Wat is een geslaagde therapiesessie?

Bij de grote ggz-instelling die me helpt met mijn eetproblematiek was het in het begin nogal wennen. Dat wennen heeft tot een aantal weken geleden geduurd. Als ik dan na een sessie naar huis reed, vroeg ik me altijd af wat het nut ervan was geweest. Sessies voelden nutteloos. Maar wanneer is een therapiesessie dan eigenlijk geslaagd?

Hard werken, maar voor wie?

Ooit, helemaal aan het begin van mijn ‘reis door hulpverlenersland’ was ik bij de POH (de praktijkondersteuner van de huisarts). Zij benoemde op een gegeven moment dat gesprekken met mij hard werken waren. Daarmee bedoelde ze dat zij hard moest werken en niet dat ik hard aan het werk was. Ik vond dat overigens niet zo erg. Daar werd ze voor betaald toch? Maar ik had eigenlijk geen idee waarom ze bij mij het gevoel had dat ze harder moest werken dan bij een ander. Ze maakte dat duidelijk door uit te leggen dat ze aan me moest trekken om er iets uit te krijgen. Ehm, ja, dat klopte wel. Ik had geen idee waar ik in beland was en dacht: stel maar vragen, dan geef ik wel antwoord. Zo werkt het dus blijkbaar niet helemaal als je tegenover een psycholoog zit.

Inmiddels snap ik wel dat therapie ook voor mij als cliënt hard werken is. Dat vond ik overigens bij die POH ook al hoor, want ik was uiteindelijk degene die antwoorden moest formuleren op al die vragen die zij stelde.

Gesloopt na een therapiesessie

Over het algemeen geldt dat ik totaal gesloopt ben na een therapiesessie. Dan rijd ik naar huis en eenmaal thuis spring ik direct onder mijn dekentje op de bank en val ik in slaap. Daarbij geldt overigens ook: hoe meer tranen er vloeien, hoe vermoeider ik na afloop ben.

Zo’n therapiesessie waarbij ik na afloop gesloopt ben, noem ik over het algemeen geslaagd. Dan heb ik het idee dat ik hard gewerkt heb en dat ik dus blijkbaar de juiste dingen heb gedaan.

Verstoppen of tevoorschijn komen?

Ik had het er pas nog met één van mijn psychologen over dat ik vaak zo gesloopt ben na therapie. Het was in een sessie waarin de tranen rijkelijk hadden gevloeid. “Ik heb plannen voor morgen, maar ik heb ze nog maar niet te concreet gemaakt. Ik was namelijk al bang hiervoor en ik had geen idee of ik dan morgen nog tot iets in staat zou zijn. Ik was bang dat ik helemaal van het padje zou zijn, maar het valt me heel erg mee.” Mijn psycholoog legde uit dat het waarschijnlijk nu juist zou lukken.

“Als jij verstoppertje zit te spelen en je emoties onderdrukt, ja, dan raak je van het padje. Als jij gewoon zegt waar het over gaat en je emoties laat zien, ben je wel moe, maar dan raak je niet van het padje.” Goed punt wel, vond ik. Misschien is dat ook wel waarom het bij die grote instelling voor mij al die tijd nutteloos voelde. Ik liet mijn psycholoog hard werken en beantwoordde de vragen, maar echt heel diep gingen die vragen niet, dus gingen mijn antwoorden ook niet heel diep.

Inmiddels worden er andere vragen gesteld. Diepere vragen. Vragen waar ik van overstuur raak. Maar juist die vragen zijn goed. En ja, dan ben ik gesloopt na zo’n sessie. Helemaal kapot. Soms zelfs een week lang. Maar dan weet ik wél dat ik aan het werk ben en dát kan uiteindelijk leiden tot herstel. Laten we dus maar zeggen dat een therapiesessie geslaagd is als ik mezelf heb laten zien in plaats van heb verstopt. Klinkt simpel, maar dat is het niet, neem dat maar van mij aan.