Waarom ik begeleiding nodig heb

Het moment gaat weer aanbreken dat ik aan de gemeente moet uitleggen waarom ik begeleiding nodig heb. Dat moet ik uit kunnen leggen om mijn persoonsgebonden budget (pgb) te krijgen/behouden. Een poosje geleden werd weer heel duidelijk dat en waarom ik die begeleiding nodig heb.

Stapje voor stapje

Bij het zoeken naar vrijwilligerswerk werd weer eens duidelijk dat ik begeleiding nodig heb. Dat wist ik al en ik riep ook altijd dat juist bij een stap naar werk dat weer extra zou blijken en dat werd waarheid. Ik denk meestal niet stapje voor stapje. Als je een trap als voorbeeld neemt, denk ik niet tree voor tree, maar gelijk aan de bovenste traptrede. Dat daar van alles tussen zit, gaat er bij mij maar moeilijk in.

Bij het zoeken naar (vrijwilligers)werk betekent dat concreet dat ik al voor me zie dat ik weer vijf dagen in de week hele dagen aan het werk ben. Dat daar nog van alles tussen zit van een paar uur per week of een paar uur per dag tot een paar dagen per week gaat er dan bij mij even niet meer in.

Help, ik wil dat vrijwilligerswerk niet meer!

Ergens in mijn zoektocht naar vrijwilligerswerk sloeg de paniek toe. Het was begonnen met een heel klein stapje van een eerste mail sturen, maar toen ik eenmaal de smaak te pakken kreeg, rende ik de denkbeeldige trap op en stond ik al bijna op de bovenste traptrede.

Ik had op een gegeven moment wel acht lijntjes uitstaan naar allerlei organisaties en mensen om luisterboeken in te spreken. Bij de één had ik net een eerste mail gestuurd; bij de ander had ik al contact gehad en een proeffragment ingestuurd en bij weer een ander moest ik dat fragment nog insturen. Het was nogal eh…veel.

En toen kwam er een moment dat ik zo’n beetje de hele dag (in ieder geval in mijn hoofd) met dat vrijwilligerswerk bezig was. Dat was óók het moment dat ik totaal overprikkeld raakte en dat ik me afvroeg of ik dit nog wel wilde. Als het aan mij had gelegen, had ik alles afgeblazen.

Begeleiding biedt uitkomst

Dat moment dat ik het even niet meer wist, was gelukkig ook het moment dat er een uur begeleiding op de planning stond. Mijn begeleider was niet verrast dat het zo gegaan was. Die kent me inmiddels goed genoeg om te weten dat mijn rem regelmatig zoek is en dat ik dan veel te hard van stapel loop. Dat was ook nu gebeurd. Ik had voor mezelf alles al op een rijtje gezet, dus dat was goed. Daarnaast legde mijn begeleider nóg maar weer eens uit dat ik stapje voor stapje moet denken. En ja, die acht lijntjes die ik had uitgezet gaven onrust, maar dat was veel meer onrust dan twee uurtjes vrijwilligerswerk zou geven. Hm, goed punt.

Samen met mijn begeleider zette ik het allemaal nog eens op een rijtje. We spraken ook af: twee weken niks gehoord vanuit een openstaand lijntje? Dan sluit ik het af.

Op die manier kwam er weer een beetje orde in de chaos én wist ik weer: dit is waarom ik begeleiding nodig heb. Omdat ik zelf chaos in mijn hoofd creëer en die dan niet op kan ruimen. Met wat begeleiding lukt dat me wél prima.