Begin 2022 kwam ik bij een grote ggz-instelling binnen. De aanmeldprocedure was nogal een soap geweest, maar daar was ik dan: klaar om aan mezelf te gaan werken. Inmiddels is de soap ten einde, want ik ben gestopt bij deze instelling en ook dat ging niet helemaal zoals je zou hopen.
Het eindigde zoals het begon
Het begon bij de aanmelding allemaal met discussie. Had ik nu wel of geen autisme? Ik was overtuigd van het onderzoek dat was gedaan en (daarmee) van mijn autisme. De psycholoog was overtuigd van haar eigen gelijk en vond dat ik geen autisme had.
Mijn huisarts had me op het hart gedrukt dat die hele discussie alleen in de intakefase belangrijk was en dat ik de behandeling wel aan zou kunnen gaan. Uiteindelijk zette ik de stap en ging ik ervoor. Ik zou daar in behandeling gaan. Belangrijkste doel was om mijn ongezonde relatie met eten en (be)wegen te veranderen.
En toen werd het eind 2022 en laaide de discussie weer op. In een welles-nietes-consult hadden mijn psycholoog en ik het voor de zoveelste keer over wel of geen autisme. En bij mij knapte er iets. Ik wilde weg. Ik was bovendien gewoon heel boos en voelde me niet gezien.
Nadat ik mezelf een weekje therapievrij had gegeven en er nog een week vakantie tussen had gezeten, zag ik mijn psycholoog weer. “Ik heb het gevoel dat wel of geen autisme tussen ons in komt te staan,” dacht zij.
Ik was boos
Ik zag enorm tegen dat gesprek op. Mijn begeleider had gezegd dat ik aan mijn psycholoog moest uitleggen wat het met me deed dat zij de discussie over mijn autisme aan was gegaan en dat zij eraan bleef twijfelen. Maar ik wist niet hoe. Ik kon dat wel uit gaan leggen, maar ik was bang dat ik boos zou worden en dat ik het niet netjes zou kunnen uitleggen. Dat wilde ik niet.
Uiteindelijk wist ik zonder uit mijn slof te schieten uit te leggen dat ik boos was en dat ik me niet begrepen voelde. Het resulteerde in een gesprek waarin de wangen van mijn psycholoog zo mogelijk nog roder waren dan de mijne, maar ik kon wel zeggen wat ik moest en wilde zeggen.
Samen verder?
Uiteindelijk vroegen zowel mijn psycholoog als ik ons af hoe het nu verder moest. Voor mij was dat eigenlijk wel duidelijk: ik wilde stoppen. Ik had voor mezelf een document gemaakt waarin ik op een rij had gezet waarom ik door zou gaan en waarom ik zou stoppen. Er waren eigenlijk alleen maar redenen om te stoppen, dus voor mij was het duidelijk.
Mijn psycholoog benoemde de behandeldoelen die er nog lagen. Ik stelde een vraag die ik van mezelf nogal intelligent vond: “Als ik het zo hoor, vind jij jezelf niet meer de aangewezen persoon om met mij aan die doelen te werken.” Dat klopte. Ze sprak van een vertrouwensbreuk. En hoewel ik dat woord niet zou gebruiken, snapte ik het wel en was ik eigenlijk blij dat zij hetzelfde zag als ik: wij konden niet samen verder.
De soap is ten einde
Ik wilde nog overleggen met mijn begeleider en mijn huisarts en gelukkig snapten beiden dat het geen optie was om nog verder te gaan bij deze instelling. En dus zat ik er een week later weer. Voor het laatst. We rondden de behandeling af. Gelukkig kon dat ondanks alles op een positieve manier. En daar ging ik dan. Voor de laatste keer dat gebouw uit, in de grote stad op zoek naar mijn auto. Het was niet zoals ik had gehoopt dat het zou eindigen, maar ik had en heb er vrede mee. De soap is ten einde.
Over hoe nu verder en wat dit jaar therapie me gebracht heeft, verschijnt nog een aparte blog.
Hoofdtaal 
Het is bijna een grappige paradox dat je helemaal aan het eind wél op 1 lijn zat met die psycholoog: allebei vonden jullie dat het niet werkte. Wel balen van alle tijd die je eraan hebt moeten besteden stel ik me zo voor?
LikeLike
Tja, ik baal er wel een beetje van ja, maar er zijn ook mensen die zeggen dat het wél iets heeft opgeleverd. Ik hoop maar dat dat waar is.
LikeLike
Wat een ervaring zo. Gelukkig heb je er zelf nu vrede mee. Maar wat Nicole zegt, ook wel wat zonde van de tijd (of ervaar je dat zelf niet zo)
LikeLike
Ergens vind ik het zonde van mijn tijd, maar aan de andere kant: ik heb het geprobeerd… Ook belangrijk.
LikeLike
Ik hoop dat het een kwestie zal zijn van “eind goed al goed”.
LikeLike
Ik heb het nog geen tel gemist:).
LikeLike
Gelukkig, je bent ook erg vooruit gegaan de laatste tijd.
LikeGeliked door 1 persoon
En dan te bedenken hoeveel moeite je hebt gedaan om daar te worden toegelaten.
LikeLike
Ja, dat klopt. Het is gewoon al met al geen succesverhaal.
LikeGeliked door 1 persoon
Merk dat dit verhaal mij eigenlijk behoorlijk irriteert. Het is goed dat jij je woord hebt kunnen doen en voor je zelf op een rijtje hebt kunnen zetten dat je niet verder wilt (en dat is heel begrijpelijk). Maar hoeveel tijd en ergenis heeft het je wel niet gekost. Kostbare tijd die je op een positievere manier had kunnen inzetten. Om het nog maar niet te hebben over de geldverspilling die dit ook veroorzaakt of het nu uit je PGB gaat, je eigen risico of wat dan ook het is en blijft zonde. Kan alleen maar hopen dat je er uiteindelijk niet teveel negatieve energie kost. Fijn weekend.
LikeLike
Het heeft zeker heel veel (negatieve) energie gekost, maar uiteindelijk gaf het hele idee van stoppen me een enorme berg rust. Wel zo fijn.
LikeLike
Ik stel voor dat wij daar een keer samen naartoe gaan om de cursussen ‘afspraken nakomen’ en ‘diagnostiek respecteren’ te geven. Zodat ‘ze er heel veel van kunnen leren’.
LikeLike
Die ook nog? We kunnen daar wel een heel jaar aan cursussen gaan geven. Elke week een dagdeel.
LikeLike
Uiteraard voor een flink budget, want ze willen zooo graag leren! 😛
LikeGeliked door 1 persoon
Alhoewel het niet heeft gebracht wat je had verwacht, heb je er toch veel van geleerd. In elk geval om het heft in eigen handen te nemen, en aan te geven dat je niet verder wilt. En dat is ook iets waard. Succes met het vervolg, met of zonder ggd.
LikeLike
Dat is zeker weten ook wat waard ja!
LikeLike
Echt ontzettend balen dat het zo is gelopen. Ik snap heel goed dat je gestopt bent met de behandeling.
LikeGeliked door 1 persoon
Balen natuurlijk.
Maar het heeft je volgens mij ook wel wat goeds gebracht.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo jammer dat het zo is misgelopen. Ik hoop dat je nu je er zelf een punt achter hebt gezet het wat meer kan loslaten en ik hoop dat je wellicht elders – op een fijnere plek – de hulp kan krijgen op die je nodig hebt.
LikeGeliked door 1 persoon