Er zijn van die dingen waar ik enorm de zenuwen van krijg. Mijn spieren staan dan net iets te strak afgesteld of ik word nerveus door te wiebelen en door mijn hoofd razen dan allerlei gedachten. Het zijn simpele dingen, maar voor mij brengen ze op de één of andere manier spanning met zich mee.
6 dingen waar ik de zenuwen van krijg
Sommige dingen waar ik de zenuwen van krijg, zijn gewoon een beetje irritant. Sommige dingen zijn meer dan een beetje irritant. Ze zijn allemaal ook wel logisch verklaarbaar, maar handig zijn die dingen vaak niet.
Dit zijn zes dingen waar ik -in meer of minder mate- de zenuwen van krijg:
1. Gebeld worden. Bellen vind ik sowieso irritant. Ik vind het irritant dat je de ander niet kunt zien en het afsluiten van een telefoongesprek vind ik nog irritanter. Wanneer is het klaar? Wanneer wil die ander toch nog wat zeggen? En daarbij voelt een telefoontje altijd als een inbreuk. Het komt op een moment dat je met iets anders bezig bent en eigenlijk altijd ongelegen. Maar het allerergste vind ik toch wel dat er ergens in mij nog het systeem zit dat een telefoontje slecht nieuws betekent. Laat ik het zo zeggen: ik heb in mijn leven iets te vaak slecht nieuws gehad. En omdat ik bijna nooit gebeld word (want je weet wel, bellen is stom), betekent een telefoontje vaak iets serieus. Dus op het moment dat mijn telefoon gaat, schiet als eerste door mijn hoofd dat er iets heftigs aan de hand is. Ik neem dan ook als mijn moeder belt vaak op met de vraag wat er is of wie er dood is. Die angst ebt dan gelijk weer weg, maar ergens diep in mij zit dat mechanisme van ‘een telefoontje is gevaar’.
2. Controle bij de zelfscankassa. Ik kan er niks aan doen, maar ik voel me dus altijd een misdadiger als ik aan de beurt ben voor controle als ik mijn boodschappen met de zelfscanner heb gekocht. Ik ben dan ineens doodsbang dat ik een artikel ben vergeten te scannen. Dat is nog nooit gebeurd, maar het idee alleen al maakt me stiknerveus.
3. Lang wachten in een wachtkamer. Dat er in een wachtkamer altijd een hoop prikkels zijn, vind ik bloedirritant en maakt me moe. Maar als ik écht heel lang moet wachten, vraag ik me af of ik wel een afspraak had of dat ik misschien de afspraak op een verkeerde dag of tijd heb opgeschreven. Tot nu toe was dat nog nooit zo, maar toch bekruipt de gedachte me iedere keer weer als ik lang moet wachten.
4. De maandelijkse mail van het UWV. Elke maand krijg ik een mail van het UWV met mijn betaalspecificatie. Maar de mail heeft als onderwerp: “Nieuw bericht voor u van UWV: document ontvangen.” En elke maand ben ik weer bang voor wat de inhoud van dat document gaat zijn. Een betaalspecificatie dus. Maar phoe, als ik de mail zie, ben ik altijd bang voor wat anders. Iets waar een hoop Gedoe met een hoofdletter van komt.
5. Pakketjes die bezorgd worden. De gezamenlijke deur van het appartementencomplex heeft kuren. Die gaat negen van de tien keer niet open vanuit mijn huis als er iemand aanbelt. Dat maakt dat pakketbezorgers meestal met mijn pakketje weer verdwijnen. Want ja, die hebben haast, dat snap je. Dus ondanks dat ik naar beneden ren zodra ik hoor dat de deur niet opengaat, ben ik dan te laat. Ik krijg er bovendien de zenuwen van dat zo’n pakketje dan wordt gebracht. Ik durf de hele dag niet naar de wc, want wat als de bel dan net gaat? Ik heb er inmiddels ook een oplossing voor: ik laat pakketten altijd bezorgen bij een pakketpunt of bij mijn moeder. Heb ik er in elk geval geen zenuwen meer van.
6. Wind om het huis. Dit is een irritante. Als het waait, maakt dat nogal herrie rondom mijn huis. Dat geeft overprikkeling en daar had ik altijd al last van. Maar sinds er een trauma in mijn leven speelt, maakt iedere windstoot me bang. Op de één of andere manier geeft zo’n windstoot dan een enorme schrikreactie. Mijn spieren spannen zich en ik houd mijn adem heel even in. Dan realiseer ik me dat het de wind maar is en kan ik weer verder. Maar het is echt heel vermoeiend en vervelend.
Zoals je ziet, vallen de meeste dingen wel mee en er is goed mee te leven. Behalve dan met dat trauma, maar daar wordt aan gewerkt;).
Hoofdtaal 
2x bingo. Selfscankassa en wind. Gelukkig waait het hier niet zo vaak, maar echt windvast is hier niet gebouwd en de mensen zijn het niet gewend. Dus als het waait klappert er altijd wel ergens iets. Bij Selfscankassa’s wordt er een steekproef genomen om te controleren, en helaas ben ik daar al een aantal keren ingekomen. En dat terwijl mijn man ook met dezelfde klantenkaart inkoopt, en nog nooit! in een steekproef gekomen is. Zo gemeen. Maar ook ik voel me al schuldig terwijl daar geen rede voor is. Gewoon te “braaf” van aanlag.
LikeGeliked door 1 persoon
Bellen niet zo; ik laat hem ook rustig overgaan als ik geen zin heb, dat ze de voicemail maar inspreken.. Maar aanbellen… Als er zomaar iemand voor de deur staat, voel ik me altijd meteen ontregeld.. Het gevoel bij de zelfscankassa is wel herkenbaar trouwens.
LikeLike
De bel van mijn huis staat altijd uit. Om diverse redenen, maar dit is er één van.
LikeGeliked door 1 persoon
Herkenbaar dat telefoontje! Nou ben ik niet direct bang dat er iets ergs is, maar ik heb een hekel aan bellen, dus schiet in de stress als de telefoon gaat (en ik niet weet wie het is).
LikeGeliked door 1 persoon
O ja, die selfscankassa… ik kreeg een keer controle en ze zei dat ik de kippenballetjes niet aangerekend had. Ik had niet eens kippenballetjes mee, ken het zelfs niet (en het zit vast vol gluten) en had het dus zeker niet in mijn mandje en dus zeker niet niet-aangerekend…
Heb best vaak controle al gehad eigenlijk, geen idee waarom ik er altijd uitgeloot word. ’t Is van hen uit toch verloren tijd want ik reken uiteraard altijd alles aan…
Maar ik voel me erna ook altijd zo… raar… alsof ik er als een bedrieger of dief uitzie ofzo…
LikeLike
Dat is wel heel bijzonder, als je iets niet zou hebben gescand wat je niet eens hebt gekocht. Ik heb soms maanden geen controle en dan ineens twee keer in korte tijd wel. Geen idee hoe of wat.
LikeLike
Die eerste 2 zijn te herkenbaar! Nochtans, voor mijn werk heb ik niet zo’n probleem met bellen, maar privé vind ik het echt verschrikkelijk. Bij mij is het niet dat ik bang ben voor slecht nieuws maar dat ik gewoon niet gestoord wil worden. Ik vind bellen echt zo “invasive” en ik wil graag eens na kunnen denken over eventuele vragen.
En ik ben ook altijd bang dat ik iets ben vergeten scannen en ze het dan merken en me niet willen geloven. Ik fantaseer er nog net niet bij dat de politie erbij gehaald wordt :p
LikeLike
Bellen heeft bij mij óók te maken met niet gestoord willen worden. Het komt gewoon nooit gelegen.
LikeLike
Ik heb de lui van de zelfscancontrole hier even heropgevoed. De vraag was altijd: ‘mag ik even een paar boodschappen scannen?’, maar dat was eigenlijk geen vraag, want als ik ‘nee’ zei, dan mocht ik niet verder met betalen. Na een paar keer daarover klagen, zeggen ze nu netjes ‘ik kom even een paar boodschappen scannen’. Verder vind ik die controles vooral irritant, want ze zijn altijd als ik haast heb. En aangezien ik alleen nog naar de supermarkt ga voor een pak melk of een goede aanbieding, komt het er meestal op neer dat ze AL mijn boodschappen moeten scannen…
LikeLike
Tegenwoordig moeten ze dus elf boodschappen scannen. Ik bedoel: ELF… Ja, als je dan alleen voor een paar producten komt, moeten ze dus alles scannen.
LikeLike
Ik zou graag een ‘ik ben een brave burger dus mij hoef je niet te scannen’-pasje willen. Scheelt veel gedoe.
LikeLike
Die wil ik ook!
LikeLike
O, en post van het UWV… Mijn eerste gedachte is altijd: ‘wat heb ik nu weer fout gedaan?’. Verder heb ik een hele goede band met het UWV hoor…
LikeGeliked door 2 people
Punt 2 is natuurlijk héél makkelijk uit te schakelen, waarom zóu je zelfscanners gebruiken . Ik kan heel goed zonder en dat wil ik graag zo houden.
LikeLike
Nou ja, het is qua in- en uitruimen van boodschappen wel echt een stuk sneller. En ik krijg ook de zenuwen van die kassadames die heel snel scannen, zodat ik het niet bij kan houden…
LikeLike
Dan maar boodschappen thuis laten brengen….o nee, dan moeten ze weer aanbellen en doet de deuropener het weer niet. 😉
LikeLike
Precies. Problemen, problemen;).
LikeLike
O deze zijn wel heel herkenbaar, alleen de wind niet onweer vind ik niet tof. Ik krijg altijd controle bij zelfscannen lijkt het en als het eens niet is heb ik 2 dingen.
LikeLike
Onweer houd ik ook niet van.
LikeLike
Waar ik de zenuwen van krijg is inderdaad het opgebeld worden.
Maar ook de appjes op m’n telefoon…
De andere dingen vallen wel mee, de controle bij de zelfscan ook wel, maar o wee als ik m’n pincode in moet toetsen… ik kijk eerst naar m’n paskleur en dan hoop ik dat het goed gaat..
LikeLike
Pincode intoetsen gaat bij mij goed, maar als je me vraagt om ‘m te zeggen, heb ik eerlijk gezegd geen idee.
LikeLike
Bij de zelfscan kassa moeten ze ook altijd mij hebben.
Moet je alles weer uit de tas halen, dat laat ik voortaan aan hun over, gedoe!
LikeLike
O, ik hoef gelukkig de dingen niet uit de tas te halen. Ze scannen de spullen altijd terwijl ze in de tassen zitten.
LikeGeliked door 1 persoon
Ze kunnen niet altijd overal even goed bij, dus de helft gaat er weer uit, meestal.
LikeGeliked door 1 persoon