De grote ggz-soap is ten einde. Ik ben weg bij de instelling waar bij de aanmelding gedoe was en waar het sindsdien eigenlijk altijd gedoe bleef. Tijd om de balans op te maken. Wat heeft dat jaar therapie me gebracht en hoe verder nu de behandeling gestopt is?
Doelen zijn niet behaald
Toen ik startte met de behandeling, hoopte ik dat ik de instelling zou verlaten op het moment dat mijn doelen behaald zouden zijn. Zo ging dat ook bij de behandeling van mijn hypochondrie: ik begon letterlijk als een doodsbang vogeltje en de laatste keer dat ik het pand verliet, was ik van mijn ziekteangst af. Zo stelde ik me deze behandeling opnieuw voor. Ik hoopte dat ik, als ik de behandeling zou afronden, op een gezonde en ontspannen manier met eten en (be)wegen om zou kunnen gaan.
Niets is echter minder waar.
Mijn doelen zijn niet behaald.
Toch ben ik gestopt, want door het voortdurende gedoe over wel of geen autisme was behandeling niet meer mogelijk. Ik voelde me niet gezien en daardoor kon ik mezelf ook niet meer openstellen.
Op het gebied van eten en (be)wegen is er helaas niets veranderd. Het bleef allemaal veel te zweverig en daar kan ik niks mee. Voor mij moet een behandeling concreet.
De dingen die wél nuttig waren
Waar ik wél heel blij mee ben, is dat ik een paar sessies kon wijden aan trauma. Ik kreeg een sessie EMDR (traumaverwerking) en schreef een brief (die bestemd was voor therapie; niet om te verzenden) aan iemand die mij traumatiseerde. Het trauma is niet weg, maar het gevoel is wel anders geworden. Er moet nog iets mee, maar de eerste stappen op weg naar herstel van dit trauma zijn gezet.
Verder kreeg ik wat meer inzicht in mezelf. Hoe zit ik in elkaar en hoe reageer ik op bepaalde dingen? En opnieuw bleek dat ik me vaak niet begrepen voel. Ook in deze therapie helaas niet.
Hoe nu verder?
Nu de therapie is afgerond, krijg ik alleen nog begeleiding en geen behandeling meer. Behandeling is gericht op het veranderen van dingen en begeleiding is gericht op het kunnen doorkomen van het dagelijks leven. Die begeleiding blijft doorlopen (bij een andere instelling waar ik al jaren ben) en de behandeling is dus gestopt.
Wat nu?
Ik besprak het met mijn huisarts en die stelde de vraag die verwoordde wat ik voelde: “Ben je ook niet een beetje klaar met al die -peuten?” Ja, dat was ik. En dat was prima.
Mijn huisarts neemt de medicatie weer over, dus een psychiater heb ik ook niet meer nodig. Qua behandeling koos ik voor een stop. Of dat tijdelijk of blijvend is, weet ik niet, maar voor nu ben ik inderdaad wel even klaar met alles wat peut is. Ik kan niet zonder hulp, dus ik ben heel blij dat ik gewoon bij mijn begeleider kan blijven, maar ik ben óók blij dat ik verder even geen gewroet in mijn hoofd en hart hoef te hebben. Het gaat goed met me. Nee, ik ben er niet, maar het gaat beter met me dan een jaar geleden, vooral dankzij medicatie. Ik kan nadenken over de toekomst, wat een jaar geleden ondenkbaar was.
Tijd voor iets anders!
Ik hoef even geen behandeling.
En de tijd die overblijft en de energie die ik bespaar? Die wil ik graag steken in (vrijwilligers)werk. Mijn huisarts sprak uit dat hij dacht en hoopte dat dat ook een positief effect zou hebben op mij.
Dus nee, deze behandeling heeft me niet gebracht wat ik hoopte, maar ik heb er vrede mee dat het klaar is. Even geen gedoe. Tijd om iets op te bouwen in de vorm van (vrijwilligers)werk. Klinkt gezond, vond mijn psycholoog. En kijk, zo waren we het aan het einde van de behandeling dan tóch nog ergens over eens.
Hoofdtaal 
Fijn om te lezen dat je er toch iets mee opgeschoten bent in even klaar bent met behandelingen. Misschien is het ook goed om je een poosje te richten op het ‘normale’ leven en wat dingen op te bouwen ook al zijn het maar kleine stapjes. Het is fijn dat je nog begeleiding hebt en niet ineens ‘in het diep valt’ om maar eens aan beeldspraak te doen. Bij behandeling(en) ligt er vaak ook een druk op dat het in zoveel weken of maanden beter moet gaan. Dat kun je nu even loslaten. Fijne maandag!
LikeLike
Die druk is er inderdaad bij behandeling. En ja, het is fijn om iets op te bouwen qua ‘normaal leven’.
LikeLike
Goed om te lezen. En een tijd om het “geleerde” te integreren in je normale leven is volgens mij het beste. En misschien moet je in de toekomst nog iets met die EMDR doen, want daar heb ik goede dingen over gehoord. (het schijnt dat dat de enige wetenschappelijk erkende weg is om een trauma te verwerken). Maar ik wens je veel succes met je leven. Gewoon leven en niet te veel eisen van jezelf. Is niet altijd even makkelijk, want ja… “wat die anderen kunnen zou ik ook willen/kunnen”. En dat niet begrepen voelen, komt me erg bekend voor. Of dat met autisme of gewoon met te wenig flexibiliteit bij de andere te maken heeft, geen idee. Maar het is wel een voorwaarde voor alles! (vriendschap, gesprek, samenwerking én therapie).
LikeLike
EMDR is zeker een goede methode en we (begeleider en ik) verwachten dat er in de toekomst meer van nodig is, maar voor nu is het even genoeg. En inderdaad, lekker nu ‘gewoon leven’ in plaats van altijd maar in die ggz ‘hangen’. Heb ik echt behoefte aan, na al die tijd.
LikeLike
Zo blij voor je dat er nu geen …peut meer is in je leven. Fijn dat je een huisarts hebt die dat ook zo aanvoelt
Hoop dat er vrijwilligerswerk is waar je op een andere manier iets uithaalt voor jezelf
Fijne week
LikeGeliked door 1 persoon
Goed dat je deze beslissing hebt kunnen nemen en zo fijn dat je deze huisarts hebt die je kan begeleiden.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat ik wel eens gelezen heb bij eetstoornissen: er komt een moment dat je gewoon geen ruimte meer hebt voor die stoornis. Dat er zo veel leuke positieve dingen in je leven zijn dat dat de boventoon voert, en dat dat samen die eetstoornis de deur uit schopt.
LikeLike
Nou, laten we het hopen! Zou mooi zijn.
LikeLike
Alles bij elkaar zie ik toch alleen maar positieve veranderingen.
LikeLike
Ik ook, maar dat is vooral dankzij medicatie;).
LikeLike
Dat kán een volgend doel zijn, daarin afbouwen maar dat heeft geen haast.
LikeLike
In mijn hoofd heeft dat wel haast hoor;).
LikeLike
Met héél kleine stapjes en pas nádat je weer een plekje hebt gevonden op je nieuwe weg.
LikeGeliked door 1 persoon
Volgens mij is het een hele goede beslissing om even geen nieuwe peuten in je leven te laten voorlopig. Ik hoop dat het je net zoveel rust geeft als dat het mij een aantal jaar geleden gegeven heeft toen ik die beslissing genomen heb.
Mooi om nu met je vrijwilligerswerk bezig te zijn en je gaat ook extra leestijd krijgen. Geen gesprekken meer voorbereiden, geen reistijd meer en geen verwerkingstijd na het gesprek.
LikeLike
Ja, het gaat zeker tijd opleveren. Tot nu toe ben ik er ook heel blij mee.
LikeLike
En toch ben je weer stappen verder.
LikeGeliked door 1 persoon