Loopbaancoach ~ De intake

Vol enthousiasme zat ik klaar voor de intake met een loopbaancoach. Vol enthousiasme, maar ook vol twijfel. Zou dit traject iets voor mij zijn of zou het nog te vroeg zijn voor zoiets? Over de intake en over of en hoe nu verder.

Verwachtingen van loopbaancoaching

Het intakegesprek met de loopbaancoach was digitaal. We spraken elkaar via Teams. Over het algemeen vind ik dat ingewikkeld, maar op de één of andere manier voelde ik me bij deze vrouw meteen op mijn gemak, ondanks dat we elkaar digitaal spraken.

De intake was bedoeld om te kijken wat mijn verwachtingen zijn van loopbaancoaching en om te kijken wat de coach te bieden heeft. Zou dat bij elkaar aansluiten?

Ik vertelde iets over mezelf en mijn arbeidsverleden en legde uit dat ik vooral op zoek ben naar wat nu passend is voor mij qua werk. Ik weet dat ik niet meer terug kan naar het onderwijs, maar wat dan wel? En hoe kom ik daar dan?
De loopbaancoach luisterde, stelde vragen, schreef mee, stelde nog eens wat vragen en luisterde. Vooral dat luisteren viel me op. Ik voelde me gehoord en begrepen. Heel belangrijk!

Een stukje zingeving

De loopbaancoach noemde een woord dat ik zelf niet in de mond nam, maar waar ik het met mijn begeleider al wel heel vaak over had gehad: zingeving.
Het is niet zo dat mijn leven niet zinvol voelt, maar nu ik weer wat meer kan, voelen hele dagen kleuren en puzzelen voor mij niet meer bevredigend. Ik zoek iets anders en net een beetje meer uitdaging.
De loopbaancoach vertaalde dat naar een stukje zingeving en ook daarvan gold weer: daarmee voelde ik me heel erg goed begrepen.

Daarnaast gaf de loopbaancoach aan dat we samen kunnen onderzoeken of ik op zoek moet naar betaald werk of naar vrijwilligerswerk. Ze begreep dat ik die zingeving en voldoening ook uit vrijwilligerswerk zou kunnen halen en dat dat (voor nu) voor mij ook prima is.

Een pittig traject

De loopbaancoach legde na mijn verhaal op haar beurt uit wat ik kan verwachten van loopbaancoaching. Ze noemde het een pittig traject en heel even was dat voor mij iets afschrikwekkends, maar tegelijkertijd besefte ik wel waarom ze het traject zo noemde. Het zijn allerlei vragenlijsten over persoonlijkheid, interesses, enz. en het is dus even ‘wroeten’ in wie ik ben, wat ik wil, waar ik van houd, enz. En ja, dat is pittig, maar ook iets waar ik echt wel aan toe ben. Bovendien heb ik mijn begeleider ‘op de achtergrond’ om me te begeleiden als het echt heel pittig zou zijn.

Het ‘goede’ nieuws was dat de loopbaancoach werkt met één keer per maand een sessie. Dat maakt het voor mij lekker overzichtelijk en niet te intensief.

Verder gaf ze aan dat het einde van het traject niet per se een baan betekent, maar ik weet dan wel in welke richting ik zou moeten en kunnen zoeken. En dat is precies wat ik zoek: niet iets wat eindigt met een baan, maar weten hoe en waar ik moet zoeken.

Ga ik dit traject aan?

Voorafgaand aan het gesprek had ik met mezelf en mijn begeleider afgesproken dat ik niet tijdens de intake een besluit zou nemen over hoe nu verder. Ik zou er eerst even over na willen denken en zo nodig overleggen met mijn begeleider.
Maar het gesprek voelde zó goed en ik voelde me zo begrepen dat ik met volle overtuiging durfde te zeggen dat ik het traject aan wilde gaan.

Later die dag kreeg ik een mail van de loopbaancoach.
Ze had daarin in haar woorden mijn hulpvraag uiteengezet. Het waren niet mijn woorden, maar hadden wél de mijne kunnen zijn. En ik wist: deze vrouw begrijpt mij. Dit traject is misschien pittig, maar ik vind het vooral heel uitdagend en leuk.

In eerste instantie zullen we vijf sessies met elkaar hebben en zal ik huiswerkopdrachten moeten doen. Als er meer nodig is, kan dat ook nog. Met een tevreden glimlach sloot ik het document met het plan af. Deze loopbaancoach en ik gaan samen aan de slag. Dat zal vast pittig worden, maar ik heb er vooral heel veel zin in!