De work-out

Om allerlei redenen ben ik elke dag buiten. Ik wil elke dag minstens een half uur bewegen. Dat is goed voor me en dat weet ik, alleen voel ik het niet altijd zo. En toen de lente dit jaar lang op zich liet wachten en het maar bleef regenen, was ik op een dag een beetje klaar met dat naar buiten gaan. Ik besloot het anders aan te pakken: niet buiten bewegen, maar binnen. Ik zocht een work-out op YouTube en voerde die uit. En daarna had ik spijt.

Buiten zijn is niet altijd fijn

Buiten zijn is fijn, roep en schrijf ik vaak. Maar de start van dit jaar was nogal grijs en nat en op een gegeven moment was ik helemaal klaar met buiten zijn. Ik vond er niets meer aan. Ik loop al jaren hetzelfde rondje van een uur en dat was het probleem niet, maar dat rondje leek elke dag wel langer te worden. Het lag niet aan het gebrek aan afwisseling, maar aan het gebrek aan blauwe lucht.

Toen ik op een dag wakker werd en het wéér regende én ik een beetje haast had, besloot ik: ik ga niet naar buiten. Maar ja, dat kan natuurlijk niet zomaar, want mijn dwangmatigheid moet wel elke dag dat half uurtje beweging hebben. Ik besloot een work-out te zoeken op YouTube en voerde die uit. Was dat fijn? Nee. Maar dat was buiten zijn ook niet.

Mijn conditie is niet al te best

Ik moet eerlijk toegeven dat ik dacht dat mijn conditie wel in orde was. Ik wandel of fiets elke dag en dat gaat zonder problemen, dus dan heb ik best een beetje conditie, dacht ik. Toch zocht ik op YouTube een work-out voor beginners uit. Hij duurde een half uur.

Na een kwartier stond ik zwetend en met een hoge hartslag te overpeinzen of ik het niet gewoon bij een kwartiertje kon laten. Maar ja, zoals ik al zei: dat kan niet vanwege mijn dwangmatigheid met bewegen. Ik ging dus door. Ondertussen riep er een stemmetje dat mijn conditie toch blijkbaar niet zo goed is als ik altijd dacht. Nu was het volgens de instructrice ook de bedoeling dat je hartslag hoog was tijdens de work-out, maar toch voelde het voor mij alsof ik beter wat aan mijn conditie kon doen.

Au, au, au!!!

Een dag later had ik dikke spijt van mijn work-out. Ik kon letterlijk wel huilen van de (spier)pijn in mijn rug en mijn bovenbenen. Traplopen was zo ongeveer onmogelijk en laten we zwijgen van het moment van op een stoel gaan zitten. Au, au, au!

Ik doe dit nooit meer! bedacht ik. Ik vond het namelijk niet leuk én ik baalde van de spierpijn.

Toch weer een work-out

En toch deed ik een week later dezelfde work-out. Grappig genoeg voelde het toen al een stuk minder zwaar, al was het alleen al omdat ik wist wat er kwam en hoe het zou voelen. De spierpijn leek warempel ook wel minder dan de eerste keer.

Ja, oké, en nu komt het: ik vond het stiekem toch best leuk.

Wat zei ik daar?!
Ja, ik vond het dus stiekem toch een beetje leuk. Die work-out gaf me het idee dat ik echt lekker aan het sporten was. Weer eens wat anders dan wandelen of fietsen en bovendien lekker makkelijk, gewoon vanuit huis, zonder rekening te houden met wanneer het druk op straat is met naar school racende bakfietsers, enz. En dus vrees ik dat ik dit misschien vaker ga doen. Ik verwacht niet héél fanatiek te worden, maar een keer ter vervanging van een rondje in de regen vind ik dit best een goede optie.

Nu mijn spieren en spierpijn daar nog even van zien te overtuigen.