Muziektherapie

“Ik heb een zomers muziekje voor je aangezet,” zei mijn psycholoog toen hij me uit de wachtkamer kwam halen. Ik dacht heel even dat hij doelde op het muziekje dat altijd draait in de wachtkamer, maar bij het betreden van de spreekkamer hoorde ik dat hij wat anders bedoelde. Er draaide buiten muziek, want daar waren wat mensen aan het werk. “Vind je het storend?” Nou en of. Maar het leidde ook tot therapiehuiswerk.

Achtergrondmuziek

Mijn psycholoog vroeg me of ik de muziek van buiten storend vond. Dat vond ik. Ik hoor zoiets niet als achtergrondmuziek, maar gewoon als iets ‘kamervullends’. Mijn psycholoog had waarschijnlijk niet anders van me verwacht, maar we praatten er nog even over door. “Ik vind muziek in de supermarkt ook irritant. Het schijnt dat andere mensen het niet eens opmerken, maar ik hoor dat er wat draait en wat er dan draait.” En ik legde uit: “Bij mij in huis is het altijd stil. Ik heb nooit achtergrondmuziek aan.” Dat laatste vond mijn psycholoog geloof ik verrassend, maar het is hoe het bij mij al sinds ik op mezelf woon is gegaan: bij mij in huis is het stil. Alleen tijdens de grote schoonmaak wil ik heel soms weleens muziek aanzetten en dat is dan heel erg foute muziek, van een cd van twee mensen die hartstikke vals in het dialect van mijn geboorteplaats zingen.

Muziek doet iets met me

Muziek doet echter wel iets met me. Ik ben zelf zo’n beetje de hele dag aan het zingen en heb in ieder geval de hele dag een liedje in mijn hoofd. Dat weet mijn psycholoog, dus ik denk dat hij daarom wat verrast was dat ik nooit achtergrondmuziek aan heb staan.

Ik zit op een koor en de muziek raakt me bijna iedere keer dat ik het zing. Natuurlijk raakt het ene lied me meer dan het andere, maar muziek doet iets met me. Het weet over het algemeen emoties te raken waar ik misschien zelf niet zo heel goed bij kan. Ik herinner me dat mijn huisarts me ooit de opdracht gaf om muziek aan te zetten. “Maar dan ga ik janken,” vond ik. “Dat is ook de bedoeling,” vond hij, “want die emoties moeten eruit.” En zo geschiedde.

Muziektherapie

Ooit, toen ik in behandeling was voor mijn eetproblematiek (een niet-geslaagde behandeling, maar dat is een ander verhaal) vroegen ze zich daar af of muziektherapie wat voor me was. Dat vond ik niet. Maar ik kreeg nu, naar aanleiding van die vijf minuten dat ik met mijn psycholoog over muziek sprak, toch een muzikale opdracht mee. Mijn psycholoog weet namelijk dat ik soms de behoefte heb om even te huilen, maar dat dat me dan niet lukt. En aangezien muziek iets met me doet, zag hij daar een opdracht in: “Maak eens een lijst met nummers die jou raken.”

Ik vond het een mooie opdracht en ging ermee aan de slag. Ik maakte een lijst met nummers die me raken.

En toen bleef het stil. Letterlijk. Ik luisterde niet naar de muziek, maar had wel braaf de lijst gemaakt. Wat ik er nu mee moet? Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee. Ik denk dat mijn psycholoog me dat nog maar een keer uit moet leggen.