Pgb-gesprek met de gemeente

Na maanden van stressen en in mijn hoofd het gesprek voorbereiden was het dan ein-de-lijk zover: het gesprek met de gemeente over de verlenging van mijn persoonsgeboden budget (pgb). Ik had me op ongeveer ieder scenario voorbereid en toch liep het weer helemaal anders dan ik had bedacht.

“Ik heb hier geen zin in hè!”

De afspraak met de gemeente was deze keer telefonisch. Ik zou naar mijn psycholoog gaan op het tijdstip dat ik een afspraak had met de gemeente. Op die manier zouden mijn psycholoog en ik het gesprek samen kunnen voeren. Dat leek mij heel erg nodig, want volgens mijn hoofd zou het gesprek een ramp worden en zou mijn pgb met moeite of helemaal niet verlengd worden. Het leek me dus handig als mijn psycholoog bij het gesprek aanwezig zou zijn.

Toen ik de op de stoep van de praktijk stond, werd ik al gebeld. O, stress. Zo moest het volgens mijn hoofd niet. Ik was zo slim om te vragen of de dame van de gemeente over vijf minuten terug kon bellen, als ik bij mijn psycholoog zou zitten. Dat was geen probleem.

“Ik heb hier geen zin in hè,” verzuchtte ik in die tussentijd tegen mijn psycholoog. “Nee, maar dat is toch geen nieuws?” vond hij. Ehm, nee, goed punt. We namen nog heel snel wat belangrijkste puntjes door en toen ging de telefoon.

De vaart erin

De medewerker van de gemeente was iemand die ik nog niet eerder had gesproken, dus ik verwachtte dat ik heel mijn verhaal weer zou moeten vertellen en mezelf zou moeten verdedigen. Maar zo ging het niet. De medewerkster gaf aan dat ze de door mijn psycholoog gemaakte evaluatie had gelezen en vroeg wat ik de grootste verandering vond van het afgelopen jaar. Dat kon ik wel uitleggen: “Als je vorig jaar over werk begon, raakte ik nog in paniek en nu heb ik een sollicitatiebrief geschreven. O, en mijn stemming is een stuk stabieler.” Mijn psycholoog knikte. Dat stelde me gerust: ik gaf blijkbaar de goede antwoorden.

Vervolgens vroeg de medewerkster van de gemeente wat ik het komende jaar nodig dacht te hebben. Dat wist ik ook: “Vooral begeleiding bij het alledaagse. Dus dat ik de dingen die op mijn pad komen kan bespreken, zodat er geen ruis op de lijn ontstaat.” Hoeveel uur dacht ik daarvoor nodig te hebben? Ik legde mijn twijfels uit. Ik legde uit dat ik nu anderhalf uur per week heb, maar dat ik misschien kan afbouwen naar een uur per week. “Maar ik twijfel. Als ik een indicatie van een uur krijg, kan ik niet bellen als er iets is, want dan zijn m’n uren al op.” Dat begreep ze direct en ze zei: “Dan geef ik een indicatie van anderhalf uur af. We betalen toch alleen uit wat je gebruikt, dus dat is prima. En dan probeer jij het komende jaar te gebruiken om af te bouwen. We weten niet of je helemaal kunt afbouwen, maar dan kun je in ieder geval proberen om te kijken of je kunt afbouwen naar een uur in plaats van anderhalf uur.”

“Is het zo makkelijk?”

De vrouw van de gemeente vroeg of ik nog vragen had. Ehm, nee, die had ik niet. Had mijn psycholoog nog vragen? Nee, ook niet.

“Nou, dan ga ik alles regelen en dan geef ik een indicatie van anderhalf uur af voor een jaar.” En daarmee hing ze op. Ik zag op mijn scherm dat het telefoongesprek tien minuten had geduurd, waar dat eerdere jaren altijd een gesprek van een uur was.

Vol verbazing sloeg ik mijn handen voor mijn mond en vertwijfeld keek ik mijn psycholoog aan. “Gaat dat echt zó makkelijk?” Zo makkelijk ging het. Alle paniek vooraf was dus weer voor niks. Het was zoals mijn vriendin een avond van tevoren appte, toen ik haar appte dat ik hartkloppingen had: “Gewoon een formaliteit.” Ik was heel blij dat het zo liep, want dan kon ik met mijn psycholoog nog even praten over iets wat er de volgende dag op de planning stond: een kennismakingsgesprek naar aanleiding van mijn geschreven sollicitatiebrief. Maar dát is dan weer voer voor een volgende blog.