Paniek of toch griep?

In de twee rekbare weken waarin ik wachtte op een besluit van de gemeente rondom mijn persoonsgebonden budget (pgb) kreeg ik ineens een enorme paniekaanval. Dacht ik. Of was het misschien toch griep?

Paniek in de tent!?

Het was ruim tien jaar geleden dat ik griep had gehad. Dan moet je denken aan griep als in een week met hoge koorts op bed en helemaal niks meer kunnen en een hersteltijd van een paar weken. Zo’n griep was bij mij dus ruim tien jaar geleden. Daarna had ik nog wel af en toe een fikse verkoudheid gehad, maar nooit meer echt griep. Ik was dan ook zo’n beetje vergeten hoe dat voelde.

Dus toen ik op een zaterdagmorgen na mijn fietsritje naar de bieb niet meer op mijn benen kon staan, ging er geen belletje rinkelen. Dat ik ook heel in de verte wat keelpijn had, legde ik uit als een verkoudheidje. Ik ging dus ook gewoon door met wat ik moest doen. Ik moest een pakketje ophalen bij mijn moeder en daarna nog even naar de milieustraat. Dat deed ik. Maar terwijl ik in de auto zat, begon ik te klappertanden. Het zou toch niet waar zijn? Ik kon me mijn laatste echte paniekaanval niet eens herinneren. Dit voelde echter nogal serieus. Alles trilde en ik kon niet stoppen met klappertanden. Paniek zou niet zo vreemd zijn, aangezien ik in de wachttijd van de gemeente zat.

Terwijl ik naar huis reed, sprak ik mezelf letterlijk ernstig toe: “Rustig, je hoeft niet zo te bibberen. Er is niks aan de hand. Alles komt goed. Gewoon rustig in- en uitademen.” Maar het hielp niet. Het bibberen werd alleen maar erger.

Koorts bestaat ook nog

Omdat alle trucjes om paniek te reduceren niet werkten, vroeg ik me af of ik dan niet gewoon koorts kon hebben. En eenmaal thuis bleek dat precies te zijn wat er aan de hand was. Aha, dus ik had geen paniek, maar ik had griep. Een verdwaalde coronatest leerde me zelfs dat het corona was. Oké, deed ik daar na drie jaar ook nog even aan mee.

Ik ben heel slecht in ziek zijn

Uiteindelijk belandde ik zo’n vier dagen met koorts in bed en daarna had ik nog een weekje nodig om me weer fit te voelen. Het zweet brak me nog aan alle kanten uit, maar ook dat werd langzaam steeds een beetje beter.

Die vier dagen in bed leerden me dat ik heel slecht ben in lichamelijk ziek zijn. Ik weet niet wat het is, maar ik word er heel onrustig van. Ik begon me al snel te vervelen, want een boek lezen lukte niet, laat staan iets anders. Bovendien vond ik het gebrek aan energie ook helemaal niet leuk. O, en wat te denken van afhankelijk zijn van anderen? Nee, niks voor mij. Het was dan ook op dag vier dat ik ’s avonds in een spijkerbroek schoot en mijn jas over mijn pyjamashirt aantrok en heel even stiekem naar de supermarkt ging. Moest kunnen, vond ik.

Maar waar ik het meest van baalde? Het was die week voorjaar. Echt voorjaar als in blauwe lucht, zon, warmte, enz. En dat miste ik, want ik voelde me te beroerd om naar buiten te gaan.
Een week later liep ik gelukkig weer wél buiten. Soms nog wat met bibberbenen, maar ik was er weer. Zonder lente, maar zo’n weekje ziek zijn leerde me dat buiten eigenlijk altijd wel prettig is.

O, en de dikste winst van dit weekje ziek zijn? Mijn hypochondrie is echt wel genezen. Ik overwoog namelijk niet één keer om de huisarts te bellen en was niet bang. Hoera!