Van lezen komt mijn altijd actieve hoofd tot rust. Niet mijn eigen woorden, maar die van een ander staan dan even centraal. Ik geef vervolgens in mijn eigen woorden mijn mening over wat ik heb gelezen.

Het verhaal
Martha is een succesvolle TV-presentatrice. Ze is bezig met het opzetten van een nieuw programma, over cold cases. Martha’s vriendin Juliet is achttien jaar geleden verdwenen en Martha was de laatste die haar levend zag. Nooit is duidelijk geworden wat er met Juliet is gebeurd. Is ze ontvoerd? Is ze vermoord? Martha besluit dat dit de eerste cold case moet worden die in het programma behandeld wordt.

In haar zoektocht naar alle gebeurtenissen gaat ze ook op zoek naar oude vrienden. Maar dat blijkt ingewikkelder dan het in eerste instantie leek.  

Mening
Vorig jaar las ik ‘Kleine zus’ van Isabelle Ashdown. Ik vond het een heerlijk boek en besloot daarom, zodra ik de aankondiging van ‘Kleine leugens’ zag, dat ik die ook wilde lezen. Hoewel de titels doen vermoeden dat de boeken met elkaar te maken hebben, is dat niet het geval. De boeken staan volledig los van elkaar en zijn dus afzonderlijk van elkaar te lezen.

In dit boek wordt geschreven vanuit meerdere personen, waarbij steeds boven het hoofdstuk wordt aangegeven wie aan het woord is.

Hoewel ik me al vrij snel een voorstelling maakte van wat er met Juliet gebeurd zou kunnen zijn, bleek ik er volledig naast te zitten. Dat ontdekte ik echter pas vrijwel aan het einde van het boek. Juist dat maakt dat ik dit een fijne thriller vind. Ik dacht het te weten, maar bleef twijfelen en had uiteindelijk ook nog eens ongelijk. Hoe verder ik in het boek kwam, hoe meer de spanning toenam en hoe sneller ik door wilde lezen.

Enige minpuntje aan dit boek vond ik dat er twee keer iemand aan het woord was die ik totaal niet in het verhaal kon plaatsen. Dat lukte me uiteindelijk wel toen het boek uit was, maar tijdens het lezen vond ik dat verwarrend.

Al met al een thriller met fijne plotwendingen en een boek dat snel leest. Prima geschikt voor een avondje ontspannen (met iets verhoogde hartslag) op de bank.

Dit boek ook lezen?
‘Kleine leugens’ vind je bijvoorbeeld bij bol.com

Boekgegevens
Titel: Kleine leugens
Auteur: Isabel Ashdown
Uitgeverij: Boekerij
Genre: Thriller
Pagina’s: 347

Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze link iets koopt, krijg ik een klein percentage van het aankoopbedrag. Uiteraard betaal je daar zelf niets extra voor.

Stilte, de geur van boeken en eindeloze rijen vol verhalen. De bibliotheek is één van de plaatsen waar ik het vaakst kom. Dat heeft een lange, lange historie.

Al sinds ik kan lezen, verslind ik boeken. De oude boeken van mijn ouders en de exemplaren van de oudere kinderen in het gezin had ik al snel allemaal gelezen. Het werd dus tijd om mijn blik te verruimen en lid te worden van een bibliotheek.

Als kind was ik lid van een kleine bibliotheek in het dorp, die gerund werd door vrijwilligers uit één van de kerken. Bijna iedere vrijdagavond toog ik er samen met mijn moeder heen. Ik kon er uren rondlopen. Het rook er naar oude boeken. Ik vond het heerlijk (en ruik stiekem nog steeds aan ieder boek). De bibliotheek had een houten vloer. Je hoorde iedere stap die mensen zetten, maar juist dat maakte het voor mij zo stil. Dat was namelijk ongeveer het enige. Er mocht elke week een onbeperkte voorraad boeken mee en dat was voor mij ideaal.

Eenmaal thuis begon dan het echte feest. Het eerste boek ging gelijk open en het hele weekend bleef ik lezen. Maar ja, toen kwam al snel het moment dat ik door de voor mijn leeftijd geschikte boeken heen was. Ik las veel boeken voor wat oudere kinderen, maar soms kon ik toch echt even niks meer vinden.

Tijd dus voor een vervolgstap. Ik werd lid van de grote, openbare bibliotheek. Er ging een complete boekenwereld voor me open. Na een paar bezoekjes snapte ik dat ik op categorie kon zoeken en dat een letter op de rug aangaf voor welke leeftijd een boek geschikt was. Ik keek mijn ogen uit. Deze bibliotheek was groter en drukker. De écht fijne sfeer zoals ik die in die kleine bibliotheek vond, vond ik daar niet. Maar ik vond daar wel boeken en daar ging het uiteindelijk om.

Inmiddels zijn we minstens twintig jaar verder. Ik ben nog steeds lid van diezelfde grote bibliotheek. Ik lees graag series en ben daarom geen ‘zoeker’, maar reserveer alles, zodat ik zeker weet dat ik de serie op volgorde kan lezen. Als er dan een boek binnen is, haast ik me naar de bieb. Inmiddels is daar veel veranderd. De bibliotheek is behalve een mooie verzamelplaats voor boeken ook een ontmoetingsplaats geworden. Ik ontdekte dat er elke dag wel iets te doen is. Soms zitten er oude vrouwen met een handwerkje. Ze keuvelen gezellig in het dialect waarmee ik ben opgegroeid. Stiekem zou ik dan het liefst ergens tussen de rijen boeken gaan zitten en gewoon even luisteren. Soms zitten er mensen te knutselen of worden (oudere) mensen geholpen bij het gebruik van hun smartphone. Andere mensen lezen de krant of zijn in de bibliotheek met hun zzp-werkzaamheden bezig.

De stilte in de bibliotheek is er dus niet altijd meer, maar nu hoor ik daar het dialect dat me zo overbekend in de oren klinkt. Ik woon inmiddels ergens anders, maar bezoek nog steeds de bibliotheek in mijn geboorteplaats en vind het heerlijk om dat dan te horen. De geur van boeken is vervangen door de geur van koffie. Maar de eindeloze rijen met verhalen zijn gebleven. En dat blijft toch de voornaamste reden dat ik zo’n trouwe bezoeker van de bibliotheek ben.

Van lezen komt mijn altijd actieve hoofd tot rust. Niet mijn eigen woorden, maar die van een ander staan dan even centraal. Ik geef vervolgens in mijn eigen woorden mijn mening over wat ik heb gelezen.

Het verhaal
Inspecteur Helen Grace wordt geconfronteerd met de moord op een oude bekende. Ze wil er alles aan doen om de dader te pakken en moet en zal zorgen voor gerechtigheid. Maar dan valt er een tweede slachtoffer. Opnieuw is het iemand die ze heeft gekend. Heeft dit iets met haar te maken? Moet ze haar leidinggevende opbiechten dat ze een verband ziet tussen de slachtoffers en dat zij dat verband lijkt te zijn? Moet ze zelf op onderzoek uit? Het is voor Helen een bijna onmogelijke keuze. Wie kan ze vertrouwen? Wat gebeurt er met de informatie die ze kan geven? “Alles wat jij aanraakt, gaat dood.”

Ondertussen doen de collega’s van Helen er ook alles aan om de moorden op te lossen. Maar zitten ze op het juiste spoor? Wie kunnen zíj eigenlijk nog vertrouwen?

Mening
Ik weet niet wat het is met de boeken over Helen Grace, maar het duurt altijd even voor ik er lekker in zit. Ze worden geschreven vanuit vele perspectieven en dat is ook in dit vijfde deel het geval. Toch, als ik de start eenmaal heb gemaakt en de perspectieven ken, kan ik niet meer stoppen met lezen. In dit vijfde deel wist Arlidge me opnieuw mee te nemen in de gedachtewereld van Helen Grace en de verschillende andere personages. En toch wist Arlidge het ook weer voor elkaar te krijgen om pas ergens op de laatste bladzijden een vastomlijnd idee te hebben van wie de dader zou kunnen zijn. Zelfs toen twijfelde ik nog, tot bijna de laatste bladzijde.

Helen vind ik een intrigerend personage. Ze weet me de hele serie al te boeien. Soms vind ik het jammer dat alles meer dan nodig lijkt om haar blijft draaien, maar dat maakt voor mij tegelijk deze boeken zo boeiend.

Serie
Het gebeurde al eerder in de serie, maar zeker in dit vijfde deel komt veel terug uit eerdere delen. Ik zou dus aanraden om de boeken op volgorde te lezen en om niet een wat recenter deel als eerste te lezen. Dat zou maken dat veel dingen niet goed te begrijpen zijn.