De veilige omstandigheden van mijn vrijwilligerswerk

Sinds februari doe ik één uur per week vrijwilligerswerk op een basisschool. Ik werk daar met individuele en kleine groepjes leerlingen. Uiteraard brengt dat doen van vrijwilligerswerk wat risico’s met zich mee, zoals overbelasting van mijn toch nog kwetsbare hoofd. Maar de omstandigheden zijn veilig en die veilige omstandigheden maken dat het werk niet alleen heel leuk is, maar ook dat het lukt.

Het grootste risico van vrijwilligerswerk

Het grootste ‘risico’ van het doen van vrijwilligerswerk was voor mij overvraging. Met die overvraging bedoel ik dan niet eens zozeer dat anderen te veel van me zouden vragen, maar vooral dat ik te veel van mezelf zou vragen. Ik ben nogal van het principe alles of niets en als ik iets leuk vind, ga ik er al snel voor de volle honderd procent voor. Het risico ligt dan op de loer dat ik alles wel heel leuk vind, maar dat ik toch te veel van mezelf vraag.

Dat risico is iets waar ik het met mijn begeleider veelvuldig over gehad heb en toen deze concrete kans voorbijkwam, hadden we het er nog een keer over. Ik was bang voor mijn eigen enthousiasme, maar ook voor eventuele vragen vanuit de school. “Ik heb een pabodiploma. Wat als ze me vragen om les te gaan geven?” Die vraag lijkt misschien vreemd, maar in het klimaat waar ik vandaan kwam, zou die vraag al heel snel gesteld worden en dus was dat een grote angst van mij.

De eerste positieve ervaringen

De eerste keer dat ik weer met leerlingen had gewerkt, kwam ik enthousiast thuis. Ik zag op de Instgramstory die ik opnam, dat dat enthousiasme ook op mijn gezicht te lezen stond. Ik was vooraf bang dat ik óók doodmoe zou zijn, maar dat viel gelukkig mee. Natuurlijk had het me wat energie gekost, maar het was goede energie en ik voelde heus wel dat ik dit niet een hele dag zou moeten doen, maar ik was zó blij dat ik na dat uurtje vrijwilligerswerk nog gewoon in staat was om te ‘leven’ in plaats van te ‘overleven’. Ik kon nog gewoon ’s middags naar familie en ’s avonds kon ik nog een blog tikken in plaats van alleen maar achter de tv hangen.

Dat was dus allemaal heel erg positief. Dat het zo goed gaat, komt mede door de veilige omstandigheden die gecreëerd zijn.

De veilige omstandigheden van mijn vrijwilligerswerk

In mijn omgeving klonken er wat voorzichtige waarschuwingen toen ik enthousiast vertelde over mijn vrijwilligerswerk. “Loop je niet te hard van stapel?” vroegen mensen zich angstig af. Nee, dat doe ik niet. En dat komt door deze veilige afspraken en omstandigheden:
– Ik werk met leerlingen uit de klas van een vriendin die mijn hele verhaal kent. Ik vertrouw haar. Als het niet zou lukken, zou ik het durven zeggen. Zij kent me. Ze houdt me in de gaten en zal nooit meer van me vragen dan ik aankan.
– In het kennismakingsgesprek met de directeur bleek dat zij heel goed begreep dat ik nu net weer iets oppak buitenshuis. Ze was heel voorzichtig en adviseerde om heel langzaam op te bouwen. De school gaat me dus zéker niet vragen om voor de klas te gaan. Ze gaan me sowieso geen dingen vragen die ik niet wil/kan en ik mag aangeven wanneer ik eventueel meer zou willen en kunnen.
– Met mijn begeleider sprak ik af dat ik bij een eventuele vraag vanuit de school altijd eerst overleg met hem. Ik kan anders in mijn enthousiasme te snel ja zeggen en dat zou jammer zijn. Eventuele vervolgstappen dus altijd pas na overleg met mijn begeleider.
– Ik ben begonnen met maar één uurtje per week. Daarna kan ik nog gewoon functioneren. Dat ene uurtje is goed én fijn.

Het zijn al deze ‘voorwaarden’ en fijne afspraken die maken dat ik geen enkele druk voel. Het ontbreken van die druk zorgt ervoor dat ik gewoon kan genieten van het werken met de leerlingen, zonder me druk te maken om van alles en nog wat. En dat was precies wat vrijwilligerswerk moest doen: het moest me positieve energie geven. Dat lukt gelukkig op dit moment heel erg goed!