Als ik mezelf een cijfer zou geven qua hypochondrie

Het was weer tijd voor mijn driemaandelijkse afspraak bij de huisarts. Samen met mijn psycholoog maakte ik een lijstje met vragen die ik zou stellen. En ineens vloeiden er tranen, want ik wilde geen lijstje maken. Ik wilde niet al die vragen hebben. Maar toen vroeg mijn psycholoog me om mezelf een cijfer te geven en dat zette alles in een ander perspectief.

De driemaandelijkse strijd

Het is elke drie maanden weer een strijd: mijn lijstje voor mijn bezoek aan de huisarts maken. Ik wéét dat dat bezoek juist is om mijn vragen te stellen, maar tegelijkertijd wil ik niet dat ik al die vragen heb. Ik denk namelijk bij elke vraag die ik stel dat ik een hypochonder ben. En oké, hypochondrie zit echt nog wel een beetje in de aard van dit beestje, maar een echte hypochonder ben ik niet meer. En toch triggert dat lijstje altijd dat gevoel van hypochondrie en een aansteller zijn.

Niet naar de huisarts dan? Dat roep ik meestal wel, maar dat is uiteindelijk ook geen oplossing. Die vragen zijn er namelijk en die moet ik toch een keer stellen. Bovendien loop ik (of de huisarts, net hoe je het bekijkt…) het risico dat ik dan ineens weer veel vaker ga of helemaal niet meer. Elke drie maanden naar de huisarts dus.

Ik gaf mezelf een cijfer

Toen mijn tranen vloeiden en ik weer riep dat ik niet naar de huisarts wilde en dat ik niet zo’n lijstje met vragen wilde hebben, riep ik ook iets over ‘normaal’ zijn: “Ik wil ook gewoon normaal zijn. Ik wil net als andere mensen kunnen zijn. Die gaan naar de huisarts als er iets is. Ik wil dat ook kunnen.” Tegelijkertijd wist ik: “Maar ik ben niet normaal, zegt de huisarts altijd en ik moet mezelf van hem niet vergelijken met normale mensen.”

Mijn psycholoog was het daarmee eens en legde uit dat ik al heel ver ben gekomen: “Als je kijkt naar jouw geschiedenis, op medisch en psychisch gebied, heb je dit (nu) gewoon nodig.” Hij vroeg wat ik mezelf voor cijfer zou geven. “Laten we beginnen vijf jaar geleden, toen je misschien wel wekelijks bij de huisarts zat. Wat zou je jezelf dan voor cijfer geven tussen nul en tien?” Dat was voor mij niet moeilijk: “Een dikke nul natuurlijk.”

Mijn psycholoog ging verder: “Drie jaar geleden ging je elke drie weken, volgens de afspraken. Wat zou je jezelf toen voor cijfer geven?” Hm, dat was al iets beter, dus ik gaf mezelf een één.

Toen kwam de belangrijkste vraag: “En nu, nu je elke drie maanden gaat, wat zou je jezelf nu voor cijfer geven?” Mijn antwoord kwam heel snel: “Een drie.”

Het cijfer mag wel wat hoger

Mijn psycholoog was wat verrast door die drie. Vanwaar dat lage cijfer, terwijl ik het nu zo goed doe? “Omdat ik ook normaal wil zijn. Ik wil gewoon kunnen wat andere mensen kunnen.” Tegelijkertijd sloeg ik aan het nadenken en dat deed ik hardop: “Als je mij drie jaar geleden had verteld dat ik nu nog maar één keer in de drie maanden naar de huisarts zou gaan, zou ik mezelf daar een tien voor hebben gegeven.”

En kijk, dáár wilde mijn psycholoog zijn. Oké, ik ben misschien niet zoals de gemiddelde patiënt en ik ga nog elke drie maanden met mijn vragen naar de huisarts, maar ik heb geen last meer van (tussentijdse) angsten dat ik wat vreselijks onder de leden heb en neem tussendoor ook geen contact met de huisarts op voor lichamelijke vragen. Ik mag mezelf dus best een wat hoger cijfer geven dan de drie die ik mezelf in eerste instantie gaf.

Wat aarzelend gaf ik toe en vond ik dat ik dan een hoog cijfer verdiende nu. En toch…toch wordt het over drie maanden gewoon weer een strijd, maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij.