Pgb, vooruitgang en angst

De indicatie voor mijn persoonsgebonden budget (pgb) liep af en dus moest ik aan de gemeente gaan uitleggen dat ik verlenging wilde. Ik heb namelijk, ondanks de vooruitgang van het afgelopen jaar, nog wel begeleiding nodig. Maar juist die vooruitgang maakte me heel erg bang.

Vooruitgang is eng

Elk jaar maken mijn begeleider en ik doelen en daar werken we dan aan. Eén van de belangrijkste doelen in mijn begeleidingsplan is begeleiding bij de dingen die in het dagelijks leven op mijn pad komen. Het is voor mij belangrijk dat ik die dingen kan bespreken, zodat het in mijn hoofd niet één grote chaos wordt.

De gemeente wilde voorafgaand aan het gesprek een geëvalueerd begeleidingsplan hebben en daar zat mijn angst. Ik zei tegen mijn begeleider: “Doe je niet te positief? Ik weet dat het een stuk beter gaat dan vorig jaar, maar doe maar niet al te positief, want dan gaan ze straks mijn pgb niet verlengen en dan kan ik dit niet meer betalen en dan stopt de begeleiding.”

En toen zei ik een zin die in mijn eigen oren heel logisch klonk: “Als er vooruitgang is, stopt de begeleiding.”

Doelen bijstellen

Mijn begeleider vroeg me om eens stil te staan bij die zin. Meende ik die of kwam die voort uit angst?
Ik meende die zin. Het klonk voor mij heel logisch: iemand vraagt begeleiding aan; het gaat beter; begeleiding stopt.

Maar toen dacht ik terug aan mijn tijd in het onderwijs.
Kinderen die extra hulp nodig hadden, kregen een hulpplan. Voor het einde van de hulpplanperiode stelde ik een doel. Doel behaald? Dan stelde ik een nieuw doel op voor de volgende periode. Pas als een kind weer helemaal ‘bij’ was, stopte ik de extra hulp.

Zou het zo misschien dan ook niet zitten bij mij? Zou de gemeente misschien snappen dat ik het einddoel nog niet behaald heb en dat ik nog niet ‘bij’ ben en dus ondanks de vooruitgang nog wel begeleiding nodig heb? Voorgaande jaren konden we de doelen kopiëren en plakken, want dan veranderde er weinig, maar nu is het moment gekomen om de doelen bij te stellen, dacht mijn begeleider. Ik was het daar wel mee eens.

Stopt mijn begeleiding?

Dit klinkt allemaal goed en best wel logisch en toch overheerst bij mij de angst. Het gesprek met de gemeente is verplicht, want anders komt er sowieso geen verlenging van mijn pgb. Ik ben bang de verkeerde dingen te zeggen. Ik kan heus mijn vooruitgang wel uitleggen, maar wat als ik niet uit kan leggen dat en waarom ik nog wel hulp nodig heb?

Ik dacht in rampscenario’s (want dat is toevallig één van mijn specialiteiten) en had het er ook al met de huisarts over. Die vond: “Als de gemeente stopt, is dat een verkeerde bezuiniging.” Ik vond dat wijze taal, maar vroeg de huisarts ook of hij dat even aan de gemeente uit wilde leggen. Als dat nodig zou zijn, wilde hij dat doen.

Maar nu komt het: volgens mijn begeleider komt het helemaal niet zover dat de gemeente mijn huisarts moet bellen. Hij denkt dat mijn pgb ‘gewoon’ verlengd wordt. En ik? Ik ben bang. En ik hoop dat mijn begeleider gelijk heeft. Zo niet, ben ik blij dat ik het noodplan (genaamd huisarts) vast klaar heb liggen.