Ik had een poosje geleden een welles-nietes-consult bij de ggz. Ik riep welles, mijn psycholoog riep nietes en zo ging dat een heel consult lang door. Klinkt kinderachtig hè? Dat was het ook, vond ik. En nee, we riepen niet echt welles en nietes, maar we discussieerden over wel of geen autisme.
Ik ben (niet) autistisch
Toen ik begin 2022 in behandeling ging bij een grote ggz-instelling wist ik dat ze daar twijfelden aan mijn autisme. Inmiddels is wel duidelijk dat ze er niet alleen aan twijfelen, maar dat ze het ook ontkennen. Nogmaals: dat wist ik al toen ik begon, dus dat was allemaal ‘part of the deal’, maar recent bereikte het gedoe een hoogtepunt. Of zeg maar gerust een dieptepunt.
Toen ik destijds moest kiezen of ik wel of niet bij deze instelling behandeld wilde worden, was dit één van de punten waarom ik niet wilde. “Ik hoef niet elke week van ze te horen dat ik niet autistisch ben,” zei ik tegen mijn huisarts. Die stelde me gerust door te zeggen dat dat in de intakefase een rol zou spelen en daarna niet meer. Was dat laatste maar waar…
Tijdens een evaluatie in september gooide mijn behandelaar hem er aan het eind van het gesprek ook al in: “Ik zie in het contact geen aanwijzingen voor autisme.” En een poosje geleden gooide ze hem er weer -en weer heel tactisch, maar niet heus, aan het eind van het gesprek- in: “Ik denk niet dat er sprake is van autisme.”
Het welles-nietes-consult
Er volgde een week waarin mijn hoofd bezig was met die uitspraak en een week later ging ik naar het consult met het idee dat ik zou uitleggen wat die uitspraak met me had gedaan. Ik probeerde uit te leggen waarom ik dacht dat er wél sprake is van autisme. Bij alles wat ik zei kwam er een ontkenning of een ‘ja, maar’. Ik had niet het idee dat mijn behandelaar ook maar enigszins openstond voor de optie dat ik misschien toch wél autistisch zou kunnen zijn.
“Hoe kan het dan dat al mijn andere hulpverleners het wél herkennen?” vroeg ik me af. Ook daar kwam een antwoord op: “Veel mensen weten ook niet genoeg van autisme.” Dat komt neer op: die weten er niets van.
Ik kwam met een volgende ‘welles’ op de proppen. Ik gooide mijn IQ-score in de strijd. Aan autisme kun je twijfelen, maar een IQ-onderzoek is een onderzoek waar niets aan mis kan gaan. Dus zei ik: “Ik heb nu eenmaal die enorme kloof in mijn IQ. Mijn geheugen scoort heel hoog en mijn verwerkingssnelheid laag. Dat verklaart een groot deel van de problemen.” En toen kwam het. “Ja, maar zo’n IQ-onderzoek is ook maar een momentopname. Je was burn-out. Dat kan het beeld vertekenen.” Serieus!? Toen knapte er bij mij iets vanbinnen.
En het voelde allemaal zo welles-nietes. Zó kinderachtig. Misschien van mij en dat is onhandig. Maar van een behandelaar verwacht ik dat die daar dan boven kan gaan staan, maar dat gebeurde niet.
Wat doet het ertoe?
Nu kun je je afvragen wat het ertoe doet, of ze wel of niet vindt dat ik autisme heb. Ach, dat label doet er ook niet zo heel veel toe. Maar wat er wél toe doet, is dat ik allerlei dingen uitlegde waar ik ‘last’ van heb. Dingen die ik kan linken aan autisme. Door al die dingen te ontkennen, voel ik me niet gezien. Door zelfs mijn IQ-kloof te ontkennen, voel ik me nóg minder gezien.
Ik bleef maar dingen ‘aanvoeren’ om uit te leggen hoe het bij mij vanbinnen werkt, maar het werd allemaal ontkend of gevolgd door een ‘ja, maar’. Hoe kun je me helpen als je ontkent wat ik zélf nota bene uitleg over hoe ik in elkaar zit?
Mijn maat was vol. Ik ging naar huis en had geen idee wat ik ervan moest denken. Tot we een week verder waren. Toen wist ik het ‘ineens’ wel.
Wordt vervolgd.
Hoofdtaal 
Wat een verdrietig ‘gesprek ‘ lijkt me dat. Totaal niet gezien worden en ontkent worden in wie/wat je bent.
LikeLike
Dat was het ook ja. Verdrietig.
LikeLike
Klinkt niet als het begrip waarop je hoopt, als je je zoopen stelt.
Ik hoop oprecht dat die grote instelling gespecialiseerd in autisme, bij andere mensen wel de juiste diagnose kan stellen! Er lopen zoveel mensen rond die er last van hebben, maar het zelf niet weten!
Ik wens je veel succes in de hulpverleningswereld!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat lastig lijkt me dat als je bij een hulpverlenende instelling bent waar je een fundamenteel ander inzicht bij hebt… Dat lijkt me moeilijk werken.
LikeGeliked door 1 persoon
Oef! Heftig! Kan me voorstellen dat je van slag was. Geen professionele houding van je behandelaar, denk ik zo. Als ze het er niet mee eens zijn, moeten ze dat loslaten en inzoomen op de obstakels die jij ondervindt als persoon. Laat ze daar dan in helpen, of het nou onder de noemer ‘autisme’ valt of niet. Jij komt daar om hulp te krijgen, niet om kritisch aan de tand gevoeld te worden over eerdere diagnoses. Benieuwd naar het vervolg.
LikeLike
Precies zo zag/zie ik het ook en dat was ook de insteek. Helaas bleek die insteek op een gegeven moment toch niet meer te zijn hoe het ging.
LikeLike
Hier kan ik gewoon helemaal niets zinnigs over zeggen, ik ken jou niet persoonlijk, de hulpverlener niet en weet helemaal niéts van autisme om er dan een oordeel over te hebben is natuurlijk onmogelijk. .
LikeGeliked door 1 persoon
Ergens hebben ze het voor je bevestigd en is het uit onderzoek gebleken, heel bijzonder dit en heel vervelend!
LikeGeliked door 1 persoon
Pfff, wat vermoeiend zeg!
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, je bent ermee gediagnosticeerd, en dat willen ze nu terugdraaien??
LikeLike
Jep. Want dat was bij een andere instelling en je snapt: hier weten ze natuurlijk alles beter. Zucht.
LikeLike
Echt enorm frustrerend hoe ze met je om gaan!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat moet voelen als een persoon met een geamputeerde ledemaat die in een ander ziekenhuis terecht komt en daar hoort dat arm of been er nog gewoon aanzet. Er kwam even niks anders in mij op maar het heeft al (te) lang geduurd voordat je de juiste diagnose kreeg en nu wil een andere instantie dit zomaar terugdraaien. Vragen ze zich eigenlijk wel af hoe dit voor jou is? Weinig empathie. Of is het een kwestie van ordinair geld verdienen en willen ze alle onderzoeken overdoen? Zo ga je niet met mensen om én zeker niet met kwetsbare mensen in de zorg of dat nu fysieke zorg of psychische zorg is.
LikeLike
Geld speelt denk ik inderdaad een rol. Maar dit is hoe zij het zien en zij zien het oprecht als goede zorg verlenen om hun ideeën met mij te delen. Ik zie het vooral als twijfel zaaien en het voelt niet goed. Hoe het voor mij voelt, lijken ze inderdaad niet te begrijpen.
LikeLike
Wat vervelend voor jou Naomi! Ik ben wel benieuwd naar het vervolg…
Ik ben zelf een 58-jarige vrouw zonder diagnose. Maar ik herken wel heel veel kenmerken van autisme in mijzelf. Wij hebben een zoon die op 4-jarige leeftijd de diagnose ASS kreeg en een dochter die op 24-jarige leeftijd dezelfde diagnose kreeg. Vreemd genoeg wilden mijn man en ik het eerst niet geloven van onze dochter omdat zij heel anders is dan onze zoon. Maar inmiddels heb ik meer gelezen over autisme bij vrouwen en weet ik dat autisme bij vrouwen er ook anders uitziet.
Zelf ondervond ik wel problemen in mijn jeugd, maar niet zodanig dat er diagnostiek ingezet moest worden… Het lukte mij niet mijn universitaire studie af te maken. Maar ik had en heb een lieve man, die veel kastanjes voor mij uit het vuur haalt. Ik ben drie dagen in de week administratief werk gaan doen en dat vind ik fijn. In het verleden las ik veel over hoogsensitief en introvert zijn en daar herkende ik mij in. Ik accepteer van mijzelf dat ik niet zoveel activiteiten onderneem en dat ik graag thuis ben in een prikkelarme omgeving. Mijn man accepteert dat hij er nogal eens alleen op uit moet trekken. Op mijn werk zit ik een team en laat ik het veel praten en vergaderen en overleggen graag aan de anderen over die daar heel goed in zijn en trek ik de overzichtelijke werkzaamheden naar me toe die ik fijn in mijn eentje op de computer kan doen…
Zolang ik het op deze manier red hoeft het beestje voor mij geen naam te hebben…
Maar ik kan me heel goed indenken dat het voor jou heel lastig is in jouw contact met de hulpverlening!
LikeLike
Wat mooi hoe je een weg hebt gevonden in je werk en in het dagelijks leven om met je eigen karakter om te gaan. Ik herken wel dat het -zolang je het redt- niet noodzakelijk is om het beestje een naam te geven. Bij mij kreeg het beestje ook pas een naam nadat ik compleet vast was gelopen en niet meer kon werken.
LikeLike
Sommige hulpverleners horen aan de andere kant van de tafel te zitten… Zucht.
LikeGeliked door 1 persoon