Een pilletje (antidepressiva) minder

Het plan zat er bij mij al langer, maar ik was er ook bang voor: een pilletje minder gaan slikken. Ik besprak het al eens met mijn huisarts, die het wel zag zitten. En nu is het moment daar: ik slik een pilletje minder!

Antidepressiva en ik: de geschiedenis

Nog vóór ik ziek thuis kwam te zitten, slikte ik antidepressiva. In eerste instantie was dat niet eens omdat ik depressief was, maar de hoop was dat ik met antidepressiva minder last zou hebben van mijn nogal hardnekkige hypochondrie. Wat dat betreft deed het pilletje niet wat de verwachtingen waren, maar ik merkte wel degelijk verschil. Ik kwam makkelijker mijn bed uit en pakte kleine klusjes op die eerder bleven liggen. Toen een collega, die van niets wist, opmerkte dat ik de laatste tijd niet zo chagrijnig meer was ’s morgens, wist ik helemaal genoeg: dit werkte.

Uiteindelijk wisselde ik een paar keer van antidepressiva. Dan werkte mijn pilletje weer net niet voor het één en wel voor het ander of het deed niet genoeg en zo bleef ik wisselen. Twee jaar geleden wisselde ik voor het laatst. In eerste instantie met weinig succes. Er volgde een moeilijk jaar, met als dieptepunt maart 2022. Toen besloot mijn huisarts niet te wisselen van antidepressiva, maar besloot hij de dosering te verdubbelen. En dat deed wonderen. Mijn (winter)depressie verdween en ik kon het leven weer overzien. Later deed de psychiater er nog een ander pilletje bij en zo werd het leven voor mij steeds meer leefbaar. Ik kon stappen zetten: ik ging weer naar de kerk, ging naar de vrouwenvereniging en sinds kort doe ik zelfs elke week een uurtje vrijwilligerswerk. Ik zou rustig kunnen stellen dat medicijnen mijn leven nogal veranderd hebben.

Het werkt, maar ik wil zonder…

Als mijn medicijnen zo goed werken, zou je denken dat ik ze graag blijf slikken. Hm, nee. Aan de ene kant wel, want ik ben heel blij met het effect. En toch is er die andere kant. Er is in mijn hoofd altijd dat stemmetje dat zich afvraagt wie en hoe ik nu zou zijn zonder pillen. Het blijft altijd een innerlijke strijd voor me: slikken wat nodig is, maar ook niet willen slikken wat eigenlijk niet nodig is. En nu ik zo vooruit ben gegaan, vroeg ik me al een tijdje af: heb ik mijn huidige dosering antidepressiva nog wel nodig?

Niet afbouwen, maar wel verminderen

Toen ik stopte bij de ggz-instelling waar ook een psychiater mee had gekeken, nam mijn huisarts mijn medicatie weer over. “Voorlopig gaan we daar toch niets aan doen,” vond hij. Daar dacht ik anders over: “Nou, ik heb stiekem wel plannen hoor.” En ik legde uit dat ik best een pilletje minder zou willen slikken. De huisarts stond daar vrij positief tegenover, maar wilde wel wachten met verminderen tot het voorjaar, omdat dat (voor mij) een goede periode is om zoiets af te bouwen.

Het werd voorjaar. Opnieuw zat ik bij de huisarts. Nadat ik hem vertelde dat het goed ging, kwam ik opnieuw met mijn plan: “Ik wil een pilletje minder. Ik wil niet afbouwen naar nul, maar ik wil dat ene pilletje met een kleine hoeveelheid eraf. Die stoort me.” Uiteindelijk gaat het, als we kijken naar het aantal milligrammen, om een klein stapje, maar het scheelt toch één pilletje per dag en in mijn hoofd is dat iets goeds. En dus slik ik tegenwoordig een pilletje minder. Ik slik nog steeds antidepressiva en het is maar een klein beetje minder dan ik deed, maar toch: het is een klein beetje minder.
Hoe het verder gaat? Er ligt geen plan voor afbouwen. We hebben nu verminderd en voor nu is dat het. Ik ben te bang om af te bouwen en mijn huisarts snapt die angst en vindt het prima om het even zo stabiel te houden. Maar wie weet, ooit, op een dag…