Dit heeft elke (huis)arts/psycholoog gezegd

In al mijn jaren in hulpverlenersland heb ik heel wat verschillende hulpverleners gezien en ik heb ontdekt dat ieder zo zijn of haar eigen draai geeft aan het ‘hulpverlenen’. Maar op een aantal fronten zijn alle hulpverleners hetzelfde…

Dit heeft elke (huis)arts ooit gezegd

Mijn gang door hulpverlenersland begon ooit jaren geleden met heel veel (huis)artsen. Dat kwam omdat ik dacht dat ik doodziek was en niemand dat geloofde. Iedereen vond mij een hypochonder, maar ik vond dat iedereen vooral beter na moest denken, want ik ging dood. Op één punt bleek ik gelijk te hebben en was er ook wel degelijk iets aan de hand, maar over het algemeen hadden veel van die artsen gelijk.
Maar goed, die gang langs al die (huis)artsen heeft me geleerd dat ze allemaal wat standaardzinnen in hun doktersvocabulaire hebben zitten.

Dit zijn ze én dit betekenen ze*:
– “Maak je je zorgen?” Deze vraag snapte ik nooit, maar die stellen ze dus met de beste bedoelingen, omdat ze willen weten hoe je er zelf in staat.
– “Wat kan ik voor je doen?” Veruit de vaakst gebruikte beginvraag. En voor mij eentje die niet werkt.
– “Kijk het nog maar een paar weken aan.” Dat klonk voor mijn hypochonderbrein als: joe, niks aan de hand, stel je niet aan. Maar in werkelijkheid bedoelen ze denk ik zoiets als: dit is onschuldig, gaat vanzelf wel over. Klinkt net iets vriendelijker hè?
– “En wat heb je zelf al geprobeerd?” Hoezo zelf geprobeerd? Mijn hypochonderbrein belde gewoon altijd de huisarts.
– “Wat denk je zelf dat er aan de hand is?” Ja, eh… als dokter Google het had geweten, had ik hier niet gezeten toch? Bovendien zijn dokter Google en ik al jaren gescheiden. Nee geintje, mijn hypochonderbrein kon ook zonder dokter Google van alles bedenken.
– “Dan gaan we even kijken.” Tja, ik heb het al vaker geschreven, maar ze gaan dus niet kijken hè. Ze gaan je pijn doen.
– “Dat stond niet op je blog.” Of nou, wacht, dat zegt alleen mijn eigen huisarts.

Dit heeft elke psycholoog gezegd

Nou goed, dan heb je de huisarts gehad en ben je verwezen naar de psycholoog. Ook daar zag ik diverse exemplaren van. En ook in dit vak zijn er wat opvallend vaak terugkerende zinnen.

Dit is wat psychologen zeggen en wat ik dan denk:
– “Hoe zit je erbij?” Ja, op een stoel. Weet ik veel.
– “Hoe voelt dat?” Dat vragen ze bij voorkeur als de tranen hoog zitten. Want ja, die tranen vinden ze leuk. Denk ik.
– “Wat raakt je?” Deze is gemeen. Die komt altijd als er tranen zijn. Dan willen ze weten waarom. Ja, gewoon, vind ik leuk. Geen idee wat me raakt. En bovendien: doe alsof je het niet ziet dat iets me raakt, oké? Oké, doei.
– “Wat maakt je boos?” Ja, deze vraag maakt me boos. Ik ben gewoon boos. Laat me.
– “Laat het maar toe…” Ehm. Nee. Gewoon nee. Ik wil niet huilen/bang zijn/boos zijn/….
– “Wat gaat er allemaal door je heen?” Ah, daar heb ik al eerder over geblogd. Bloed, water, zuurstof, de lunch van net en verder geen idee. O, dat was niet het juiste antwoord? Dan geen idee.

Ik kan er ook wat van

Kijk, nu lijkt het net of (huis)artsen en psychologen zo hun vaste stokpaardjes hebben, maar stiekem kan ik er zelf ook wat van. Ik heb ook zo wat vaste antwoorden in mijn brein zitten. Maar hé, daar ging dit niet over;).

*Disclaimer: bij de betekenis moet je dat korreltje zout toevoegen dat ik wel vaker noem.