Zingen maakt blij

Als kind had ik twee cd’s met de titel ‘Zingen maakt blij’. Het waren cd’s van een kinder- en een jongerenkoor en de titel van één van de liedjes was ook ‘Zingen maakt blij’. Voor mij geldt dat zeker, dat zingen me blij maakt. Ik roep dan ook al minstens twaalf jaar dat ik op een koor ga, maar ik ging nooit. Tot nu. Nu ga ik wel.

Zingen maakt mij blij

Bij mij in huis staat er eigenlijk nooit muziek op, maar toch klinkt er vrijwel de hele dag muziek, want ik zing zelf. Ik heb altijd liedjes in mijn hoofd en die komen er thuis regelmatig hardop uit. Dat realiseerde ik me nooit, tot ik een keer mijn stem kwijt was. Toen kwam ik er ineens achter dat ik blijkbaar normaal hele dagen loop te zingen thuis. Toen kon dat namelijk ineens niet.

Als kind zat ik op een kinderkoor. We zongen elke woensdagmiddag een uurtje en hadden af en toe een uitvoering. En jawel, we kwamen zelfs een aantal keer op tv bij ‘Nederland Zingt’. Ik vond dat koor toen heel leuk, maar toen ik naar de middelbare school ging, ging ik van het koor af en daarna stopte het zingen op een koor.

“Dan ga ik op een koor!”

Vers van de pabo begon ik aan de opleiding vakleerkracht bewegingsonderwijs. Ik nam twee avonden in de week de tijd om opdrachten bij elkaar te fantaseren en riep altijd: “Als ik klaar ben met deze opleiding, ga ik op een koor!” Ik had zelfs al uitgezocht op welk koor ik dan zou gaan. Dat was niet bij mij in het dorp, maar op een prima afstand en ik had inmiddels een rijbewijs, dus dat kon prima.

Op 1 maart 2011 rondde ik die gymopleiding af. Maar tot februari 2023 ging ik niet naar een koor…

Een koor is leuk én eng

Wat me tegenhield, was in eerste instantie drukte. Toen ik nog werkte, waren de avonden altijd wel gevuld en ik vond dat ik geen tijd had om ook nog op een koor te gaan. Maar stiekem was er nog iets: op een koor zijn andere mensen en dan is er interactie en ik was bang dat ik er niet tussen zou passen. Dat ontmoeten van onbekenden maakte me bang. Dus ook toen ik niet meer werkte, ging ik niet op een koor. Oké, ik had er lange tijd de energie niet voor, maar tot een paar weken geleden durfde ik het ook gewoon echt niet.

Ik zing weer!

Toen kreeg ik op een zondagochtend een appje van mijn broer. Hij appte me vanuit de kerkbank dat het kinderkoor waar ik op heb gezeten vijftig jaar bestaat. Ter gelegenheid daarvan wilden ze een gelegenheidskoor samenstellen van oud-leden. Dat koor zou drie keer oefenen en een concert geven.
In mijn enthousiasme vergat ik even dat dat eng was en ik gaf me op. Veilig samen met mijn zusje overigens, dat wel.

Het oefenen vond ik zó leuk dat ik besloot dat dit naar meer smaakte, dus al na de eerste oefenavond ondernam ik actie.
Vers in mijn geheugen zat bovendien nog de uitspraak van mijn huisarts dat ik dingen eng noemde, maar dat hij dat dan een uitdaging noemde. Dit was zo’n uitdaging. Ik wist: ik wil dit en ik moet nú doorzetten.

En dus ging ik weer op zoek naar een koor. Ik vond iets een paar dorpen verderop en mailde met degene die als contactpersoon stond aangegeven. Een week later was ik op de repetitieavond. Wat was het weer heerlijk om te zingen. Een dag later kreeg ik via de mail de inschrijfformulieren en nu ben ik lid. Ik zing weer! Eens in de twee weken ga ik een heerlijke avond zingen. Natuurlijk was het de eerste keer eng, met nieuwe mensen. Maar het was ook fijn, zowel het zingen als het ontmoeten van nieuwe mensen. Dus ja, ik zing weer en ik word er heel erg blij van!