De vrije dag

Tegenwoordig staat er één dag in de week een groot kruis in mijn planner. Dat kost me soms nogal wat moeite, maar ik merk dat ik het nodig heb om één dag in de week helemaal voor mezelf te hebben. Waarom vond ik dat zo moeilijk en hoe kwam die vrije dag er dan toch?

De corona-ontdekking

Een aantal jaar geleden, toen ik therapie volgde voor mijn hypochondrie, was ik heel strak: één dag in de week was vrij. Ik vond dat logisch en dat was ‘toegestaan’, want ik had twee dagen per week therapie, dus die dag vrij had ik wel verdiend. Toen de therapie voor mijn hypochondrie was afgerond, werd ik ook steeds minder zuinig op mijn vrije dag en uiteindelijk verdween die helemaal.

Langzaam maar zeker kwam het steeds vaker voor dat er elke werkdag moetjes in mijn agenda stonden. Die moetjes gingen van huishouden tot tandartsafspraken en ze putten me uit. Ik merkte dat ik tegen mijn weken op begon te zien en dat ik steeds vaker de weken ook niet kon overzien. De weken begonnen weer te voelen zoals toen ik werkte: als een lange marathon. Dat wilde ik niet.

En toen kreeg ik corona. Heel even hoefde ik helemaal niets. Dat was vervelend en ik voelde me beroerd van de koorts, maar tegelijkertijd voelde dat echt even helemaal niets hoeven wel goed.

Volle week: zo gaat het niet

De week nadat ik ziek op bed had gelegen, stond mijn planner weer vol afspraken. Allereerst moest ik zeer dringend om boodschappen en moest er weer eens gekookt worden. Maar ik moest ook naar de tandarts, naar mijn begeleider, naar koor, naar de kapper, naar vrijwilligerswerk, enz. Elke dag stond er minstens één afspraak in de planner. En ik overzag het niet. Op zondagavond kon ik niet lezen, want ik zag op tegen de week en mijn hoofd vond geen rust.

Zo ging het eigenlijk niet.

Een rustige week

Een week later was er meer rust. Het kwam uiteindelijk zo uit dat er één dag was waarop er geen enkel moetje was. Oké, ik ‘moest’ naar buiten, maar dat was het dan. Ik begon de dag met een ritje naar de bieb en ik wandelde daar gelijk een half uurtje. Daarna lag de dag helemaal leeg voor me.

Toen gebeurde wat ik zo vreselijk had gemist in de volle weken: het lukte me om overdag te lezen. Dat vond ik heerlijk!

Ik mailde mijn begeleider over mijn volle weken en over die ene vrije dag die me zo goed bevallen was, net als het niets moeten toen ik corona had. Ik concludeerde: eigenlijk heb ik gewoon (minstens) één dag in de week zonder moetjes nodig. Eén dag gewoon helemaal voor mezelf.

Ik heb weer een vrije dag

Mijn begeleider vond dat niet eens een bespreekpunt. Ik had iets geconstateerd en een conclusie getrokken. Prima toch?
Ik vond dat helemaal niet zo prima, want alles in mij protesteerde: “Ik werk niet en ik doe verder weinig nuttigs en dan ga ik lopen roepen dat ik één dag in de week helemaal niets wil? Dat slaat toch nergens op?”

Mijn begeleider vond echter dat het wél ergens op sloeg. Het sloeg op mij. Het sloeg op wat ik nodig had en heb. We weten allebei dat ik veel tijd nodig heb om dingen te verwerken en dat ik bovendien snel moe ben. Daarnaast vind ik het lastig om dingen te overzien. Dan is het toch logisch dat ik een lege dag nodig heb waarop ik even kan bijkomen en kan doen waar ik op dat moment zin in heb?

Mijn begeleider had gelijk. Inmiddels snap ik het zelf ook. En dus staat er letterlijk een kruis in mijn agenda. Ik vind het heel moeilijk om mezelf daar ook aan te houden. Waarom zou ik niet toch even naar de tandarts/noem maar op gaan? Maar dat is dus niet de bedoeling. Ik kan op die dag niet. Alleen bij hoge nood en uitzondering kan ik iets op die vrije dag, maar dan moet een andere dag vrij blijven, gaf mijn begeleider aan. En ja, ik moet dus eerst dat kruis zetten en niet alleen als het toevallig eens zo uitkomt.

Het is even wennen, maar het is vooral heel erg goed voor me.
Dus, na drie jaar is ie er weer: de vrije dag. En ik ben er heel erg zuinig op!