“Rustig meissie, rustig. Rustig aan.” Dat waren de woorden van de vrouw die mijn eerste rijexamen afnam. Ze bleef maar op de rem trappen. Blijkbaar vond mevrouw dat ik wat te hard reed. Wat die vrouw niet wist, is dat die woorden jaren later symbolisch zouden worden voor me. Help, hoe moet dat dan? Het…
’s Morgens (of ’s avonds) sta je voor je kast. Kleding heb je genoeg, maar wat moet je toch aan? We kennen allemaal wel de verzuchting: “Ik heb echt niets om aan te trekken” en dat terwijl we dan voor een kast vol kleding staan. De kledingcrisis. Ik ken ‘m én ik heb er mijn…
Dat ik soms nogal nadrukkelijk aanwezig ben, zal iedereen in mijn omgeving beamen. Behalve druk in praten, kan ik ook druk zijn in bewegen. Ik kan dan letterlijk niet meer stil blijven zitten. Als het me toch lukt om te zitten, wiebelt er altijd wel iets. Een voet, een been, een arm, maar toch meestal…
Daar ga ik dan toch. Ik ga iets schrijven over corona. Dat heb ik heel lang (bewust!) niet gedaan, maar mensen vragen zich af hoe het is om hypochondrie te hebben in deze onzekere tijden en ik wil daar wel iets over schrijven. Het gaat niet om mijn angst Laat ik vooropstellen dat het nu…
“Maar juf, als mijn ouders vanavond komen, waar gaat u het dan over hebben? Gaat u dan alles zeggen wat ik in de klas doe?” Zo’n vraag kreeg ik regelmatig als ik ’s avonds contactavond had. Ik snapte dat wel een beetje en legde zo’n kind dan uit dat ik heus niet alles zou zeggen.…
Zo, even lekker een cliché vandaag. Mensen met autisme kijken je toch nooit aan? Nee? Geen idee. In mijn geval is het zo dat ik je wél aankijk. Maar ja, dat schijnt dan voor sommige mensen ook weer een probleem te zijn. Hoe zit het dan? Moet ik je nu wel of niet aankijken? Als…
Deze blog heeft me heel wat denktijd gekost. Hij zweefde al langer in mijn hoofd en toch kon ik er de juiste woorden niet voor vinden. Vandaag komen ze dan toch -eindelijk- op digitaal papier. In de afgelopen periode heb ik namelijk zó sterk ervaren dat de weg die ik ging, van wachtlijst naar therapie…
Tot januari had ik één keer in de week therapie, op een vaste middag. Begin januari kwam daar een tweede therapie bij, op een andere (eveneens vaste) middag. Twee middagen in de week bezet dus. Om te zorgen voor een beetje balans, plande ik vanaf dat moment ook een ‘vrije’ dag in. Dat was in…
Het was zo’n druilerige maandagmorgen. Ik had duidelijk mijn dag niet. Ik probeerde van alles om nog iets van deze maandag te maken, maar dat lukte niet. Ik had natuurlijk hulp kunnen vragen, maar ja, ik moest leren het zelf te doen. Bovendien wist ik toch wel wat de huisarts zou zeggen: “Jij gaat even…
Als vermoeidheid, burn-out of overprikkeling het van me overneemt, beland ik in een negatieve spiraal. Alles voelt dan als meer dan ik kan hebben en ik wil eigenlijk gewoon even helemaal niets. Gewoon, op de bank liggen en m’n ogen dicht. Maar ja, dat gaat niet. Misschien een dag, maar niet langer. Ik ‘moet’ namelijk……
