“Of heb je geen zin om te werken? Dat kan ook. Dan moet je dat zeggen. Dan moet je lekker thuis een uitkering gaan zitten trekken.” Die woorden, inmiddels al jaren geleden tegen me uitgesproken, zitten me nog regelmatig dwars. Maar heel recent besefte ik: ik ben niet dat waar ik destijds van beschuldigd werd. Jazeker, ik heb een uitkering, maar het is niet dat ik niet wil werken.
“Misschien ben ik toch wel een uitkeringstrekker?”
Nu het beter met me gaat en ik weer een heel klein beetje meer energie heb dan bijvoorbeeld een jaar geleden, vind ik het soms lastig om te beseffen dat ik nog steeds niet kan werken. Ik heb het gevoel dat ik wel weer wat kan. Inmiddels doe ik dan ook een uurtje in de week vrijwilligerswerk, maar soms denk ik: zou ik niet weer betaald aan het werk moeten?
Om die reden heb ik al een paar keer vertwijfeld uitgeroepen: “Misschien ben ik dan toch wel gewoon een uitkeringstrekker. Misschien wil ik inderdaad wel niet werken.”
De angst voor het UWV
Tot een paar weken geleden dacht ik dat ik ieder moment van het UWV een brief zou kunnen krijgen over een herkeuring. Ik vreesde dat moment met heel veel angst en beven, want ik was bang dat het UWV dan meer van me zou gaan eisen dan ik zou kunnen. Het idee dat die brief zou gaan komen, gaf me een soort haast. Ik moest weer aan het werk en ik wilde het moment graag vóór zijn dat het UWV dat zou gaan bepalen.
Toen kwam ik erachter dat die gevreesde brief van het UWV niet gaat komen. Ik sprak iemand die uitlegde dat ze ook al tien jaar thuis is en nooit herkeurd is.
En wat er vervolgens gebeurde, bewees voor mij dat ik geen uitkeringstrekker ben en dat het probleem niet is dat ik niet wil werken.
Ik hoef niet te werken, maar ik wil wel
De wetenschap dat de brief van het UWV niet gaat komen, gaf me wel rust, dat geef ik eerlijk toe. Het haalde voor mijn gevoel de haast van alles er een beetje af. Maar tegelijkertijd veranderde er ook niets.
Ik wil namelijk heel graag aan het werk. Of dat betaald of vrijwillig is, vind ik op dit moment niet eens zo van belang, hoewel vrijwillig (voor nu) beter voelt dan betaald.
Ik weet dat de grens tussen wat ik kan en uitputting heel fragiel is. Ik weet dat die uitputting op de loer ligt en ik weet hoe voorzichtig ik moet zijn. En toch is de wetenschap dat het van het UWV niet hoeft geen reden om te stoppen met zoeken naar passend (vrijwilligers)werk. Ik ga door met mijn zoektocht. Dat is niet omdat het moet, maar omdat ik het zelf wil. Ik wil zelf weer aan het werk. En nee, het is niet zo dat ik de afgelopen jaren niet wilde. Ik kon het echt niet. Nu kan ik langzaam weer wat oppakken. Dat moet niet, maar dat wil ik. En dat bewijst dat degene die tegen me zei dat ik niet wil werken ongelijk had. Ik wil namelijk maar al te graag. Toen ook al. Maar toen kon het niet. Nu gelukkig misschien weer wel. Dus mijn zoektocht gaat verder én ik weet nu zeker: ik ben geen uitkeringstrekker op de manier die me destijds is verweten. En dat voelt goed!
Hoofdtaal 
Als je je been gebroken hebt, dan snapt iedereen dat je niet kan lopen. Maar als je ‘ziek zijn’ onzichtbaar is, dan vallen mensen vaak terug in vooroordelen.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat kunnen we elkaar pijn doen met ondoordachte uitspraken hè, hoewel ik deze wel heel bot vind.
LikeGeliked door 1 persoon
Wonderlijk is het hè, hoe bepaalde harde woorden in een mens kunnen blijven hangen en daar blijven resoneren. Je gevoel van haast vind ik erg herkenbaar. ‘Snel weer opknappen en door!’
LikeGeliked door 1 persoon
Je hoeft je voor niemand uit te leggen of te verontschuldigen. Dit is iets wat op jouw pad is gekomen en waar jij mee om mag gaan op jouw manier. Maar ik ben wel heel blij dat je nu zelf ook het verschil kent tussen niet willen en niet kunnen werken. Enne… Wat een ander van je vindt is altijd maar gewoon een mening. Hoe hard die ook klinken mag, jouw eigen mening over jezelf is altijd belangrijker.
LikeGeliked door 1 persoon
Het vervelende is dat er áltijd mensen zijn die misbruik maken bepaalde zaken, en daarmee de naam “besmetten”. Er zullen ook altijd mensen zijn dat misbruik als een vaste waarde voor iedereen aannemen. Maar het gaat om jou, en niet om die andere mensen.
LikeLike
Klopt, dat er mensen zijn die er misbruik van maken. Ik denk alleen dat het aan het UWV of weet ik veel wie is om dat oordeel te vellen en niet aan willekeurige mensen. Maar wat dat betreft zijn we het volgens mij helemaal eens.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja precies.
LikeGeliked door 1 persoon
Lekker laten praten zulke mensen, ze hebben geen idee!
LikeGeliked door 1 persoon
Bah wat zijn mensen toch onaardig. Heb overigens regelmatig hetzelfde meegemaakt inclusief (anonieme) brieven naar het UWV dat ik aan het werk was, welke bus ik nam etc. Werd ontboden bij het UWV en ze hadden mijn 3 maanden ‘in de gaten gehouden’ maar konden niks vinden. Nee logisch ik werkte ook niet natuurlijk. Sindsdien durf ik ook geen vrijwilligerswerk meer te doen. Overigens slaat dat ‘uitkeringstrekker’ nergens op want het is gewoon een verzekering waar je ook voor betaald als je werkt. Je moet voor veel veroordelaars 200% ziek zijn en vooral geen leuke dingen doen. Ziek zijn hoeft niet altijd zichtbaar te zijn. De mensen zien je lach misschien maar nooit je traan. Ik heb ze wel eens gevraagd of ze willen ruilen maar krijg daar dan geen antwoord op.
LikeLike
Bizar van die brieven naar het UWV. Ik snap wel dat je dan ook geen vrijwilligerswerk meer durft te doen.
LikeLike
Ik ook niet.
Hoelang ik niet probeerde excuses te verzinnen voor het feit dat ik……..
En had er al 40 jaar werken op zitten!
LikeGeliked door 1 persoon