De aller- allereerste stap op weg naar (vrijwilligers)werk

Een heel gewone wekelijkse therapiesessie nam ineens een onverwachte, spannende, maar heel erg leuke wending. Ik zette namelijk in die therapiesessie de aller- allereerste stap op weg naar vrijwilligerswerk.

“En wanneer ga je weer aan het werk?”

Eén van de doelen waar ik met mijn begeleider aan werk, is toewerken naar (betaalde) arbeid. Zo staat het in het plan waarmee we werken. Dat plan kwam even aan bod toen we het hadden over het toezicht dat de GGD zou komen houden op mijn pgb (persoonsgebonden budget). De sessie ging verder en we hadden het over de gebruikelijke dingen: hoe ik me voel, hoe ik de dagen doorkom, enz. We hadden het over de dingen waar ik blij van word, ook als ik somber ben. Juist dan is het namelijk belangrijk om dingen te doen waar je blij van wordt. “En wanneer ga je weer aan het werk?” vroeg mijn begeleider ineens.

Ik keek hem vertwijfeld aan. Bedoelde hij wat ik dacht dat hij bedoelde? Ik voelde de paniek al langzaam opkomen. Mijn begeleider legde het uit: “Werk kan ook iets zijn waar je energie van krijgt en wat je leuk vindt. Werk is in jouw hoofd vijf dagen per week acht uur per dag, maar hoe leuk zou het zijn als je dit voorjaar gewoon twee uurtjes per week zou kunnen werken.” Hm, ja, dat klonk best goed.

Dat wil ik!

Nu ben ik niet zomaar uitgevallen bij mijn vorige baan, maar met een heel stevige burn-out, waar ik nog altijd van aan het herstellen ben. Ik heb grote stappen gezet, maar er zijn ook nog heel wat stappen te zetten. Mijn grootste angst is dat het bij nieuw werk weer fout kan gaan. Ik gaf aan: “Ik weet dat vrijwilligerswerk niet vrijblijvend is, maar daar zou ik liever mee beginnen, omdat dat voor mij dan toch anders voelt. En het kan een opstapje zijn.”

En toen ineens kwam mijn begeleider met een geweldig idee: “Ik hoorde pas van een platform waar ze heel veel christelijke luisterboeken hebben. Zou zoiets niet iets voor je zijn, om dat in te spreken?”
Spontaan schoot ik rechtop: “Ja, dat zou ge-wel-dig zijn! Ik vond het altijd zó leuk om voor te lezen en ik denk dat ik dat ook best wel goed kan.” Al pratend volgden toen ineens nog een heleboel andere opties voor (vrijwilligers)werk die ik heel leuk zou vinden. En ondanks dat het niet mijn beste dag was, fleurde ik er helemaal van op.

Ja, maar…

Na dat eerste enthousiasme kwamen echter de ja-maars. Ik ben heel goed in ja-maar, moet je weten. “Ik moet straks thuis gelijk mailen, want anders gaan de ja-maars het weer winnen.” Daar was mijn psycholoog het mee eens. Maar ik deed het nóg anders. “Ik doe het nu.” Ik pakte mijn telefoon erbij en stuurde ter plekke een mail.

Eenmaal thuis kwamen inderdaad de ja-maars. Wat als het te veel is? Wat als ik weer burn-out raak? Maar ik krijg problemen met het UWV, enz. Maar de mail was al weg en ondanks de ja-maars bleef het enthousiasme ook.

En door!

Nu de aller- allereerste stap was gezet, smaakte het ondanks alle ja-maars naar meer. Ik kreeg binnen twee dagen een reactie. Ik was bij hen aan het verkeerde adres als het ging om luisterboeken inspreken, maar ik kreeg wel een aantal adressen (hoe lief!) waar ik daar wél voor aan kon kloppen.
Opnieuw stuiterde het enthousiasme door mijn lijf. En opnieuw wist ik: nu, nu gelijk, want anders winnen de ja-maars. En dus zette ik door: ik mailde twee adressen uit het lijstje dat ik had gekregen. Ik ben nu in de fase van wachten op reactie en check elke twee tellen mijn mail. Ik wil het zó graag! We zijn bijna een week verder na het versturen van de mails. Ik heb ze drie weken gegeven. Heb ik dan geen reactie, pak ik de telefoon en/of mail ik de volgende adressen in het lijstje. De ja-maars schreeuwen. De spanning/angst zit er. Maar het enthousiasme wint: ik hoop zó dat dit iets wordt!

*Mijn blogs worden altijd een paar weken nadat ik ze schrijf gepubliceerd. Leuk nieuws: het werd wat! Meer over het hoe en wat in een andere blog die nog volgt.