Psychiater ~ mismatch

Mijn psychiater en ik zijn een mismatch. Dat woord mismatch zocht ik even op op het wereldwijde web en het betekent iets of iemand slecht combineren. Een slechte combinatie, ja, dat zijn wij. Dat concludeerde ik al heel snel, maar na een poosje begon ik me af te vragen: waarom zijn wij eigenlijk zo’n slechte combinatie? Ik denk dat ik het antwoord inmiddels weet.

Psychiater bellen bij problemen

Bij het laatste consult met mijn psychiater maakten we geen nieuwe afspraak. Hij vertelde me dat ik moest bellen als dat nodig was, maar ik wist op datzelfde moment al dat ik dat niet zou doen. Als er iets zou zijn waarbij ik hulp van een arts nodig zou hebben, zou ik de psychiater zeker niet bellen. Ik zou -oud en vertrouwd- mijn huisarts bellen.

Eigenlijk was dat best gek, dat ik dat toen al direct wist. Ik zag deze psychiater toen pas voor de tweede keer en toch wist ik toen al dat we een mismatch waren. Het feit dat ik hem nooit zou bellen bij problemen laat dat heel duidelijk zien.

Mijn probleem met de psychiater

In het eerste consult met deze psychiater scoorde hij nog even een punt door te zeggen dat ik niet mijn hele verhaal hoefde te vertellen, want hij had mijn dossier gelezen. Dat vond ik positief. Hij had een lijstje met vragen die ik moest beantwoorden en dat was het.
Aan het einde van dat consult kwam hij met een recept voor slaappillen en ik kon weer gaan. Maar ik wilde die slaappillen helemaal niet.

Ik dacht toen dat alles gewoon te snel was gegaan, maar nu alles een paar weken heeft kunnen bezinken, weet ik dat ik een ander probleem heb met deze psychiater. Wat dat probleem dan is? Hij luistert niet.

Als ik me niet gehoord voel…

Eén van mijn grootste paniekpunten en trauma’s is me niet gehoord voelen. In het verleden ben ik zó vaak op allerlei vlakken niet gehoord. Sindsdien raak in in complete paniek als ik me opnieuw niet gehoord voel. Als ik me wél gehoord voel, helpt dat daarentegen om me open te stellen. Ik appte zelfs ooit naar een vriendin halverwege een sessie (terwijl de psycholoog even de spreekkamer uit was): Ze luistert naar me!
En ik schreef al eerder over het feit dat luisteren een vak apart is en voor mij heel belangrijk.

Zie hier mijn probleem met de psychiater. Achteraf gezien, na de nodige analyses in mijn hoofd, concludeer ik dat ik het gevoel heb dat hij niet luistert. Ik heb het gevoel dat hij in zijn hoofd heeft hoe het met me zou moeten gaan (want iets in het dossier gelezen) en dat hij vooral ‘luistert’ met het idee welke pillen hij voor kan schrijven. Dat is geen luisteren. Dat is willen horen wat je zelf al denkt te weten. En dat is precies wat ik dus niet aan hem vertelde in die sessies. Daarom zal ik die psychiater ook niet bellen als er iets is. Dan heb ik namelijk iemand nodig die luistert. Niet iemand die met een half oor luistert en ondertussen al eigen ideeën heeft. Maak je ideeën maar als ik uitgepraat ben. Nu ik snap waarom we een mismatch zijn, heb ik er ook vrede mee. Hoe het moet als ik wel een psychiater nodig heb? Dan zal ik dit vrees ik uit moeten leggen. Maar ik hoop maar dat voor die tijd de psychiater weer vervangen is. Want ja, zo snel gaat dat in de ggz, dus hopelijk ook met deze psychiater.