2022 in woorden

Vandaag is het tijd voor het grote gezwijmel. Ik blik terug in 2022 in woorden. Wat was het voor mij voor jaar en wat blijft me van het afgelopen jaar het meest bij?

Na 2021 kon het alleen maar beter…

Vorig jaar schreef ik in mijn zwijmelblog dat ik wilde terugblikken op de hoogtepunten, maar dat het me niet lukte. Ik vatte 2021 samen met het woord uitputting en dat was ook het enige woord dat op de juiste manier weergaf hoe het jaar voor mij had gevoeld. Na zo’n jaar van dieptepunten en een jaar van gedoe naar gedoe kon het alleen maar beter, dacht en hoopte ik. Heel even leek dat niet zo te zijn. In het voorjaar ging het fout en belandde ik in één van de diepste dieptepunten, maar daarna werd het inderdaad beter!
Ik houd helemaal niet van de eindejaarsstemming en al het gezwijmel, maar terugblikken op de hoogtepunten vind ik toch wel fijn. En gelukkig, waar ik die vorig jaar niet kon vinden, kan ik nu volop kiezen uit hoogtepunten. Dit zijn er een paar.

Hoera voor de vooruitgang!

In het voorjaar verhoogde mijn huisarts mijn dosis antidepressiva. Zei ik verhoogde? Hij deed niet al te zuinig en verdubbelde de dosering zelfs. Het duurde een paar weken en toen ineens werd ik op een dag wakker met het idee dat ik de dag zag zitten. Ik had het idee dat ik de dag aan zou kunnen. Dat gevoel was lang geleden en ik herkende het van toen ik jaren geleden startte met antidepressiva. Toen was dat gevoel het eerste teken dat mijn medicijnen gingen werken. Zou het nu dan weer? En ja, het zou weer. Wat was ik blij! Het donkere randje ging van de dagen af en hoewel de vermoeidheid bleef, lijkt ook die op ‘gewone’ dagen minder te worden. Ik moet nog geen gekke dingen doen, maar toch…

Kort na dat eerste gevoel van vooruitgang zat ik bij de psychiater. Die schreef me iets voor tegen overprikkeling en ook dat duurde een paar weken en moest nog een keer opgehoogd worden, maar toen ging ook dat pilletje zijn werk doen. Ineens werd er daardoor weer veel meer mogelijk.

Het was mei toen ik voor het eerst weer naar de kerk ging en ik ga nog steeds bijna wekelijks. Ik ging zelfs al een paar keer naar de vrouwenvereniging. Dat soort dingen zijn allemaal voor mij heel lang onvoorstelbaar geweest, maar ze kunnen weer. Allemaal dingen waaraan ik vooruitgang zie en waar ik heel blij van word.

De verbouwing van het huis

De medicatie van de psychiater had als bijwerking dat ik in het begin nogal hyperactief werd. Ik was bang dat dat niet lang zou duren en maakte er gelijk gebruik van: ik gaf de muren in de wc een likje verf en ik gaf de muren in de gang een nieuw behangetje.
Later, zonder hyperactiviteit, gaf ik ook de slaapkamer nog een kleine make-over.
Aan het begin van het jaar had mijn moeder in de woonkamer al voor een fris behangetje gezorgd op één van de muren en ik besloot de rest van de woonkamer te laten zoals het nu is.
Al met al knapte het huis na tien jaar bewoning lekker op het afgelopen jaar. En het leukste van alles? Ik deed het zelf! Oké, voor een kapstok ophangen kwam mijn broertje, want ik heb geen boormachine. Hij maakte ook gelijk een kapot lichtknopje weer heel, maar verder deed ik -na de start van mijn moeder- alles zelf. Ik vond en vind mezelf heel stoer én ik vond het heel leuk om te doen.

Niet naar de dokter gaan

Dit lijkt wellicht een wat vreemd hoogtepunt, maar voor mij komt hij sinds de genezing van mijn hypochondrie toch steeds weer terug. Ik ging ook in 2022 alleen naar de huisarts als dat ‘mocht’. Dat wil zeggen dat ik één keer in de drie maanden een consult had om mijn lichamelijke vragen te stellen. Tussendoor was er soms contact als mijn hoofd op hol sloeg, maar ik was vooral helemaal happy toen ik in augustus bij de huisarts zat en kon melden: “Ik heb sinds het vorige consult niet gebeld én niet gemaild.” Ik was er nogal trots op. Die keren dat ik wél tussendoor mailde, was dat gelukkig veel minder vaak dan vorig jaar.
En oké, oké, ik ging dit jaar ook een keer tussendoor voor een lichamelijke vraag. Maar dat kwam omdat ik nogal pijn had en op een gegeven moment was liggen op de grond de meest comfortabele houding. Toen dat punt aanbrak, was ik van mening dat ik niet nog drie maanden zou hoeven wachten en dat ik even tussendoor naar de huisarts mocht.

De dingen waar ik niet over blog

Het lijkt misschien alsof ik overal over blog, maar dat is verre van waar. Zodra er familie ergens bij betrokken is, blog ik er niet over en dat geldt voor nog wel meer zaken. Juist in de categorie ‘dingen waar ik niet over blog’ waren er dit jaar ook wat heerlijke hoogtepunten. Die koester ik. Ik denk eraan terug, bekijk de foto’s en filmpjes en neem de mooie herinneringen mee.

Al met al concludeer ik dat 2022 soms pittig was, maar dat het vooral het jaar was van heel veel hoogtepunten en heel veel vooruitgang. Zó fijn!