leven.
LikeLike
Je zegt het zoals ik het ook probeer te zien. Soms lukt dat en soms is dat even pittig, maar je hebt helemaal gelijk: niemand heeft er in principe wat mee te maken.
LikeLike
Even een nuance ook: BMI is iets wat bedacht is om op grote schaal te gebruiken, niet om op individueel vlak te gebruiken en ook niet voor vrouwen blijkbaar. Misschien is dat een beetje troost?
Verder kan je er inderdaad niets aan doen. En zelfs als je er wel iets aan zou kunnen doen zou het nog niet erg en normaal zijn. Het lijkt me net ongezond om je hele leven hetzelfde gewicht na te streven of te willen houden. Je lichaam verandert nu eenmaal door verschillende factoren. Maar ik snap je ook. Ik heb het zelf ook moeilijk gehad toen na mijn zwangerschap de kilo’s langer bleven plakken dan ik wilde en toen dan uiteindelijk alsnog bleek dat ik een maat groter nodig had in vergelijking met daarvoor (ik doe er ook niet mee dus ja :p). Het lijkt me voor jou inderdaad ook pittig. Maar je mentale gezondheid lijkt me in eerste instantie belangrijker. Fijn dat je erover schrijft ook, denk dat veel mensen zich herkennen.
LikeLike
Best apart ook eigenlijk, dat we maar steeds diezelfde maat willen houden, terwijl het inderdaad heel logisch is dat je lichaam verandert.
LikeLike
Dat je 20 kilo te zwaar bent, ik zie dat nergens terug.
Ik vind je er juist heel goed uitzien!
LikeLike
Dankjewel! Overigens: ik kwam 20 kilo aan. Volgens mijn BMI ben ik er 12 te zwaar…
LikeLike