Moedeloosheid en de prijs achteraf

“Het moet de prijs wel waard zijn,” zeg ik altijd. Ik doel dan op de prijs die dingen achteraf altijd blijken te kosten. Gezellig een dagje uit? Leuk, maar ik weet dat ik er achteraf een prijs van enorme vermoeidheid voor betaal. Die prijs moet het wel waard zijn. Ik doe dan ook alleen dingen die de prijs echt waard zijn en toch maakt die prijs me de laatste tijd soms moedeloos.

De vooruitgang van het afgelopen jaar

Sinds mei zijn er een heleboel dingen veranderd. Voor die tijd was ik snel overprikkeld en kon ik bijvoorbeeld niet eens naar de kerk. Nu is alles anders: ik ben regelmatig in de kerk; ik ben minder snel overprikkeld; ik heb mijn halve huis verbouwd; ik ga naar de vrouwenvereniging en ik ben over het algemeen minder somber dan voor die tijd. Sterker nog: tot voor kort was het onmogelijk om alleen al na te denken over eventueel toekomstig werk en nu begin ik dat in mijn hoofd steeds meer in te passen in mijn toekomstbeeld.

Wordt het dan nooit beter?

Je kunt dus rustig stellen dat er enorme vooruitgang is geweest het afgelopen jaar. En toch, na sommige dingen die ik onderneem, vraag ik me af: wordt het dan nooit beter?

Zo zijn mijn avonden bij de vrouwenvereniging voor mij een enorme uitputtingsslag. En ja, ik weet dat ze een jaar geleden niet eens mogelijk waren, maar nu kosten ze ook nog heel veel energie. Eigenlijk net een beetje meer dan ik heb. Halverwege de avond kan ik dus vaak alleen nog gapen en de volgende dag ben ik doodmoe. Maar…het is de prijs waard.

Afgelopen herfstvakantie was ik een halve dag weg. Ik ging naar het bos en maakte daar een wandeling. Het was heerlijk en de wandeling ging prima. Heel even dacht ik: zie je, dit is die vooruitgang.
Maar de volgende dag kwam de klap. Na het ontbijt dook ik direct mijn bed weer in, om er ’s middags om één uur pas uit te komen. De rest van de dag fietste ik even naar de bieb en verder deed ik eigenlijk niets. Ik vind dat een heel erg hoge prijs. En dat zijn dus momenten waarop ik me afvraag: wordt het dan nooit beter?

Moedeloosheid

Zo’n dag waarop ik even helemaal niets kan, maakt me moedeloos. Op zo’n dag kan ik namelijk ook even alle andere vooruitgang in al mijn moedeloze vermoeidheid niet meer zien. Het voelt dan als één grote grijze massa waarin alles altijd maar meer is dan ik kan.

Die moedeloosheid klopt natuurlijk niet, want er is op allerlei fronten wel degelijk vooruitgang geboekt het afgelopen jaar. Maar herstel gaat met moeizame stapjes. Er zijn al enorme stappen gezet. Op het gebied van energie is er helaas nog heel veel te doen, want ik ben nog veel te snel moe en slaap nog veel te veel. Maar moedeloos? Nee, dat zou ik niet hoeven zijn. Dat ik het toch ben? Ach, ik laat het op dat soort dagen maar even zo. Meestal ben ik het een paar dagen later weer kwijt en kan ik gewoon zonder moedeloosheid nagenieten van wat leuk was.