Niks aan de hand

Er ik niks aan de hand en daardoor is er juist van alles aan mijn hand. Er zijn namelijk nagels aan mijn hand. Ja, logisch, hoor ik je denken. Nee, voor mij niet logisch. Mijn leven lang heb ik afgekloven nagels gehad. Tot een half jaar geleden. Dit gaat over hoe en waarom ik ein-de-lijk mijn handen durf te laten zien.

Het lelijkste stukje van je lichaam

In vragenlijstjes kwam ik de vraag regelmatig tegen: “Wat vind je het lelijkste stukje van je lichaam?” Voor mij was het antwoord heel simpel: mijn handen. Waar veel vrouwen als eerste hun buik noemen, vond ik mijn (te dikke) buik niet het probleemgebied. Nee, ik durfde mijn handen niet te laten zien.

In het onderwijs legde ik vaak dingen aan leerlingen uit. Daarbij wees ik hen letters en cijfers en opdrachten aan. En altijd schaamde ik me voor mijn handen. Altijd wachtte ik op het moment dat een kind iets zou zeggen van mijn vingers.

Mijn handen waren vreselijk. Ik beet op mijn nagels en dus waren die altijd lelijk en ultrakort. Maar nog erger: ik beet op de huid naast mijn nagels. Daarom droeg ik vrijwel altijd pleisters en waren er altijd korstjes en wondjes op mijn vingers te zien. Ik vond het vreselijk en schaamde me ervoor. Ik liet mijn handen dan ook graag buiten beeld.

Fervent nagelbijter en niets hielp

Ik was als kind al een nagelbijter. Mijn ouders hebben diverse pogingen gedaan om me ermee te laten stoppen, maar niets hielp. Ooit maakte ik een afspraak met mijn vader: als hij alle tien mijn vingernagels zou kunnen knippen, kreeg ik *geen idee meer wat*. Ik haalde de weddenschap en daarna beet ik weer verder.

Ik kocht als tiener zo’n vies goedje dat je op je vingers moet smeren. Ik beet er dwars doorheen. Ik plakte pleisters om zo te proberen vinger voor vinger van het nagelbijten af te komen, maar het hielp niet. Ik kauwde kauwgom, maar ook dat was niet de oplossing. Ik besloot er maar ‘gewoon mee te stoppen’, maar het werkte niet. Hoewel ik in gezelschap nooit nagelbeet, ging het thuis gegarandeerd weer mis. Ongemerkt verdwenen bijvoorbeeld al tv-kijkend of lezend mijn vingernagels en de omliggende huid weer. En dan baalde ik.

Nagels aan mijn vingers

En nu is het ineens anders. Ik durf mijn handen weer te laten zien. Ik houd mijn nagels kort, maar nu met een schaartje en een vijl. Ik héb nu namelijk nagels. En de wondjes op mijn vingers zijn ook helemaal verdwenen. Ik durf mijn handen te laten zien en durf dingen aan te wijzen. Ik schaam me niet meer voor mijn handen. Ik vind mijn handen ook niet het mooiste stukje van mijn lichaam, maar ik durf ze weer te laten zien.

Hoe ik van het nagelbijten af ben gekomen? Ik heb gek genoeg geen idee. Het nagelbijten verdween het eerst. Op een gegeven moment zag ik dat ik nagels had die geknipt konden worden. Langzaam maar zeker verdween toen ook het bijten op de huid van mijn vingers.

En toen, op een dag in september, bedacht ik ineens dat ik al heel vaak mijn nagels had geknipt en dat ik al een tijdje geen pleisters meer had gekocht en/of gedragen. Ineens drong tot me door: het is over! Ik bijt geen nagels/vingers meer!

Ik ben er zó blij mee. Hoe het komt? Ik denk zelf dat het een effect is van de innerlijke rust die er is gekomen door medicijnen. Ik vermoed dat dat zorgt voor zoveel rust dat ook het nagelbijten niet meer ‘nodig’ is. Of groeide ik er gewoon overheen? Ik weet het niet en zal het ook nooit weten. Wat ik wel weet, is dat ik nooit meer terug wil naar hoe het was. Ik kom tot nu toe nooit in de verleiding om weer te gaan nagelbijten en toch wachtte ik maanden met het schrijven van deze blog. Wat als het tijdelijk was, dat stoppen? Inmiddels durf ik te geloven dat het iets blijvends is. Deze fervente nagelbijter heeft nagels. Niks meer aan de hand en daardoor nagels aan mijn hand. Hoera!