Hypochondrie: toch wéér een stapje

In 2020 genas ik officieel van mijn hypochondrie en ik dacht dat ik nu, vier jaar later, alle stappen wel gezet had. Maar ik bleek een poosje geleden toch weer nóg een stapje te kunnen zetten. Opnieuw een stapje dat bewees dat ik écht van die hypochondrie af ben.

Van wekelijks naar driewekelijks naar driemaandelijks

Op een gegeven moment maakten mijn psycholoog en ik een plan voor naar de huisarts gaan. In die tijd zat ik nog diep in de hypochondrische bagger en het liefst zag ik mijn huisarts dagelijks, maar zelfs ik begreep dat dat geen optie was. Samen met mijn psycholoog bedacht ik dus dat eens in de drie weken wel een goed plan was. Mijn psycholoog besprak dat plan met de huisarts en die vond het oké. Dus ging ik vanaf dat moment elke drie weken naar de huisarts. Dat wil zeggen: ik ging elke drie weken voor lichamelijke vragen. Tussendoor had ik nog vaak contact over mijn hoofd.

Vóór die afspraak er was, zat ik soms twee keer per week bij de huisarts met lichamelijke vragen. Ik dacht namelijk altijd dat het nú écht foute boel was, dus ik moest nu écht weer naar de huisarts en deze keer zou ik gelijk krijgen. Die afspraak om voortaan elke drie weken te gaan, minderde mijn huisartsenbezoekjes dus al.

Toen genas ik van mijn hypochondrie. Samen met de behandelaar die me daarbij hielp, besprak ik hoe het moest met bezoeken aan de huisarts. Elke drie weken was niet meer nodig, dat voelde ik zelf wel aan. Maar hoe vaak dan wel? We spraken af dat het doel zou zijn om elke drie maanden te gaan. Daar kon ik prima mee leven. Sinds 2020 ga ik dus elke drie maanden met lichamelijke vragen naar de huisarts.

Mijn lijstjes werden steeds korter

Toen ik nog elke drie weken naar de huisarts ging, kwam ik ook elke drie weken aanzetten met een lijstje van minstens (ik overdrijf niet) vijf vragen. Allemaal dingen waarvan ik echt zeker wist dat er even naar gekeken moest worden. Nu ga ik elke drie maanden, maar mijn lijstjes werden steeds korter. Soms had ik eigenlijk alleen maar dingen te vragen over medicijngebruik en/of over mijn hoofd.

Nadat mijn lijstje al een paar keer heel kort was, ging ik twijfelen of ik überhaupt nog wel moest gaan. Maar ik durfde die driemaandelijkse afspraak toch niet los te laten. Mijn probleem is dat ik echt niet weet wanneer ik dan wél moet bellen en ik durf dat ook niet goed. Ik ben nog steeds bang dat de assistente me als hypochonder ziet en me niet in wil plannen.

Van drie maanden naar…

De laatste keer dat ik naar de huisarts ging, had ik opnieuw weinig vragen. We bespraken hoe het met me ging en ik legde uit dat het goed met me gaat. We spraken over mijn zoektocht naar werk en over de verlenging van mijn pgb. En…ik gaf aan dat ik dacht dat de volgende afspraak wel over vier in plaats van over drie maanden zou kunnen. Mijn huisarts juichte dat uiteraard toe.

Ik zette dus tóch weer een stapje. Waar ik bijna vier jaar lang die driemaandelijkse consulten niet durfde ‘los te laten’, durf ik dat nu wel. De volgende afspraak is over vier maanden. In ieder geval hebben we dan al één gesprekspunt, want ik moet voor die tijd bloed laten prikken. Dat moet jaarlijks vanwege medicijngebruik en is dan weer aan de beurt. Of ik nog meer vragen ga hebben? Dat zullen we tegen die tijd wel zien.

Ik verliet het consult met toch weer een trots gevoel. Ik had die driemaandelijkse afspraak los durven laten. De volgende is over vier maanden. En daarna? Wie weet laat ik er dan wel zes maanden tussen zitten… En heel misschien komt dan toch ooit de dag dat ik weer een ‘gewone’ patiënt word die belt als er iets is. Maar voor nu is dat nog even een stapje te ver.