Na het welles-nietes-consult met mijn psycholoog voelde ik me vooral niet gezien. Ik had het gevoel dat ik steeds maar uitlegde hoe ik in elkaar zit en dat alles wat ik zei werd ontkend. Dat voelde nogal naar. En vooral heel erg eenzaam. En toen? Toen kwam er woede.
Het uiten van mijn gevoelens
Voor mijn psycholoog is het feit dat ik mijn gevoelens goed kan uiten één van de redenen dat ze denkt dat ik niet autistisch ben. Ik legde haar uit: “Dat lijkt zo. Ik lijk heel goed mijn gevoelens te kunnen uiten, maar dat is niet zo. Ik voel het vanbinnen niet zoals jij het ziet. En ik kan bij wijze van spreken met een glimlach vertellen dat ik suïcidaal ben. Geen enkel probleem.”
Voor mezelf weet ik dat ik heel slecht ben in het herkennen van gevoelens, laat staan in het uiten ervan. Dat gebeurde ook na het welles-nietes-consult. Ik begon ineens weer eetbuien te krijgen, terwijl dat lang geleden was. En ik dacht steeds maar na over of en hoe ik verder zou willen bij deze ggz-instelling. Maar tot een conclusie kwam ik niet. Een hoop gedachten had ik wel, maar gevoel? Nee hoor, dat had ik (zogenaamd) niet.
Ik werd heel boos
Vijf dagen na het welles-nietes-gesprek besloot ik: ik zeg het volgende consult af. Ik wilde namelijk niet nog een keer zo’n gesprek en bovendien wilde ik eerst al mijn gedachten eens goed op een rij zetten. Wilde ik verder of niet en áls ik verder wilde, hoe dan?
En toen, acht dagen na het welles-nietes-consult, zat ik tegenover mijn begeleider. Ik deelde al mijn gedachten met hem. Ik vertelde hem dat ik niet wist of ik nog verder wilde met mijn psycholoog. En toen hij met ideeën en allerlei verstandige opmerkingen kwam, gebeurde er bij mij iets. Er kwamen héél veel tranen en ik werd stampvoetend-mokkend-peuterpuberaal-boos. Dat had ik overigens niet door. Ik had alleen maar door dat ik heel vervelend was en toen ik dat benoemde, vroeg mijn psycholoog waarom ik dan zo vervelend deed. Pas tóen ging er een lampje branden: ik was boos.
Ik werd nóg bozer toen ik zei: “En dan zegt mijn psycholoog dat ik zo goed mijn gevoelens kan uiten. We zijn acht dagen verder. Acht dagen! En nu kom ik er onder begeleiding eens achter dat ik boos ben. Zo goed kan ik dat dus. En dat heb ik geprobeerd uit te leggen, maar dat ontkent ze.”
En zo riep ik nog veel meer. Mijn begeleider vond: “Je zit nu in je boosheid. Dit is niet het moment om besluiten te nemen.” Goed punt.
Pluk een roos?
Eenmaal thuis was ik helemaal uitgeput. Dat kwam van al die opgekropte gevoelens die ik er even in een uurtje uit had gesmeten. Zonder ook maar enige vorm van een rem. En ja, daar schaamde ik me dan achteraf natuurlijk weer voor, maar dat was niet nodig, vond mijn begeleider. Ik had het op de goede plek gedaan.
Ik was thuis nog steeds boos. Pluk een roos, zeggen ze dan. Nou, ik had een veel betere oplossing. Ik sliep de klok rond. De volgende dag was de boosheid gezakt. Dat wil zeggen: het stampvoeten-mokken-peuterpuberaal was eraf. Ik kon weer nadenken. Wat ik moest doen? Ik had geen idee. Maar ik wist wel wat mijn begeleider had gezegd: “Alles wat je nu tegen mij zegt, moet je tegen je psycholoog zeggen.” Dat vond ik nogal spannend en ik durfde niet, maar dat is precies wat ik wel zou moeten gaan doen. En of ik dan nog verder wil met haar? Dat maakte volgens mijn begeleider niet uit. Als ik eerst maar eens ging vertellen wat er tijdens mijn begeleidingssessie was gebeurd. Ik denk dat ik voor na dat gesprek maar beter vast een bos rozen in huis kan halen, want er zal er ongetwijfeld weer één voor op de hoed geplukt moeten worden;).
Hoofdtaal 
Hoe moeilijk ook ik denk ook dat het beter is dat je haar verteld dat al je boosheid eruit kwam tijdens de sessie met je begeleider. Of je dan verder wil met haar is afhankelijk van haar reactie én hoe ze het oppakt maar jij bent het dan kwijt. Zo doorgaan is geen optie dan is binnenkort die hele rozentuin leeg, kan jij niet verder en en ligt de algehele uitputting op de loer. Gemakkelijk zal het niet zijn maar ik denk en hoop dat er ‘iets van je afvalt’ wanneer je dat gedaan hebt. Sterkte ermee en een fijne woensdag.
LikeLike
Haha, dan is binnenkort de hele rozentuin leeg. Die vind ik leuk. Maar het klopt dat dit inderdaad iets is wat thuishoort bij die behandelaar.
LikeLike
Mag je ook mailen met die behandelaar? Je kunt je schriftelijk zo goed verwoorden. Dan kun je uitleggen wat er gebeurde, hoe je gereageerd hebt, dat de boosheid er later bij je begeleider uitkwam.
Schrijven is niet altijd de meest handige communicatievorm, maar ik heb het idee dat het deze keer goed is.
Jij kunt je verhaal doen zonder dat je psycholoog inbreekt en weer tegenargumenten in gaat brengen en het weer welles en nietes gaat worden. Tijdens een gesprek kan er gelijk gereageerd worden, waardoor je daarop verder gaat en misschien vergeet wat je allemaal had willen zeggen (zo gaat dat bij mij altijd)
Persoonlijk denk ik dat je ze niet gaat overtuigen, omdat ze vast zitten in hun eigen verklaringsmodel (waarschijnlijk een andere diagnose) en hun beeld van autisme.
Hoezo kun je geen emoties uiten als je autistisch bent? Op de website participate-autisme.be staat (naar mijn mening) goede informatie over autisme en emoties.
Ik ben autistisch en uit ook emoties. Maar mijn boosheid betekent vaak niet dat ik de ander stom vind, maar dat ik door de omstandigheden vanuit mijn autisme overvraagd word. Pas na goed doorvragen kom je dan bij het echte probleem uit.
In elk geval veel sterkte en succes met het gesprek (als het inmiddels nog niet geweest is)
LikeLike
Dat vind ik zó mooi gezegd, dat boosheid niet betekent dat je die anders stom vindt. Dat is bij mij ook zo. Ik ben niet anti die behandelaar, maar ik voel me gewoon niet begrepen en inderdaad overvraagd en overschat. Het vervolggesprek is inmiddels geweest, maar mailen was inderdaad een goede optie geweest. Heb ik niet gedaan, omdat ik bang was dat ik vanuit mijn boosheid de verkeerde dingen zou mailen.
LikeLike
Als ik dit zo lees, heb ik het gevoel dat die booshrid over veel meer ging, en nodig was om een stap verder te komen. Misschien probeer je je te veel te doen wat men verwacht, aardig zijn, etc. En opgekropte gevoelens blokeren. Dus succes!
LikeLike
Dat deed ik zeker ja, doen wat ik dacht dat ze van me zouden verwachten. Dat gaf mij het gevoel steeds overschat te worden. Wordt vervolgd;).
LikeLike
En dan heb je vást ook niet eens een hoed in huis om die roos op te zetten. Ja ik doe luchtig, ik weet natuurlijk helemaal niéts van deze materie en zeg dan makkelijk verkeerde dingen.
LikeLike
Hm, ja, moet je dat natuurlijk ook nog hebben. Zie je, een nacht slapen is veel beter dan een roos plukken.
LikeLike
Dan haal je óók je vingers niet open aan de doorns. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Oh dit had ik kunnen zijn. Zo herkenbaar. Ik had denk ik een mail gestuurd. En wat bij mij heel en erg helpt als ik me verward voel, over zo’n situatie, is bellen met iemand die ik vertrouw. En dan gaandeweg al vertellend kom ik er achter hoe ik me voel.
Ik lees in de reacties dat je het gesprek inmiddels een hebt gehad. Super dapper van je !!!
LikeLike
Ik durfde niet te mailen omdat ik bang was dat die mail niet netjes zou worden, maar anders was dat zeker een oplossing geweest.
LikeLike
Ik stel voor dat wij samen even autismecursus daar gaan geven. Uurtarief van minimaal het maandsalaris van die psych (per persoon uiteraard). Inclusief de verplichte onderdelen ‘autisme bij vrouwen’ en ‘autisme en emoties’
LikeLike
Ik ga mee. Prima plan.
LikeGeliked door 1 persoon